Ανάβαση στο καζίνο χωρίς μονοπάτι

Κανονίσαμε αυτή την Κυριακή να "κανονίσουμε" ένα κουνέλι που πρόσφερε ο Χρήστος και το έκανε στιφάδο η Μαρία, οπότε έπρεπε η πορεία μας να είναι σύντομη για να γυρίσουμε το μεσημέρι έγκαιρα.

Έτσι με προτροπή του Χρήστου πήραμε τον χωματόδρομο κάτω από τα σύρματα του τελεφερίκ μέχρι τους πρόποδες του βουνού.

Από κει ανηφορίσαμε ανάμεσα στα κλαριά και τα δένδρα προσπαθώντας να βρούμε προσπελάσιμο δρόμο.

Δύσκολο όμως. Κάναμε στην αρχή δεξιά, βρήκαμε αδιαπέραστο δάσος, γυρίσαμε προς τα αριστερά, ξανακατεβήκαμε λίγο μέχρι που βρήκαμε μια διαδρομή χωρίς κάποιο μονοπάτι, αλλά με λίγη αναρρίχηση σε κάποια βραχάκια και κόντρα ανηφόρα, βγήκαμε σε κάποιο είδος μονοπατιού, που εξυπηρετεί μάλλον αυτούς που έχουν βάλει τις κολώνες, πιθανά του ΟΤΕ.

Πιο πάνω πέσαμε σε κάποιους θάμνους, κάναμε κάποια πέρα-δώθε και βγήκαμε σε ένα μονοπατάκι κάτω από το καζίνο που υπάρχει μια χωματερή. Δεν ξέρω αν το έχει υπ' όψη της η διεύθυνση του καζίνου, αλλά όλοι συμφωνήσαμε ότι είναι απαράδεκτο.
 Βέβαια η περιοχή μάλλον είναι αρμοδιότητα του δασαρχείου, αλλά τα σκουπίδια είναι του καζίνου. Σαν να τα έκρυψε κάτω απο το χαλί. Τα σκουπίδια όμως τα βρήκαμε και σχεδόν κολλητά στους τοίχους του κτιρίου.

Τέλος πάντων ανεβήκαμε και στην καφετέρια του καζίνου για καφέδες και απεριτίφ  να τους ενισχύσουμε, μήπως και φιλοτιμηθούν και καθαρίσουν το μέρος.
Από κει φύγαμε για το κουνέλι, το οποίο τιμήσαμε δεόντως

Βόρεια Πάρνηθα. Αυλώνα, Μονή Στουδίου, Αγία Μαρίνα, Βούντημα

Αυτή την Κυριακή το πρόγραμμα του ΕΟΣ Αχαρνών είχε μια διαδρομή συνηθισμένη πια, την έχω κάνει 2-3 φορές ως προς την περιοχή. Η διαφορά από τις άλλες διαδρομές της Πάρνηθας είναι ότι παίρνουμε το τρένο για να πάμε στην αφετηρία της πορείας.
Σχεδόν φαινόταν ρουτινιάρικη, το καλό ήταν πως θα ερχόταν όλη η παρέα ακόμα και ένας φίλος ο Τάσος που είχα 25 χρόνια να τον δω.
Το πρωί στις 9 και κάτι, βρέθηκα στον σταθμό του Αγίου Στεφάνου με παλιούς συνοδοιπόρους που γνωριζόμασταν φατσικά και μια φίλη να ανταλλάσσουμε παλιές ιστορίες για πεζοπορίες και περασμένα.
Το τρένο ήρθε στην ώρα γεμάτο, τόσο που ψάχναμε σε ποια πόρτα να σφηνωθούμε. Τέλος πάντων σφηνωθήκαμε στην πόρτα του τελευταίου βαγονιού, βρεθήκαμε μισοκρεμασμένοι από ότι έφτανε το χέρι μας και συνεχίσαμε την μικρή απόσταση μέχρι τον Αυλώνα.

Το τρένο σχεδόν άδειασε στον Αυλώνα και μαζευτήκαμε πίσω από τον σταθμό.
Πολύς κόσμος, σκέφτηκα, θα έχουμε καθυστερήσεις, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Διαψεύστηκα αργότερα.
Ξεκινήσαμε κατά τις 10 και ανηφορίσαμε ανάμεσα από τις αυλές και τα σπίτια του Αυλώνα, με τα σκυλιά να μας γαβγίζουν αναστατωμένα από το πλήθος.
Στο 1,5 χιλιόμετρο έξω από το χωριό σταματήσαμε στην παραδοσιακή βρύση να οργανωθούμε και να εφοδιαστούμε με νερό.
Από κει συνεχίσαμε για ένα χιλιόμετρο μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας, πήραμε μια ανάσα και μπήκαμε στο μονοπάτι προς νότια Πάρνηθα. Από κει πάμε και για Σαλονίκι, Λοιμικό.

Boletus suilus

Όταν φτάσαμε όμως στην λιμνούλα που σχηματίζεται από τα σκαψίματα της εταιρίας φυσικού αερίου κάναμε δεξιά προς την Μονή Νέου Στουδίου. Ένα μικρό γραφικό μοναστήρι που πολλοί έκαναν μια στάση. Το δασάκι που βρήκαμε μετά ήταν γεμάτο μανιτάρια. Συνήθως έχω μια τσάντα μαζί μου για ότι ήθελε προκύψει και την γέμισα με μανιτάρια τα λεγόμενα Boletus suilus. Φυσικά αυτά που δεν γνωρίζω ούτε τα αγγίζω. Μαζεύοντας μανιτάρια έμεινα τελευταίος, έτρεξα σχεδόν να φτάσω τους άλλους που είχαν πέσει όμως για πλιάτσικο στις κουμαριές. Δεν μου αρέσουν τα κούμαρα, αλλά βοήθησα τους φίλους μου στην κατανάλωση τους.
Το ρίξαμε και λίγο στην βοτανολογία μέχρι που φτάσαμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Εκεί βρήκαμε τους προπορευόμενους που έκαναν διάλειμμα. Τα καλά παιδιά της παρέας μου ήδη είχαν βγάλει το μπουκάλι με το τσίπουρο και έπαιρναν από ένα ποτηράκι για έξτρα δύναμη. Μπορεί οι φίλοι ορθόδοξοι ορειβάτες να φρικάρουν με τον τρόπο ζωής μας, εμείς όμως ανήκουμε στους light ορειβάτες (εγώ όχι ιδιαίτερα ελαφρύς ως προς το βάρος) και ο σκοπός δεν είναι κάποια κορυφή, αλλά να περάσουμε καλά. Με μέτρο βέβαια.

Μερικά λεπτά ξεκούραση και μια ομάδα γρήγορων ξεκίνησε πρώτη με φούρια, πιθανόν μην πατήσει εμάς τους αργούς. Έφυγε άλλη μια ομάδα με καθυστέρηση μερικών λεπτών. Καλή τακτική μη γίνει κυκλοφοριακή συμφόρηση στο στενό μονοπάτι.
Τελευταίοι φύγαμε εμείς το μεγαλύτερο μπουλούκι.
Ανηφορίσαμε λίγο έχοντας στο πλάι μας ένα φρέσκο οργωμένο χωράφι που ακόμα ανέδυε το μεθυστικό άρωμα του βρεγμένου χώματος και μετά από μερικά λιοστάσια με φορτωμένες ελιές που τις ζηλέψαμε για την ποσότητα καρπού μπήκαμε σε ένα θεϊκό φαράγγι. Ένα φαράγγι που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν έβλεπε ποτέ ανθρώπους παρά μόνο νεράιδες, δρυάδες και νύμφες.

Ένα όμορφο δάσος από νεαρά πεύκα που την μονοτονία την έσπαζαν μια ποικιλία από κουμαριές και κουτσουπιές που τα φθινοπωρινά τους χρώματα ξεχώριζαν μέσα στην την πρασινίλα των πεύκων. Κάτω στη ρεματιά τα πλατάνια με τα κιτρινοκόκκινα φύλλα ακολουθούσαν τη ροή του ποταμιού και τραβούσαν την ανηφόρα.
Περπατήσαμε στην δεξιά μεριά της κοιλάδας μέχρι που συναντήσαμε την κοίτη του ρέματος χωρίς νερό με μεγάλες στρογγυλεμένες πέτρες. Συνεχίσαμε μέχρι που βρήκαμε πάλι το μονοπάτι που παλιότερα θα περνούσε από το κατεστραμμένο σήμερα τοξωτό γεφύρι.
Στη ρίζα του γεφυριού υπήρχε ένα όρυγμα σαν πηγάδι, που σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, το άνοιξαν κυνηγοί θησαυρών.
Ανηφορίσαμε την κόντρα με υπέροχη θέα στα δεξιά μας στην κοιλάδα με το παρθένο δάσος μέχρι που φτάσαμε σε έναν απόκρημνο βράχο που υψωνόταν σαν μονοκόμματη πέτρα. Από το στενό μονοπάτι πάνω από τον γκρεμό βρεθήκαμε σε μια σκάλα χτιστή από τούβλα που κατέβαινε στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας με το προαύλιο - μπαλκόνι πάνω από τον γκρεμό. Πιστεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα τοπία της Ελλάδας. Βρίσκεται πάνω από τη συμβολή τριών ρεμάτων με βλάστηση τριγύρω που οργιάζει και το μάτι να χάνεται στο πράσινο των γύρω βουνών.
Είμαστε τόσοι πολλοί που έπρεπε να φύγουν οι πρώτοι για να προχωρήσουμε. Βγάλαμε τις φωτογραφίες ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά κάναμε το διάλειμμα στην πίσω πλευρά του βράχου όπου υπήρχε χώρος να κάτσουν όλοι.
Βγάλαμε όλοι τα φαγώσιμα. Διαπίστωσα ότι ήμουν πολύ λίγο οργανωμένος σήμερα σε σχέση με τους άλλους που είχαν φέρει του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά. Φυσικά τσίπουρο τριών λογιών, μάρκας Μελετούδη, Νάνη και Κατσιαούνου (μην τα ψάχνετε στα μαγαζιά) και κρασί Βετσόπουλου.
Δεν το παρακάναμε, αλλά μας έδωσε τα απαραίτητα φτερά να πετάξουμε προς το Βούντημα.
Το Βούντημα είναι ένα όμορφο οροπέδιο με βοσκοτόπια και πολλά γίδια. όλες οι βουκολικές μυρωδιές μας ήρθαν στα ρουθούνια, αρώματα μοναδικά, ακόμα και μια νότα κοπριάς στις άλλες μυρωδιές δίνει κάτι στο οσφρητικό μεγαλείο της φύσης. Περάσαμε δίπλα από τα κοπάδια, κάποια τσοπανόσκυλα μας κοίταξαν λοξά, καταλάβαιναν όμως ότι είμαστε φιλικοί και μας σνομπάρησαν γυρνώντας μας τα νώτα.
Διασχίσαμε το οροπέδιο και φτάσαμε στην διασταύρωση με το σκάμα της εταιρίας φυσικού αερίου, απ' όπου κατηφορίσαμε για τον Αυλώνα. Στο σταθμό έγινε μια γρήγορη σύσκεψη και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στις Αφίδνες (Κιούρκα). Εκεί έγινε ένα παϊδάκια πάρτυ γιατί νοιώσαμε ήδη την έλλειψη των θερμίδων που χάσαμε στο δρόμο.
Σαν επίλογο θα ήθελα να προσθέσω ότι υπάρχουν φανταστικά μέρη δίπλα μας και δεν τα ξέρουμε. Συζητήσαμε να κάνουμε και μια διάσχιση από την Βόρεια πλευρά της Πάρνηθας στην Νότια. Θα κανονιστεί στο μέλλον.
Μη χαθούμε! Stay tuned! (Ρίξαμε και το γαλλικό μας)

Παρνασσός. Μονή Ιερουσαλήμ, Ακρινό νερό, Ζεμενό

Καλή η Πάρνηθα, αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεός.
 Όλοι στην παρέα αποζητήσαμε μια εξόρμηση, λίγο πιο πέρα. Να ξεκολλήσουμε λίγο από την Πάρνηθα.

Το πρόγραμμα του ΕΟΣ Αχαρνών μας γαργάλησε την όρεξη.
Παρνασσός. Ένα πανέμορφο βουνό, άγριο μεγαλοπρεπές, προσωπικά τον θεωρώ όπως τον Όλυμπο και τον Ταΰγετο σαν κάτι που ξεφεύγει από την έννοια ενός καρούμπαλου πάνω στην επιφάνεια της Γης και αποκτά ιερή, θεϊκή υπόσταση.
Άλλωστε για τους Αρχαίους Έλληνες οι Δελφοί που είναι φωλιασμένοι στην νότια πλευρά του ήταν ο ομφαλός τη Γης.
Κυριακή πρωί λοιπόν έξω από το Δημαρχείο των Αχαρνών βρέθηκε η ομάδα μας να περιμένει το πούλμαν που έρχεται μισογεμάτο από την Ομόνοια με τους άλλους ορειβάτες. Η μέρα προμηνυόταν υπέροχη και οι ενημερωμένοι από τα δελτία της μετεωρολογίας ήταν αισιόδοξοι.
Ήρθε το πούλμαν και φύγαμε με κατεύθυνση την Δαύλεια Βοιωτίας.
Λίγο πριν την Δαύλεια κάναμε αριστερά με κατεύθυνση τον μεγαλειώδη όγκο του Παρνασσού. Κάπου στους πρόποδες του φαινόταν από μακριά μια όαση με μια μεγαλύτερη ποικιλία δένδρων, όχι βέβαια ότι γύρω ήταν έρημος, αλλά ήταν εντυπωσιακό το "πνίξιμο" στο πράσινο αυτού του κομματιού.
Κάποια κτίρια φάνηκαν ανάμεσα τους και καταλάβαμε ότι αυτό ήταν το Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ιερουσαλήμ. Μεγάλο και ιστορικό μοναστήρι. Δεν είχαμε πολύ χρόνο, έκανα μια πολύ γρήγορη περιήγηση στο χώρο του, ήταν εντυπωσιακά περιποιημένο και νοικοκυρεμένο.
Ένας χαδιάρης σκύλος με καλωσόρισε του μίλησα και με ακολούθησε, δηλαδή ακολούθησε όλους μας γιατί όσο και αν σας φανεί παράξενο μας συνόδεψε σε όλη την πορεία μας. Φαινόταν ότι ειχε ξανακάνει την διαδρομή γιατί ήξερε απο που θα πάμε.
> Ετοιμαστήκαμε στο πάρκινγκ του μοναστηριού βάλαμε-βγάλαμε ρούχα, φορτωθήκαμε το βιος μας και πήραμε το μονοπάτι που ανηφόριζε μέσα στο πυκνό ελατοδάσος.
Η ανηφόρα ήταν μονότονα ατελείωτη για μια ανάβαση μεγάλης κλίσης και για 800 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Από τα 1500 μέτρα υψόμετρο η κλίση μετριάστηκε, μπήκαμε στην αλπική ζώνη και το μονοπάτι ανέβαινε με ζιγκ ζαγκ. Το οροπέδιο ήταν καλυμμένο με κοντό πράσινο χορτάρι σαν χαλί, απόλαυση για πόδι και το μάτι. Ο αέρας ξηρός, δεν φυσούσε, έκανε κάποιες μικρές ριπές που για το άναμμα της ανάβασης ήταν δροσιστικές. Εκεί πάνω όλα αποκτούν μια διαύγεια το νοιώθεις ακόμα και μέσα στο μυαλό σου, η ζωή σου χαμογελά, ανεξάρτητα από τι μιζέρια είμαστε λεκιασμένοι από την διαβίωση μας στην πόλη.
Το επίπεδο οροπέδιο μας έφερε προς την νότια πλευρά του βουνού, όπου υπάρχουν δυο πηγές. Εδώ είναι το Ακρινό νερό. Το μέρος που κάναμε το μεγάλο διάλειμμα.
Αλλοι ξάπλωσαν στο χορτάρι, άλλοι πιάσαμε μια κοτρώνα, βγάλαμε τα φαγώσιμα, αρχίσαμε να μασουλάμε, βγήκε και το μπουκάλι με το κρασί. Ο Δημήτρης Βετσόπουλος μου προτεινε ενα ποτηράκι, δεν είχα όρεξη για κρασί εκείνη την ώρα, με ρώτησε αν είμαι σίγουρος, αλλά μου ήρθε η φλασιά ότι επρόκειτο για το δικό του υπέροχο κρασί από σταφύλια Cabernet και Μεσογείων, οπότε δεν ήθελα παρακάλια, έτσουξα κανα δυο ποτηράκια.
Ήπια και ένα μπουκαλάκι νερό από την πηγή το γέμισα πάλι για το δρόμο και κάθισα με την πλάτη σε ένα βράχο και τα πόδια τεντωμένα πάνω στο χορτάρι με κατεύθυνση το λιβαδάκι που απλωνόταν μπροστά μου. Το οροπέδιο είναι μια κοιλάδα που έχει προς την ανατολική πλευρά την κορυφή Κούβελος και από την άλλη την οροσειρά Μαύρα λιθάρια. Δεν ξέρω γιατί τα λένε μαύρα, εγώ άσπρα τα είδα. Αποτελούνται από μια μάζα ασβεστόλιθου με μεγάλες σάρες στα χαμηλότερα.
Δεν υπήρχε προθυμία να σηκωθούμε για αρκετή ώρα. "Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα".
Δεν ήταν να μας πιάσει όμως και η νύχτα εκεί πάνω, οπότε ο πολύ οργανωτικός αρχηγός μας, ο Παναγιώτης   Μουστάκης  έκανε προσκλητήριο για την συνέχιση της πορείας. Με πιο ελαφριά τα πόδια τώρα συνεχίσαμε μέχρι την νότια άκρη του οροπεδίου, όπου αντικρίσαμε τον Κορινθιακό και τα βουνά της Πελοποννήσου.
Από κει με την πλάτη μας προς την κορυφή Μπαϊντανόραχη αρχισαμε να κατηφορίζουμε προς τον δρόμο Λειβαδιάς - Αράχωβας βλεποντας χαμηλά και δεξιά μας ένα μέρος της Αράχωβας.
Η κατηφόρα ήταν απότομη μας καταπόνησε αρκετά τα πόδια μας. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: Ο ανήφορος θέλει ψυχή και ο κατήφορος ποδάρια".
Χαμηλότερα άρχιζε το δάσος με τα έλατα, ρουφούσαμε λαίμαργα την χαρακτηριστική  οσμή του ελατοδάσους, άρχισε τόμως το βασανιστήριο της ανφοράς σε φαγητά σε τσικνες και λοιπά, οπότε είχαμε ένα κίνητρο να επιταχύνουμε το βήμα μας.
Ισα που προλάβαμε όμως, ή ταβέρνα ό Άγγελος στο Ζεμενό έκλεινε, τους ξανανοίξαμε όμως εμείς και απόλαυσα το κοκκινιστό μου μοσχάρι με μακαρονάδα. Δοκίμασα όμως και καταπληκτικούς λαχανοντολμάδες.
Το κρασάκι συμπλήρωσε την αίσθηση, του ότι όλο το σύμπαν συνωμοτεί να νοιώθουμε καλά.

Ένας υπνάκος μέσα στο πούλμαν έκλεψε μερικά χιλιόμετρα από την διαδρομή, έτσι φτάσαμε στο Μενίδι μέχρι να πεις Παρνασσός.

Η διαδρομή