Ένα βουνό δεν το βαριέσαι εύκολα. Πρώτα απ'όλα το καθένα έχει τον χαρακτήρα από τη φύση του. Δεύτερο, έχει κι αυτό διάθεση ανάλογα με τον καιρό. Πότε είναι θυμωμένο, πότε κατσουφιασμένο, πότε λάμπει στην λιακάδα σαν στολισμένη νύφη.
Στον Φαρμακά
ανέβηκα πριν 2 χρόνια, όταν είχε αρκετό χιόνι ήδη στρωμένο, αλλά και να πέφτει ζωντανό και άφθονο. Τώρα η μετεωρολογία προέβλεπε αραιή συννεφιά, οπότε σκέφτηκα ότι άξιζε να τον δω και στις καλές του. Όχι πως το χιόνι είναι κακός καιρός, άλλωστε το προτιμώ από την βροχή.
Περνώντας από την Νεμέα βρεθήκαμε σε ένα δρόμο γεμάτο στροφές, μέσα από λόφους με
χαμηλή βλάστηση, μέχρι την πεδιάδα της Αλέας, Αργολίδα. Ένα οροπέδιο με μια λιμνούλα που έχει νερό μόνο το χειμώνα.
Είναι ένα σπάνιο τοπίο, γιατί περιβάλλεται από ψηλά χιονοσκέπαστα βουνά που συνθέτουν ένα αλπικό τοπίο.
Ένας στενός δρόμος μας οδήγησε στην μέση της πεδιάδας και με μια στροφή αριστερά βρεθήκαμε στο χωριό Άγιος Νικόλαος.
Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι εγκαταλειμμένα σε πολλά στέκονται μόνο τα ντουβάρια με τα παράθυρα να χάσκουν χωρίς κασώματα, έχοντας όμως μια αρχοντιά από το παρελθόν τους.
Έχουν μια αρχιτεκτονική που στην εποχή μας έχει διασωθεί μόνο λόγω της εγκατάλειψης μιας και ο χρόνος πάγωσε εδώ και 100 χρόνια πάνω τους και κανένας δεν τα βελτίωσε με αλουμινένια κουφώματα...
Τα υπέρθυρα είναι μονόλιθοι με άλλες σκαλισμένες πέτρες πάνω τους που σχηματίζουν αψίδα. Τα άψογα σκαλισμένα αγγονάρια τους τους δίνουν μια αυστηρά απλή δωρική γραμμή όπως στους αρχαίους ναούς.
Το πούλμαν μας άφησε στην μέση του χωριού. Ετοιμάσαμε τον ρουχισμό μας και τα σακίδια και ανηφορίσαμε τον δρόμο προς το βουνό περνώντας από κατοικήσιμα, αλλά και εγκαταλειμμένα σπίτια.
Περάσαμε μπροστά από την εκκλησία του χωριού, που κι' αυτή είχε ένα δικό της αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, με μια βρύση κάτω από το προαύλιο της και φτάσαμε σε μια ρεματιά με άφθονο νερό που την τροφοδοτούσε το κεφαλάρι του χωριού.
Μια πηγή που σου έδινε την εντύπωση ότι παρ'όλο που οι άνθρωποι με διάφορες κατασκευές προσπαθούσαν να τιθασεύσουν τα ορμητικά νερά της, αυτά έβρισκαν τρύπες, ξεπηδούσαν πάνω από εμπόδια σχηματίζοντας μια γιορτή νερού με βουητό και δύναμη.
Η παρουσία του παλιού νερόμυλου από κάτω, θύμιζε ότι χρησιμοποιούταν και σαν πηγή ενέργειας. Γεμίσαμε τα παγούρια μας και πιάσαμε το μονοπάτι που σε μεριές μεριές χανόταν. Δεν ήταν όμως πυκνή η βλάστηση, οπότε έβρισκες τον δρόμο προς τα πάνω.
Στην αρχή η ανάβαση γινόταν με την τεχνική του γαϊδάρου δηλαδή διαδρομή ζιγκ ζάγκ. Αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε βγάλαμε μερικά ρούχα και συνεχίσαμε με την ανηφόρα να παίρνει μεγαλύτερη κλίση μετά από το πρώτο χιλιόμετρο. Κάπου στην μέση της διαδρομής ήταν τόση που νόμιζες ότι θα ακουμπήσει η μύτη σου στο χώμα.
Εδώ τα πουρνάρια και η θαμνώδης βλάστηση έδωσε τη θέση της στα έλατα. Τεράστιοι γίγαντες, μερικοί γερασμένοι που δεν άντεξαν όρθιοι, σωριασμένοι πάνω στα μικρότερα.
Η ανάβαση συνεχιζόταν σε μια ανελέητη ανηφόρα, δεν υπήρχαν όμως καθυστερήσεις, για πολλούς από μας δεν ήταν η πρώτη τους ανάβαση στον Φαρμακά, που σημαίνει ότι μας άρεσε η σκληράδα της. Πονάω αλλά μου αρέσει που λένε.
Σε ένα σημείο είχε ένα πλάτωμα σαν μεγάλο σκαλοπάτι στο βουνό όπου κάναμε μια στάση να πάρουμε ανάσα.
Βγήκαν πάλι τα φαγώσιμα μπινελίκια,έσκασαν μύτη κι άλλα εξωτικά όπως χουρμάδες και λουκούμια, κάποια φρούτα, βγάλαμε και φωτογραφίες.
Απ' εδώ εκτός από ανηφόρα το έδαφος γινόταν σαθρό, όλη η πλαγιά ήταν μια σάρα με νησίδες από μικροκαμωμένους κέδρους, αγριοτριανταφυλλιές και χιονούρες με φρέσκο χιόνι. Φτάσαμε στον αυχένα και κάναμε αριστερά να βρούμε την κορυφή. Συνήθως τα βουνά στο μεγάλο ύψος είναι καραφλά, ο Φαρμακάς όμως έχει δένδρα μέχρι την κορυφή.
Φτάσαμε στο κολονάκι της κορυφής είχε στρωμένο χιόνι γύρω που όμως πατιόταν και θαυμάσαμε την θέα και το μεγαλείο των γύρω βουνών. Έγινε μια προσπάθεια αναγνώρισης τους.
Μερικά τα είχαμε ξαναδεί από άλλη γωνία και μας μπερδεύανε σχετικά με την ταυτότητα τους. Αναγνωρίσαμε με σιγουριά την Ζήρια βόρεια, τον Ολίγυρτο πιο κάτω και την Ντουρντουβάνα χαμηλότερα(;). Ο Χελμός με την κορμοστασιά του μας έκλεισε το μάτι στο βάθος (εντάξει ρε φίλε σε είδαμε).
Είχαμε σκορπίσει στην κορυφή, έψαξα με το μάτι την παρέα μου τους βρήκα πιο κάτω, έπιασαν το απάγγειο έβγαλαν τους "ξηρούς καρποί" και το τσιπουράκι να κάνουν ατμόσφαιρα. Τελικά μεγάλη υπόθεση να έχεις καλή παρέα στο βουνό.
Η κάθοδος ήταν γρήγορη κουτρουβαλώντας και σερνάμενοι στη σάρα της πλαγιάς βρεθήκαμε στο χωριό σε χρόνο ρεκόρ.
Μπήκαμε στο πούλμαν και πήγαμε στην Σκοτεινή στο χωριό απέναντι από τον Φαρμακά. Στην ταβέρνα του κυρ Κώστα χτύπησα πάλι το κατσικάκι κοκκινιστό με μακαρονάδα, με συνοδεία το υπέροχο κρασί του.
Στο πούλμαν με τις στροφές και την επήρεια του κρασιού μετατράπηκα σε ζόμπι, τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η παλιοζωή, μισοκοιμισμένος έφτασα στην Αθήνα, στο τέλος άλλης μιας υπέροχης εξόρμησης.
Η διαδρομή στο sports-tracker
Μια διαδρομή που οι περισσότεροι δεν την είχαμε ξανακάνει είναι προς Λημέρια, Σκάλα. Θα ήταν αυτονόητο να την ξέρουμε γιατί είναι εκεί μπροστά στα πόδια μας.
Σε μερικά μέρη είναι φαρδύς και μοιάζει με τις δημοσιές, τους παλιούς μουλαρόδρομους, πρέπει να ήταν ο κύριος δρόμος για να ανέβει κάποιος στην Πάρνηθα πριν γίνει η άσφαλτος.
Στην κορυφή του βρίσκεται το πυροφυλάκιο, περιμέναμε λίγο τους καθυστερημένους και κατηφορίσαμε για τον Αη Γιώργη το εκκλησάκι που έχω περιγράψει σε άλλες αναβάσεις.
