Αυτή τη φορά η μεγάλη παρέα του ΠΟΑ τράβηξε βόρεια, προς την περιοχή του Γοργοπόταμου, στο φαράγγι του Ασωπού. Από το φαράγγι περνάει η σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει την βόρεια με την νότια Ελλάδα. Η γραμμή ακολουθεί την μια σχεδόν κάθετη πλευρά του φαραγγιού πάνω από έναν συνεχόμενο γκρεμό με βάθος διακοσίων μέτρων. Την εποχή της κατασκευής του, το 1900 αποτέλεσε ένα τεχνικό θαύμα. Όλα γίνονταν χειρωνακτικά, με μόνη βοήθεια τον δυναμίτη να σπάσουν τον συμπαγή βράχο.
Η προσπέλαση ήταν αδύνατη για τους εργάτες, έπρεπε να φτιάξουν ένα μονοπάτι απ' όπου θα περνούν οι ίδιοι, αλλά και τα φορτωμένα με υλικά ζώα. Αυτό το μονοπάτι είναι ακόμα και σήμερα προσβάσιμο από πεζούς και αποτελεί μια από τις ομορφότερες πεζοπορίες της Ελλάδας. Περνάει πάνω από τις γέφυρες και τις γαλαρίες του τρένου που εναλλάσσονται, σε ένα τοπίο που σου κόβει την ανάσα.
Στην αρχή του φαραγγιού έχει ένα ανηφορικό χωματόδρομο, όπου μπαίνεις στο μονοπάτι και συνεχίζεις τελείως οριζόντια χωρίς ανηφόρες- κατηφόρες. Αν και η εποχή είναι Νοέμβρης ο καιρός είναι καλός και τα χρώματα των φύλλων γεμίζουν το τοπίο χρώματα. Περπατήσαμε ένα πολύ ξεκούραστο 2ωρο με κουβεντούλα και αστεία ώσπου φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό Ασωπού.
Κάναμε ένα διάλειμμα, βγάλαμε τα μήλα μας, τα παστέλια μας, τα καρύδια μας, ανάλογα τον εφοδιασμό του καθενός και πιάσαμε τον ´ισκιο. Μετά από ένα μισάωρο ξεκινήσαμε για την επιστροφή από το ίδια. Επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και πήγαμε στον Γοργοπόταμο, που ήταν σχεδόν δίπλα.
Είχαμε αρκετή ώρα ελεύθερη και ανέβηκα στην γέφυρα όπου περπάτησα την μισή διαδρομή της. Δεν το συνιστώ σε όποιον πάσχει από ακροφοβία γιατί κάτω από τα πόδια σου υπάρχουν κάποια κενά που φοβίζουν.
Το ποτάμι από κάτω κατέβαζε μεγάλο όγκο νερού που έκανε πιο έντονη την αίσθηση του ιλίγγου.
Μαζευτήκαμε μετά μερικοί συνοδοιπόροι σε ένα τραπέζι μιας ταβέρνας και κλείσαμε την υπέροχη μέρα με κόκκινο κρασάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου