Πάρνηθα. Άγιος Γεώργιος, Σπήλαιο Πανός

Πάντα ονειρευόμαστε μακρινά ταξίδια και απάτητα βουνά. Δεν έχουμε όμως το χρόνο ή ελέω κρίσης και το "μαλλί" να πάμε.
Η Πάρνηθα όμως είναι δίπλα μας αν και τραυματισμένη με τα βαριά εγκαύματα της, έτοιμη να μας δεχθεί φιλόξενα στην όση της έμεινε πράσινη αγκαλιά της.
Ο Γιώργος Σπυράκης, και ο Γιάννης Αποστόλου του ΕΟΣ Αχαρνών, έβαλαν τη φιτιλιά στο facebook και μαζευτήκαμε 42 ενήλικες, 2 παιδιά και μια σκύλα (η Ζωζώ μου).
Πήραμε το μονοπάτι δυτικά του δρόμου που ανεβαίνει στην Πάρνηθα για Άγιο Γεώργιο και μπήκαμε σε ένα πράσινο τούνελ που  αφού περάσει μια ρεματιά ανεβαίνει την πλαγιά μεσα από πυκνό δάσος πεύκων, με διάσπαρτες κουμαριές και κέδρους.

Φτάσαμε στον δασικό δρόμο, ανασυνταχθήκαμε, οι λιγούρηδες τσιμπίσαμε κατι τις μη μας πέσουν τα "ζάχαρα" και πήραμε τις πρώτες φωτογραφίες. Εκτός από τις παλιές καραβάνες είχαμε και αρκετούς αρχάριους, γι αυτό είχαμε έναν αργό ρυθμό περιπάτου.
Ξαναμπήκαμε σε ένα δάσος πανύψηλων πεύκων που την διέκοψε ξαφνικά η ζώνη του καμμένου.
Το συνηθισμένο σκηνικό των γκρίζων δένδρων φαντασμάτων.
Στο εκκλησάκι του Αη Γιώργη κάναμε ένα μεγάλο διάλειμμα πιάσαμε νερό από την βρύση και συνεχίσαμε το μονοπάτι μέχρι τον αυχένα του βουνού απ' όπου κατηφορίσαμε την πλαγιά πάνω από το φαράγγι.

Στα 50 μέτρα πάνω από την κοίτη δεν υπήρχε μονοπάτι και έπρεπε να καταρριχηθούμε ως το στόμιο της σπηλιάς του Πανός. Μερικοί δεν το επιχείρησαν και έμειναν εκεί.
Η είσοδος του είχε 5-6 μέτρα ύψος και μια μικρή λιμνούλα βρισκόταν αμέσως μετά. Κάποιοι είχαν βάλει πέτρες μέσα στο νερό για πατήματα, έτσι περνούσες άνετα στην πρώτη μεγάλη αίθουσα που στο βάθος κατέληγε σε ένα είδους πατάρι. Πολλοί είχαμε φακούς κεφαλής, αλλά δεν πήγαμε πιο βαθιά, γιατί πρέπει να περάσεις από μια μικρή λασπωμένη τρύπα για να μπείς.
Μετά απο ένα καλό γλίστρημα βγήκα στο φως της ημέρας.

Κάναμε  μια βόλτα ως το ποτάμι όπου το νερό βούιζε και μέσα από αφρισμένους καταρράκτες έβρισκε το δρόμο του μέσα σε ένα πανέμορφο φαράγγι με πανύψηλους τοίχους.
Αναρριχηθήκαμε πάλι τον βράχο που είχε συρματόσχοινα μόνιμα πακτωμένα και από εκεί πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από τα ίδια μέρη.

Κοντά στο τέλος της διαδρομής η σκύλα μου η Ζωζώ με έχασε και νομίζοντας ότι ήμουν μπροστά έφτασε τρέχοντας μέχρι το Μενίδι όπου βρέθηκε δυο ώρες αργότερα.

Κατά τα άλλα αν δεν χάσουμε το σκυλί μας είναι μια υπέροχη διαδρομή, δίπλα στο σπίτι μας.

Ευχαριστώ την Αλέκα που βρήκε την Ζωζώ και τον Νίκο Μακρή που βοήθησε.