Όλυμπος Εύβοιας. Ο Εναλλακτικός

Για μας που μένουμε στην Αθήνα ο Όλυμπος ο θεϊκός και μέγας μας πέφτει λίγο μακριά, άσε που θέλει να διαθέτεις λίγη ιπποδύναμη και αντοχή παραπάνω για να τον ανεβείς. Έχουμε στην γειτονιά μας στην Ερέτρια έναν ακόμα Όλυμπο (έναν από τους 6 που υπάρχουν στον κόσμο), που είναι εύκολα βατός από τον μέσο, αν όχι ορειβάτη, πεζοπόρο.
Ανεβήκαμε με το πούλμαν την πλαγιά του Αλατιά, του βουνού που δεσπόζει πάνω από την Ερέτρια και σταματήσαμε κοντά στο χωριό Θεολόγος. Εκεί μας περίμενε ο Ταξιάρχης ο οδηγός μας του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας. Πριν από μας είχαν πάρει το μονοπάτι περίπου 40 Χαλκιδαίοι και ανέβαιναν.

Πήραμε και εμείς το μονοπάτι που άρχιζε από μια ελεύθερη χωματερή (Στην Ελλάδα η ελευθερία ξεκινάει από το που πετάς τα σκουπίδια σου), και μπήκαμε σε μια πλαγιά με μικρά πεύκα. Η περιοχή είχε καεί πριν από μερικά χρόνια και τώρα τα δένδρα είχαν φτάσει στα τρια μέτρα ύψος. Μού ήλθε στο μυαλό η φράση του Κωνσταντάρα "το νού σας ρεμάλια" να μη το ξανακάψετε. Αλλά! Αλλά πιο πάνω το ξανακάψανε το 2007 στις μεγάλες φωτιές που ξεγύμνωσαν το κορμί της Εύβοιας και τώρα μένουν σαν φαντάσματα τα ασπρόμαυρα κούτσουρα να σου μιλούν για την φρίκη που έζησαν.

Τι είναι όμως η φύση!  Ήδη πρώτα οι κουμαριές και μετά τα πεύκα σκόρπια σαν παιδάκια που ξεπετάχτηκαν μέσα σ' αυτό το νεκροταφείο το γεμίζουν ελπίδα και αισιοδοξία και το μετατρέπουν σε παιδική χαρά. Φυσούσε νοτιάς, ο Ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα και η ατμόσφαιρα είχε μια γλυκάδα στην αρχή, όσο ανέβαινες όμως το κρύο έτσουζε. Περάσαμε ένα όμορφο λιβάδι και συνεχίσαμε σε μια άλλη πλαγιά με καμμένα δένδρα. Όμως τα θαμνώδη φυτά είχαν πάρει τα  πάνω τους και σε μερικά σημεία δεν μπορούσες να περάσεις. Από ένα υψόμετρο κι επάνω το βουνό ήταν τυλιγμένο σε ένα σκοτεινό σύννεφο προετοιμάζοντας μας ψυχολογικά να αντιμετωπίσουμε θύελλες.

Στα αριστερά μας η Δίρφυς και το Ξεροβούνι ήταν κατάλευκα σαν νυφούλες. Μπαίνοντας μέσα στο σύννεφο βρήκαμε σκέτη πυκνή ομίχλη, χωρίς όμως βροχή. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε μέσα στο σκηνικό από καμμένα κουφάρια δένδρων που θύμιζε ταινία με νεράιδες και μάγισσες χωρίς να έχουμε την αίσθηση του που βρισκόμαστε. Ψηλά ο οδηγός μας ο Ταξιάρχης με την σφυρίχτρα του μας έδινε την πορεία ώσπου τους βρήκαμε σε μια ράχη στο πουθενά όπου όλα καλύπτονταν από ομίχλη.
Έγινε μια συγκέντρωση να έλθουν οι καθυστερημένοι και συνεχίσαμε σε μια ανηφόρα ώσπου βρεθήκαμε ξαφνικά σε κόσμο.

Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας

Ήταν οι Χαλκιδαίοι που αφού είχαν ανέβει στην κορφή, τώρα κατέβαιναν από το μονοπάτι. Πρότεινα να μονοδρομήσουν το μονοπάτι και κάποιος Χαλκιδαίος είπε ότι την επόμενη φορά θα βάλουν και φανάρια. Ανεβήκαμε την τελευταία βραχώδη πλαγιά και βρεθήκαμε στην κορυφή. Απογοήτευση! Μια γκρίζα κουρτίνα από ομίχλη μας περιέβαλε. Μα τι τζάμπα ανεβήκαμε;
Καθήσαμε ο καθένας στο πέτρινο μαξιλάρι του βγάλαμε τα φαγώσιμα μας και αρχίσαμε να μασουλάμε. Ξαφνικά ένα αόρατο χέρι τράβηξε την κουρτίνα και θαύμα!

Ένα καταπληκτικό τοπίο ξεπρόβαλε μπροστά μας. Βρεθήκαμε σε μια κορυφή και κάτω έβλεπες έναν τόπο με βουναλάκια, δρόμους χωριά, ένιωθες σαν άγγελος που πετά από πάνω τους. Η κουρτίνα ερχόταν και έφευγε και κάθε φορά μας έδειχνε άλλες σκηνές προς άλλες κατευθύνσεις.Ο αέρας ήταν δυνατός και παγωμένος.

Αν με ρωτήσουν από την εμπειρία μου πως θα χαρακτήριζα την Εύβοια θα απαντούσα:
όταν φυσάει. ΦΥΣΑΕΙ
όταν βρέχει. ΒΡΕΧΕΙ (βλέπε Φαράγγι της Αγάλης)
όταν χιονίζει ΧΙΟΝΙΖΕΙ

Ακραίο νησί. Αλλά και στην ομορφιά ακραίο είναι.
Βγάλαμε φωτογραφίες και μετά από ένα μισάωρο πήραμε τον κατήφορο για την επιστροφή από τα ίδια.
Η ομίχλη τώρα είχε φύγει και βλέπαμε το πανέμορφο τοπίο ή τουλάχιστον ξέραμε που πηγαίναμε.

Φτάσαμε στο πούλμαν και όσοι ξέραμε την περιοχή προτείναμε ότι το καλύτερο μέρος για φαγητό είναι ή Νέα Αρτάκη με τους καταπληκτικούς ψαρομεζέδες. Φάγαμε και κάναμε την βόλτα μας να ψιλοχωνέψουμε.
Ήταν ακόμα μέρα όταν φύγαμε από την Νέα Αρτάκη για την Αθήνα.

Υ.Γ.
Τα τελευταία άρθρα του μπλογκ τα γράφω στο Cafe Concerto με την ανοχή του Θοδωρή και την βοήθεια στην έμπνευση του εξαιρετικού του εσπρέσο.

*