Ωραίες οι πεζοπορίες και οι αναβάσεις στα πανέμορφα βουνά της Ελλάδας, αλλα εκεί μες τη μέση της πατρίδας μας βρίσκεται ο Όλυμπος με το μπόϊ του τον όγκο του τη βαρύτητα του ονόματος του.
Το βουνό των Θεών, που για κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του ορειβάτη πρέπει να περπατήσει τα χώματα του να νοιώσει το δέος που δημιουργούσε στους ανθρώπους για χιλιάδες χρόνια.
Η μεγάλη παρέα του ΠΟΑ έφτασε στα Πριόνια και ανηφόρισε μέσα από το δάσος με τις πανύψηλες οξιές για το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός. Το μονοπάτι ήταν με σωστή κλίση και όχι ιδιαίτερα κουραστικό. Τις οξιές τις διαδέχτηκαν τα έλατα πιο ψηλά. και στα 2000 μέτρα κυριαρχούσαν οι ρομπόλες.
Κάθε εκδρομή την φτιάχνει και η καλή παρέα, πράγμα που υπήρχε και η ατμόσφαιρα ήταν εύθυμη και χαρούμενη.
Φτάσαμε στο καταφύγιο, που από το μπαλκόνι του είχε μια θέα μέχρι το Αιγαίο και διανυκτερεύσαμε.
Το πρωί ξεκινήσαμε μέχρι τα 2300 μέτρα, όπου σταματήσαμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Από τα Πριόνια μπήκαμε στο πανέμορφο φαράγγι του Ενιπέα. Πανέμορφο αλλά και εξουθενωτικό. Με λίγα λόγια Βαστάτε ποδαράκια μου. Αν η εκδρομή είναι διάσχιση του Ενιπέα μόνο, τρώγεται. Αν το κάνεις μετά από ανάβαση στον Όλυμπο, πέφτει σκληρός. Βέβαια μαθαίνεις τα όρια σου που αυτό αν δεν σε σκοτώσει είναι καλό.
Φτάσαμε στο Λιτόχωρο λιωμένοι γιατί και η ζέστη του Ιούνη ήταν παραπάνω από αισθητή και δυο παγωμένες μπύρες με έφεραν στα ίσια μου.
Η επιστροφή έγινε προφανώς με τηλεμεταφορά, γιατί έκλεισα τα μάτια μου στο πουλμαν και όταν τα άνοιξα είχα βρεθεί στην Αθήνα. Οι μπύρες έχουν και διαστημικές ιδιότητες.
Ο Αλέξανδρος και ο Κώστας που εφτασαν στο Λιτόχωρο με το ΚΤΕΛ και πάνε για την κορυφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου