Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Πάρνηθα. Ανάβαση από τη Χούνη


Αυτή την Κυριακή στο πρόγραμμα ήταν η Κίρφη, αλλά ακυρώθηκε λόγω αναμενόμενης σφοδρής χιονόπτωσης. Επειδή όμως δεν με ενθουσίαζε η ιδέα για μια Κυριακή στη Φωκίωνος Νέγρη με εσπρεσάκι, εφημερίδα και πονεμένες ιστορίες από φίλους, εραστές της καρέκλας για την οικονομική κρίση, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα των φίλων ορειβατών του ΕΟΣ Αχαρνών και βρέθηκα στους πρόποδες της Πάρνηθας, δίπλα στο τελεφερικ, όπου συγκεντρώνονται οι φίλοι της φύσης για να ταλαιπωρήσουμε το σώμα μας και να ξεκουράσουμε το πνεύμα μας.

Ήδη από τα χαμηλά στροβιλίζονταν νιφάδες χιονιού. Η θερμοκρασία ήταν περίπου στο μηδέν, το κανονικό γκρούπ που ξεκινάει στις 9 είχε ήδη φύγει η ώρα είχε πάει 10 και βρεθήκαμε 8 άτομα. Ξεκινήσαμε, περάσαμε κάτω από το τελεφερικ και πιάσαμε το μονοπάτι της Χούνης του φαραγγιού που διασχίζει την Πάρνηθα κάτω από το καζίνο.
Ο ρυθμός γρήγορος, παρ' όλο το κρύο αρχίσαμε να ιδρώνουμε. Συνήθως ξεκινάω με λίγα ρούχα αλλά το τσουχτερό κρύο με τρόμαξε και ξεκίνησα ντυμένος σαν κρεμμύδι. Στο δρόμο έκανα στάσεις και έβγαζα. Όσο ανεβαίναμε όμως το χιόνι δυνάμωνε, αλλά όχι πολύ. Γρήγορα μας τύλιξε και η ομίχλη ή μάλλον το σύννεφο που βρισκόταν στα ψηλά. Εκεί το χιόνι ήταν όπως έπρεπε για περπάτημα. Είχε παγώσει το παλιό και ένα φρέσκο στρώμα πάνω από τον πάγο το έκανε να μη γλιστράει, αλλά και να μη βουλιάζει το πόδι. Έτσι το περπάτημα ήταν άνετο.

Φτάσαμε στο Φλαμπούρι σε 2 ώρες. Μπήκαμε στο καταφύγιο βγάλαμε τα μπουφάν και αχνίζοντας ιδρωμένοι πιάσαμε ένα τραπέζι για κολατσιό. Ο Γιάννης Αποστόλου ήρθε με ένα δίσκο που είχε ένα μπιμπερό γεμάτο ρακόμελο και σφηνάκια για μας τα ήδη ξαναμμένα μωρά να μας αποτελειώσει, Βέβαια η ζεστασιά του περιβάλλοντος το ρακόμελο και η μάσα δεν σε εξιτάρουν για περπάτημα, οπότε η απόφαση βγήκε ομόφωνα: Ο γυρισμός να γίνει από το συντομότερο δρόμο.
Ετσι πήραμε το μονοπάτι που πάει κατευθείαν από το Φλαμπούρι στο καζίνο. Πέρα από τους 8 που ξεκινήσαμε ήταν μαζί μας και μερικοί από το γκρούπ που ξεκίνησε στις 9.
Στο καζίνο γινόταν χαμός από κόσμο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών είχαν σκορπίσει στην χιονισμένη έκταση σαν τα πρόβατα. Για τα παιδάκια ήταν ένας λευκός παράδεισος. Βέβαια άκουσα και ένα "Βρε Κώστα θερίζει εδώ!" κάποιας κυρίας που μάλλον σκεφτόταν ότι έχασε το σήριαλ για το κέφι του Κώστα.
Στο τελεφερικ είχε ουρά, αλλα δεν περιμεναμε και πολύ. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, για το σπιτάκι μας, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας (ρίχνοντας δίκιο στην κυρά του Κώστα).
Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Σπυράκη. Εγώ ξέχασα να πάρω φωτογραφική μηχανή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Facebook like

CURRENT MOON