Κίρφη

Πέρα από τα βουνά celebrities (Όλυμπος, Παρνασσός, Ταΰγετος) υπάρχουν και τα κοινά βουνά "της γειτονιάς". Η  Κίρφη είναι ένα απ' αυτά.
Δίπλα στον σταρ τον παρνασσό, έχει την δική του ομορφιά και την δική του βιοποικιλότητα.

Σύμφωνα με τον συνορειβάτη και γεωλόγο Νίκο Καρά, που ήταν στην παρέα μας πριν 35000000 χρόνια η Κίρφη ήταν μέρος του Παρνασσού. Μετά από καταβύθιση όμως της κοιλάδας του Ζεμενού χώρισε, υψώνοντας το  μπόϊ του δίπλα στον γίγαντα πατέρα.

Το μονοπάτι της ανάβασης ξεκινάει στο Ζεμενό από τον δρόμο Λιβαδειάς Αράχωβας στρίβει δεξιά πίσω από τις ταβέρνες και συνεχίζει στην πλαγιά της Κίρφης.
Χαμηλά έχει κάποια καταπράσινα αυτή την εποχή λιβάδια. Η χαρά του συλλέκτη χόρτων. Αγριοράδικα και πικραλίδες σε αφθονία! Βγήκαν κάποιες σακούλες και μαχαίρια για μάζεμα.
Λίγο πιο πάνω άρχιζε το δάσος των ελάτων. Πυκνό με πολλά πεσμένα έλατα, μάλλον πρέπει να τα ρίχνει το χιόνι που σχηματίζει χιονοστιβάδες μια και η κλίση είναι μεγάλη. Η κλίση που κάνει και το μονοπάτι αρκετά απότομο και την ανηφόρα σκληρή.

Αυτή η βόρεια πλευρά της Κίρφης λέγεται Ανήλιο για προφανείς λόγους και κρατάει πολλή υγρασία που κάνει την χλωρίδα να οργιάζει. Τα πάντα έχουν ένα κάλυμμα από βρύα σαν πράσινο χαλί.

Στην πλάτη μας δέσποζε ο όγκος του Παρνασσού, που η θέση μας τον πρόβαλε θεόρατο και πανέμορφο.
Η ανάβαση της απότομης πλαγιάς κράτησε 2 ώρες. Ψηλά στο διάσελο (1300 μ) κάναμε ένα μεγάλο διάλειμμα.

Μερικά χέρσα πλατώματα με τις άκρες του δάσους γυρω συνθέτουν ένα πανέμορφο τοπίο.

Από την άλλη άκρη του διάσελου αρχίζει και το μονοπάτι καθόδου από την νότια πλευρά του βουνού προς το Δίστομο.

Εδώ ξεχώρισαν μερικοί που δεν ήθελαν να ανέβουν στην κορυφή, άλλα 300 μ και συνεχίσαμε σε ένα χωματόδρομο γύρω από μια χαμηλή κορυφή.

Η Κίρφη έχει δυο κύριες κορφές. Τους Αη Λιάδες. Ως προς το όνομα δεν πρωτοτυπεί και πολύ. Εδώ κάπου ξεκόψαμε από τους μπροστινούς που τους χάσαμε και συνεχίσαμε μέχρι που είδαμε μερικούς στην ανατολική κορυφή.

Το μονοπάτι είχε χαθεί αλλά με την κορυφή να φαίνεται προχωρήσαμε προς την κατεύθυνση της χωρίς μονοπάτι μέσα από μια δύσβατη και βραχώδη διαδρομή. Δεν ήταν και πολύ μακριά αλλά μας πήρε μιαμισυ ώρα να φτάσουμε.

Από δω η θέα ειναι εκπληκτική. Βόρεια ολόκληρος ο Παρνασσός με ένα μακρουλό σύννεφο σαν ζωνάρι στην μέση του, στολισμένος στις πλαγιές του με την Αράχωβα, πιο αριστερά τους Δελφούς και με τα λιγοστά χιόνια της κορυφογραμμής του.


Στη κορυφή ο αέρας έτσουζε. Είχα ανεβεί με το κοντομάνικο. Φόρεσα ένα φλις και κατηφόρησα μερικά μέτρα στην νότια πλαγιά που ήταν απάγγειο και είχαν πιάσει θέση αυτοί που έφτασαν νωρίτερα και απολάμβαναν το κολατσιό τους.

Στο Νότο φαινόταν ο Κορινθιακός με ασημένιες ανταύγειες από την αντηλιά ο κολπος στα Ασπρα Σπίτια και Αντίκυρα, το Δίστομο στους πρόποδες και αριστερά τις δαντελωτές ακτές που σχηματίζονται από το ακούμπημα του Ελικώνα στη θάλασσα.

Ο ίδιος ο Ελικώνας πρροβαλε μέσα από μια γαλαζωπή ομίχλη, στεφανωμένος με τουφίτσες σύννεφων. Μπορούσες να διακρίνεις το Κυριάκι πάνω του και την ρεματια με τον δρόμο που κατηφορίζει προς τον Όσιο Λουκά.

Το φαράγγι πιο χαμηλότερα είναι το φαράγγι της Κλεισούρας που το περιγράφω σε παλιότερο post και ελπίζω να το ξαναπερπατήσω όταν μπει στο πρόγραμμα.

Ο αρχηγός μας ο γιατρός Γιώργος Παπαϊωάννου κατάγεται από το Δίστομο και μας ενημέρωσε με λεπτομέρειες γεωγραφικά και ιστορικά.
Η Κίρφη είναι ένα βουνό φυσικό παρατηρητήριο. Βλέπεις απο το ίδιο μέρος δυο πρωτεύουσες νομών. την Λιβαδειά και την Άμφισσα.

Τόσα μέρη που έχουν σημαντική ιστορία, όπως οι Δελφοί ο ομφαλός της Γης ο δρόμος που περνούσαν οι προσκυνητές και οι διαβατες προς τα κει. Το μέρος που συνάντησε ο Οιδίπους τον πατέρα του και τον σκότωσε.
η ώρα περνούσε ευχάριστα είχε μια λαμπρή λιακάδα που δεν σου έκανε καρδιά να σηκωθείς.

Τελικά δόθηκε το σύνθημα της κατάβασης. Κατηφορήσαμε το μονοπάτι εγώ μάζευα και χόρτα μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι οι μπροστινοί μου είχαν χαθεί και δεν ακολουθουσαν το κύριο σώμα της ομάδας.

 Κάποιος δεν ηξερε τον βασικό κανόνα ότι αν δεν βλέπεις κανέναν μπροστά σου δηλώνεις χαμένος και πρεπει βρεθεί το μονοπάτι και οι άλλοι.
Τέλος πάντων κάναμε κάποια χιλιόμετρα παραπάνω με ανηφόρα γιατί είχαμε κατηφορίσει την πλαγιά αρκετά μέχρι να πάρουμε είδηση οτι χαθήκαμε.
Ξαναβρήκαμε τους άλλους φτάσαμε στο διάσελο που ανέφερα νωρίτερα και κατηφορήσαμε για το Δίστομο. Εδώ ή προσήλια πλευρά του βουνού είναι πιο ξερή με βλάστηση από πουρνάρια και λίγες κουμαριές. Είναι αρκετά απότομη και συναντας αρκετες πέτρες και σάρες.

Το Δίστομο καθώς κατεβαίναμε φαινόταν σαν ζωγραφιά από ψηλά. Το Μαυσωλείο της σφαγής στη θέα του, μας έφερε δυσάρεστα συναισθήματα γι' αυτό που συνέβη εδώ.

Φτάσαμε στο Δίστομο μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει. Μπήκαμε στ πούλμαν και πήγαμε στο Ζεμενό για την συνέχεια στην ταβέρνα.

Μια εξόρμηση που την ευχαριστηθήκαμε όλοι.
Δείτε τη διαδρομή εδώ!

Όλυμπος. Ανάβαση στον Μύτικα και Σκολιό

Πάλι επίσκεψη στο βουνό των θεών, για πολλούς αναβάτες απ' όλο τον κόσμο σημείο αναφοράς και σκοπός ζωής.

Με την προσέγγιση του μπαίνεις σε μια κατάσταση δέους από την μεγαλοπρέπεια και η ιερότητα του τόπου ερχόμενη από αρχαίες εποχές πλανάται σαν αύρα στην ατμόσφαιρα και σε συναρπάζει.

Το πούλμαν μας άφησε στα Πριόνια ετοιμάσαμε τα μικρά σακίδια που είχαμε μαζί μας και φορτώσαμε τα μεγάλα στα μουλάρια.
Πιστεύω ο ΕΟΣ Αχαρνών έχει την καλύτερη οργάνωση για την ανάβαση του Ολύμπου, κάνοντας την άνετη και ευχάριστη.

Δεν ανήκω στους ορειβάτες που ψάχνουν τις ακραίες καταστάσεις, αντίθετα θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου σαν φυσιολάτρη που χαίρεται το βουνό χωρίς να μπαίνει σε χωρίς λόγο ταλαιπωρίες και κινδύνους.

Το αναφέρω γιατί ο Όλυμπος όπως και άλλα βουνά δεν συγχωρεί απερισκεψίες και μαγκιές. Αυτό ισχύει γενικά στην φύση που πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Αυτό το έμαθα στην θάλασσα γιατί πήρα κάποια μαθήματα από αυτήν και έχουν την αξία τους και στο βουνό.

Έτσι με ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη που περιείχε μόνο ένα μπουκάλι νερό και μια φωτογραφική μηχανή πήρα το όμορφο μονοπάτι για το καταφύγιο Ζολώτα (ή Σπήλιος Αγαπητός). Η ανάβαση είναι σχεδόν 1000 μέτρα, αλλά δεν θα την έλεγα κουραστική. Άλλωστε δεν μας κυνηγάει κανένας.

 Ο καθένας είχε τον ρυθμό του. Ή θα μπορούσα να πω ότι έπιανε τον ρυθμό μιας ομαδας και ανέβαινε παρέα.
Είναι ένα μονοπάτι υψηλής κυκλοφορίας γιατί πολύς κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει και όχι μόνο Έλληνες. Η κίνηση συμπληρώνεται και από μουλάρια και ποδήλατα.

Χαμηλά η ζέστη ήταν αρκετή και γρήγορα γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα. Ψηλότερα όμως δρόσιζε λιγάκι καθώς ένα αεράκι κατά διαστήματα με μικρές ριπές μας έσβηνε την κάψα.

Στο καταφύγιο όμως έφτασα καταϊδρωμένος, όπου συνειδητοποίησα ότι τα μουλάρια με τα πράγματα μας δεν είχαν φτάσει ακόμα και δεν είχα ένα μπλουζάκι να αλλάξω το μουσκεμένο που φορούσα. Το έβγαλα τελείως και γυμνός γυρνούσα από δω κι από κει προσπαθώντας να μην κρυώσω.

Τελικά τα μουλάρια έφτασαν και επιτέλους ντύθηκα, κάθισα με τους άλλους, πήρα μια μακαρονάδα με κιμά και κρασί και πιάσαμε την κουβέντα και τα αστεία στο τραπέζι της αυλής του καταφυγίου.

Ένα μουλάρι ξέκοψε από την ομάδα του και ήρθε στο τραπέζι μας.

 Ήταν το ίδιο που προηγουμένως του έδωσα μια σαλάτα αγγουροντομάτα από κάποιον που δεν την ήθελε, αλλά το μουλάρι την εκτίμησε.

Αρχίσαμε να τον χαϊδεύουμε, βοήθησα την Μαργαρίτα να ανέβει καβάλα και έγινε ένα μικρό σόου.

Με το κρασάκι μας περιμέναμε να ανατείλει η πανσέληνος. Την είχαμε υπ'όψη μας και ετοιμάσαμε και τις φωτογραφικές μηχανές.

Έσκασε μύτη από την κορυφή του απέναντι βουνού και γέμισε όλο τον Όλυμπο με ένα καινούργιο λαμπερό φως που έκανε κάποιες χιονούρες να φωσφορίζουν.

Αργότερα έσβησαν την γεννήτρια και μας έμεινε το φως του φεγγαριού που μας κρατούσε εκεί έξω να ρεμβάζουμε.

Όλοι πήγαν για ύπνο και μείναμε τρία άτομα (οι ποιητές...) που δεν είχαμε όρεξη να ξεκολλήσουμε.

Κατά τις 12μιση έμεινα μόνος μου, έκανα μια βόλτα μεσα στο φεγγαρόφωτο στο μονοπάτι για Πριόνια. Οι 1000χρονες ρομπολες κατω απο το καταφύγιο έκρυβαν το φεγγάρι, αλλα πιο κάτω στο χέρσο της αλπικής ζώνης το φως ήταν σαν μέρα λόγω της καθαρής ατμόσφαιρας. Κάθισα σε μια πέτρα, απολαμβάνοντας τους απόκοσμους θορύβους ακόμα και τις ησυχίες του βουνού για λίγο. Αν διανυκτερεύεις στο βουνό αξίζει να μείνεις τελείως μόνος κάπου και να το νοιώσεις. Αποφάσισα μετά να πάω για ύπνο. Την επομένη μας περιμένουν άλλα...

Πήγα στο θάλαμο του καταφυγίου όπου ήταν το κρεβάτι μου, το ακριανό από μια μεγάλη σειρά κρεβατιών με ακίνητα σώματα πάνω τους, πολλά απ'αυτά θορυβώδη, το ροχαλητό έδινε συναυλία εδώ.
Έπεσα να κοιμηθώ αλλά τα ροχαλητά ήταν χαλασμός. Χτύπησα δυνατά παλαμάκια δυο φορές (ένα κόλπο που πιάνει ) αλλά δύσκολα με πήρε ο ύπνος. Φαίνεται η έξαψη του ότι βρισκόμουν στον Όλυμπο προκαλούσε διέγερση.
Το πρωί ήμουν από τους πρώτους που σηκώθηκαν, ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα, αλλά στα ανατολικά πάνω από το Αιγαίο ο ουρανός είχε γεμίσει βιολετιά χρώματα.
Σε λίγο σαν πυρακτωμένη γλώσσα ο ήλιος παραμέρισε το βιολετί βάφοντάς το πορτοκαλί και μας χαμογέλασε με ζεστασιά. Καλημέρα Απόλλωνα είπα.
Είπα και άλλες καλημέρες στους συντρόφους που εβγαιναν σιγά σιγά και βαριά βαριά στο φως του Απόλλωνα που τους έδινε ζωή και κέφι.

Πήραμε το πρωινό μας και ο αρχηγός μας (Νίκος Μακρής) επειδή είμαστε πολλοί μας χώρισε σε δυο ομάδες. Οι γρήγοροι (χαχα εγώ είμαι ένας απ' αυτούς) ξεκίνησαν πρώτοι να ανεβουν στην κορυφή και μετα να γυρισουν στα δύσκολα σημεία να βοηθήσουν όσους δυσκολεύονται.

Η ανηφόρα πάνω από το καταφύγιο είναι αδυσώπητη. Το τοπίο εκτός από μερικά μέτρα δάσους στην αρχή γίνεται γυμνό, με ένα σαθρό χώμα κάτω από τα πόδια σου που σου δινουν την εντύπωση ότι περπατάς πάνω σε σάρα.

Φτάσαμε στην κορυφή Σκάλα από όπου μια απότομη και βραχώδης κορυφογραμμή συνδέει την Σκάλα με την βάση του Μύτικα την ψηλότερη κορφή.

Στην αρχή νοιώθεις ένα σφίξιμο, αναρωτιέσαι που πας, αν δεν είσαι εξοικειωμένος στους γκρεμούς, μερικά λεπτά αργότερα, τουλάχιστον εγώ, ένοιωσα άνετα.

Βέβαια θέλει πολλή προσοχή και τις αισθήσεις να τσιτάρουν, σου το θυμίζει το χάος δίπλα σου που σε μερικά μέρη σκέφτεσαι πως αν φύγεις κάτω θα κάνεις ολόκληρο ταξίδι.

Στο κατηφορικό μέρος πηγαίναμε με τα πέντε: Χέρια, πόδια, κώλος, κάνοντας τους ορθόδοξους ορειβάτες να φρικάρουν. Κανένας όμως δεν μπήκε στον κόπο να δείξει.

Η αριστερή πλευρά της κορυφογραμής έβλεπε προς τα Καζάνια μια περιοχή που την περιβάλουν αμφιθεατρικά οι κορυφές Σκολιό, Μύτικας και Στεφάνια.

Η πλευρά που στεκόμασταν ήταν κάθετη και έφθανε 800 μέτρα κάτω και ο αέρας από το ανοδικό ρεύμα έβγαζε μια φοβερή βοή και σου έκοβε την ανάσα.

 Πιο κάτω δε που πιάνεσαι από ένα συρματόσχοινο λες τώρα ξεπερνάω τον εαυτό μου.

Εχει και ένα μέρος που αναγκάζεσαι να πηδήσεις πάνω από ένα μικρό χάος για να μην κάνεις ενα γύρο, από κει όμως ελαφραίνει η κατάσταση μέχρι που φτάνεις στο Κακόσκαλο μια φυσική πέτρινη σκάλα στενή όμως απ' όπου βλέπεις όμως πίσω σου τι πάει να πει Όλυμπος. Δεν ξέρω αλλά ο Όλυμπος από κει δείχνει τρομακτικά ογκώδης και τα ύψη θεόρατα γιατί τα συγκρίνεις με τις δίπλα κορφές που και αυτές δεν είναι χαμηλές.

Κορυφή Σκολιό

Στο Κακόσκαλο πολλοί εγκαταλείπουν, κρίμα όμως γιατί η κορυφή απέχει σχεδόν 50 μέτρα.
Η ανάβαση στην κορυφή είναι μια λύτρωση, αίσθηση μεγαλείου, ηθική αναπτέρωση, σαν να αναληφθηκες στους ουρανούς (μήπως τα παραλέω; κάπως έτσι ένοιωσα πάντως)

Η κορυφή είδη είχε αρκετό κόσμο, έδειχναν όλοι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι, είχαν ξεχάσει μνημόνια, έγνοιες, σκοτούρες. Μια άλλη διάσταση.

Υπογράψαμε στο βιβλίο, αρχίσαμε τις φωτογραφίες και πιάσαμε μια πετρα ο καθένας να κάτσουμε. Ο καιρός ήταν καταπληκτικός σπάνιο για την κορυφή που την δέρνει η αγριάδα του Δία τις περισσότερες μέρες και ώρες του χρόνου. Τώρα όμως μας υποδέχτηκε με χαμόγελα με μια γλυκιά αύρα που την ρουφούσα αχόρταγα. Ευχαριστώ Ζευ!

Η επιστροφή ήταν εύκολη, ούτε γκρεμούς έβλεπα, έδωσα κουράγιο σε μερικούς που έρχονταν βοήθησα λίγο στο που να πατήσουν και γυρίσαμε στην κορυφή Σκάλα.

Μερικοί πήραν το δρόμο της επιστροφής η κορυφή Σκολιό όμως είναι ένα χιλιόμετρο μακριά και η πρόσβασή της μετά την ανάβαση του Μύτικα είναι σαν μια βόλτα στο πάρκο. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα κατά κει. Όπως είπα η διαδρομή είναι εύκολη και από αυτήν την οπτική γωνία ή θέα των κορυφών και των Καζανιών είναι καταπληκτική.
Υπογράψαμε στο βιβλίο και οι αχόρταγοι της παρέας πρότειναν να συνεχίσουμε για την κορυφή Άγιος Αντώνιος.
Ένα τεράστιο σύννεφο όμως είχε τυλίξει την κορυφή και το να βρούμε κανένα χαλάζι εκεί δεν με ενθουσίαζε, οπότε πήραμε κάποιοι τον δρόμο για το καταφύγιο. Άλλοι όμως συνέχισαν για τον Άγιο Αντώνιο.
Η διαδρομή της επιστροφής ήταν λίγο γλιστερή λόγω της σαθρότητας του εδάφους, κατηφορική και εύκολη.
Στο καταφύγιο είχαν επιστρέψει αρκετοί, κυρίως αυτοί που δεν ανέβηκαν στον Μύτικα και οι πολύ γρήγοροι.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν πήγαμε για φαγητό και να πιούμε μια μπύρα. Οι άλλοι αναβάτες συνέχιζαν να φτάνουν ως αργά.
Το βράδυ πέρασε ήρεμα με κάτι φαγώσιμα και κρασάκι.

Το πρωί έγιναν δύο ομάδες. Η μια έφυγε νωρίτερα για να περπατήσει το φαράγγι του Ενιπέα που περνάει από τα Πριόνια και καταλήγει στο Λιτόχωρο.
Η άλλη με την αφεντιά μου μέσα θα κατέβαινε στα Πριόνια όπου βρισκόταν το πούλμαν και θα πήγαινε στην θάλασσα για μπάνιο.

Εγώ βρήκα μια μέση λύση. Επειδή έχω ξαναπάει στον Ενιπέα και δεν με ενθουσιάζει η ιδέα να τον περπατήσω ολόκληρο, κατεβήκαμε εγώ και ο Γιώργος Νταβάκος με την πρώτη ομάδα και μια και το πούλμαν θα αναχωρούσε στις 10.30 από τα Πριόνια είχαμε τον χρόνο να περπατήσουμε ένα μέρος του Ενιπέα και να φτάσουμε μέχρι τον καταράκτη να κάνουμε μια βουτια στο ποτάμι (με τόσο παγωμένο νερό μόνο βουτιά δεν ήταν) και να γυρίσουμε στο πούλμαν για να συνεχίσουμε στην θάλασσα.
Κάναμε το μπάνιο μας στο Αιγαίο, φάγαμε κάτι γαυροσάρδελα σε μια ταβέρνα ήπιαμε και κανα δυο μπυρες να στανιάρουμε και πήγαμε στο Λιτόχωρο να βρούμε τους άλλους που έφταναν μισοπεθαμένοι από την ζέστη και την πορεία μέσα στον Ενιπέα.
Το ταξίδι της επιστροφής δεν είχε τίποτα το συναρπαστικό μετά από ένα καταπληκτικό τριήμερο στην κατοικία των θεών.

Όλυμπος: Οργάνωση εφοδίων

Με αφορμή την ανάβαση στον Όλυμπο και τις συζητήσεις που έδωσαν και πήραν με πεπειραμένους ορειβάτες, κατέληξα σε μια λίστα εφοδίων για καλοκαιρινή εξόρμηση.

Για την συγκεκριμένη διαδρομή με δυο διανυκτερεύσεις στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός θα χρειαστούν δύο σακιδια.

• Ένα μεγάλο που να χωράει όλα τα εφόδια και ενα μικρό διπλωμένο που θα το βάλωμε μέσα στο μεγάλο κατ' αρχήν.
• Μπατόν
• Ένα μπουφάν όχι χειμωνιάτικο, να κρατάει όμως λίγο το κρύο
• Ένα φλις
• Υπνόσακο
• Αδιάβροχο (εκεί ψηλά ποτέ δεν ξέρεις)
• Ενα εφεδρικό ζευγάρι κάλτσες
• Ένα εφεδρικό μπλουζάκι
• Γάντια (Κοντά στην κορυφή μπορεί να χρειαστεί να πιάνεις παγωμένους βράχους και χιονούρες)
• Φακό κεφαλής
• Μπαταρίες 
• Τηλέφωνο και φορτιστή αν δεν αντέχεις την έλλειψη του
• γυαλιά στραβομάρας και ήλιου
• ένα βιβλίο
• mp3 player (προαιρετικό για να μερακλωθείς μόνος σου)
• Ξηρά τροφή (Μούσλι, μπάρες, παστέλια, ,μαντολατα, ξηροί καρποί. Οι υγρές τροφές και τα φρούτα προσθέτουν βάρος)
• Νερό (Ένα λίτρο πάντα μαζί σου)
• Φακελάκια καφέ αν είσαι εθισμένος στην καφεΐνη
• Καπέλο
• φωτογραφική μηχανή
• Ένα σουγιά
• πλαστικό ποτήρι

Από το καταφύγιο μέχρι την κορυφή θα χρειαστεί το μικρο σακίδιο που θα έχει το μπουφαν το φλις τα γάντια και νερό.

 Όσοι θα περπατήσετε το φαράγγι το Ενιππέα στην κατάβαση, ενδέχεται να συναντήσετε καύσωνα γιατί υψομετρικά βρίσκεται χαμηλά.
Αυτό σημαίνει ότι θα χάνετε πολύ ιδρώτα και μπορεί να σας οδηγήσει σε θερμοπληξία. Το έπαθα πρόπερσι και ένας περαστικός δρομέας μου έδωσε ένα αναβράζον με ηλεκτρολύτες που έβαλα στο νερό μου και συνήλθα.
Καλό  είναι λοιπόν να έχετε σκόνη ή δισκία παρασκευής ισοτονικού ποτού με το νερό σας.
Εγώ βρήκα αρκετές συνταγές κατασκευής φυσικού ισοτονικού μίγματος και κατέληξα σε μια δικιά μου.

• 1 κουταλιά  αλάτι light που περιέχει χλωριούχο νάτριο και χλωριούχο κάλιο 50%
•  Χυμό δύο λεμονιών
• 4 κουταλιές σούπας μέλι

Τα ανακατεύετε και βάζετε σε ένα μικρό μπουκάλι, που αυτό το αραιώνετε σε ένα λίτρο νερό που μετατρέπεται σε ισοτονικό.

Καλή ανάβαση!

Καλλίδρομο. Ανοπαία ατροπός (Μονοπάτι του Εφιάλτη)

Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν ήταν υψηλής προτεραιότητας, έπεφτε στα προγράμματα των ορειβατικών συλλόγων, άλλα όλο και μου ξέφευγε.

Αυτή τη φορά ήταν στο πρόγραμμα του ΕΟΣ Αχαρνών, λέω δεν πάει να μου ξεφύγει πάλι.
πρωί με την αυγούλα και να μαι στην Ομόνοια να προλάβω 7 ακριβώς το πούλμαν. Το πρόλαβα έπιασα και μια καλή θέση και φύγαμε για Μενίδι να φορτώσει τους υπόλοιπους.
Χάρηκα που είδα αρκετούς γνωστούς, η παρέα παίζει μεγάλο ρόλο σε μια εκδρομή και μερικοί φίλοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις να γίνει αξέχαστη.

 Το ταξίδι μέχρι την Μονή Δαμάστας ήταν μονορούφι δεν σταματήσαμε ούτε για νερό. Όταν φτάσαμε μπήκαμε στο μοναστήρι,  πήγαμε στην εκκλησία, μια μοναχή μας προσκάλεσε σε μια μεγάλη αίθουσα με ένα μακρουλό τραπέζι γεμάτο κουλουράκια, λουκούμια και δροσερό νερό.

Σε λίγο μας έφεραν και καφέδες. Ήταν ένα εκπληκτικό καλωσόρισμα. Το μοναστήρι αποτελεί ένα αξιοθέατο από μόνο του, είναι φορτωμένο βέβαια και με πολλή ιστορία από τον αγώνα του 21.
Έχει δε και μια μεγαλειώδη θέα προς την πεδιάδα του Σπερχειού και στο βάθος βλέπεις την Λαμία και δεξιά την θάλασσα του Ευβοϊκού.

Πριν το μοναστήρι αρχίζει το μονοπάτι που ανeβαίνει το Καλλίδρομο. Βουνό όνομα και πράμα. Με ομαλό μονοπάτι που δεν σε κούραζε, χωρίς απότομες εναλλαγές στην κλίση του εδάφους.

Υπήρχαν όμως πολλές εναλλαγές στο τοπίο που είχε απ' όλα. Συστάδες δένδρων, πολλά οπωροφόρα εγκαταλειμμένα, κορομηλιές, αμυγδαλιές, αλλά και κουμαριές και πουρνάρια. Πράσινα λιβάδια διέκοπταν την βλάστηση αλλά η θέα ήταν περιορισμένη γιατί περπατούσαμε ανάμεσα σε κατάφυτους λόφους. Κάπου βγήκαμε από το μονοπάτι για να φτάσουμε στην κορυφή ενός βράχου με καταπληκτική θέα προς τα ανατολικά.
Πολύ ψηλότερα και δεξιά μας φαινόταν μια κορυφή που είχε κάτι σαν κιόσκι πάνω της, κάποιοι μου είπαν πως είναι μια άλλη όμορφη διαδρομή που περνάει από το Ελευθεροχώρι.

Κάποιες λιμνούλες από δω και από κει ομόρφαιναν το τοπίο. Βρήκαμε και μια μεγαλούτσικη μέσα στο δάσος αργότερα. Φτάσαμε σε ένα οροπέδιο καταπράσινο με παχύ σαν χαλί χορτάρι με μια βρύση και κάναλο όπως λένε στο χωριό μου (όπου πίνουν νερό τα ζώα).

Ξαπλώσαμε, βγάλαμε το κολατσιό και φάγαμε, ήπιαμε νερό, γεμίσαμε και τα παγούρια μας από τη βρύση και δρόμο.

Μετά από λίγο το μονοπάτι κατηφόρισε προς τις Θερμοπύλες με ένα άγριο φαράγγι δεξιά μας. Αν οι Πέρσες έκαναν την φασαρία που κάναμε εμείς με την φλυαρία μας και το ποδοβολητό μας θα τους έπαιρνε χαμπάρι ο Λεωνίδας.και δεν θα είχαν τύχη.

Το μονοπάτι τελείωνε στο χωριό Θερμοπύλες, όπου μας περίμενε το πούλμαν για να πάμε στα Καμένα Βούρλα. Εκεί κλείσαμε την μέρα μας με σαρδέλες στη σχάρα, χόρτα και κρασάκι.

Τουρκοβούνια. Μια βόλτα στα περιξ

Πολλές φορές νιώθω την επιθυμία να περπατήσω και να ξεμουδιάσω από το καθησιό. Αν μένεις στο κέντρο της Αθήνας δεν έχεις πολλές επιλογές.

 Μπορείς να πας στο πάρκο της γειτονιάς σου, που όμως δεν ξεπερνάει το επίπεδο του βγάζω τον σκύλο μου βόλτα και φυσικά δεν είναι αρκετό για τα γκάζια σου. Η διπλανή πλατεία δεν συζητιέται. Μια καλή βόλτα που την κάνω συχνά είναι και η περιοχή Μοναστηράκι, θησείο, θέατρο Ηρώδου Αττικού, μουσείου Ακρόπολης, Πλάκα και κατάληξη σε μάσα.

Αυτές όμως είναι της παρηγοριάς αν θέλεις να καταναλώσεις μερικά χιλιόμετρα.

Μας μένει η Πάρνηθα, την οποία φάγαμε στη μάπα και τα Τουρκοβούνια. Πολλοί με ρωτάνε που είναι αυτά, αρκετοί έχουν ανεβεί αποσπασματικά σε γνωστά τους σημεία, αλλά δεν φαντάζομαι να είναι πολλοί που κάνουν την διαδρομή σε όλο το μήκος από το Πολύγωνο έως την άκρη του Γαλατσίου.

Είναι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα με μεγάλες διαφορές στην ποικιλομορφία του εδάφους.
 Τα έχει όλα: Δασύλλια  νταμάρια, στάνες, εγκαταλειμμένα εργοτάξια, πίστες ποδηλατοδρομίας, πολλά λουλούδια την άνοιξη.

Έχω κάνει αρκετές φορές κομμάτια της διαδρομής και τώρα αποφάσισα να κάνω  την διαδρομή σε όλο το μήκος ξεκινώντας από την Κυψέλη και επιστροφή.

Έκανα ανάρτηση στο facebook στην ομάδα Βόλτες και ανταποκρίθηκε ένας. Ο Γιάννης Δροσίδης.

Άλλοι είχαν ίωση και άλλοι δεν ήθελαν να αφήσουν τη ρουτίνα της Πάρνηθας
Ξεκινήσαμε λοιπόν τρείς ( μαζί με την σκύλα μου την Ζωζώ) από την Φωκίωνος Νέγρη, περάσαμε την πλατεία Κυψέλης και πήραμε ένα δρόμο με κατεύθυνση το βουνό του Αττικού άλσους γνωστό και σαν οικισμός Παπανδρέου.

  Δεν ήμουν σίγουρος για την διαδρομή αλλά ήξερα ότι όποιο δρόμο κι αν πάρεις σε βγάζει στην περιμετρική του βουνού που ενώνει το Πολύγωνο με το Γαλάτσι.

Αφού περάσαμε την περιμετρική πιάσαμε την ανηφόρα παίρνοντας ένα από το μονοπάτια προς την κορυφή. Κάθε φορά παίρνω και άλλο, δεν υπάρχει λόγος όμως να ανησυχήσεις για το αν θα χαθείς. εμείς χαθήκαμε βγήκαμε σε ένα αδιέξοδο, αλλά ρωτήσαμε εναν ευγενικό κύριο και μας έδειξε το δρόμο.

Έξω από την εκκλησία που είχε λειτουργία,  βρήκαμε κόσμο , Κυριακή πρωί γαρ και προσπερνώντας βρεθήκαμε στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την κορυφή του βουνού με κατηφοριά προς τον δρόμο του Γαλατσίου προς τo Ψυχικό.

Διασχίσαμε τον δρόμο που είχε αρκετή κίνηση και βρεθήκαμε στον κύριο όγκο των βουνών με τα νταμάρια. Προσπαθήσαμε να βρούμε πρόσβαση προς το βουνό, αλλά ήταν φραγμένο με σύρμα.

Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το βουνό, αλλά δεν βλέπω για ποιο λόγο το φράζουν. Πήραμε ένα δρόμο στο πλάι ανάμεσα από τα σπίτια μέχρι που βρήκαμε ένα κενό στο φράχτη και βρεθήκαμε στην πλαγιά του βουνού. Το έδαφος είχε μικρή κλίση με ένα μονοπάτι που φαινόταν πολύ λίγο πατημένο και το ακολουθήσαμε.

Μια ανοιξιάτικη βλάστηση μας καλωσόρισε, ήδη τα σφενδούκλια είχαν πλήρη ανθοφορία κίτρινες λαψάνες ζωντάνευαν το τοπίο, σου έδιναν την αίσθηση ότι φεύγει ο χειμώνας. Μια χελώνα που βρήκαμε ξύπνια (όχι σε χειμερία νάρκη) μας έπεισε γι αυτό.

Το μονοπάτι προχώρησε την ανηφόρα, φαινόταν μια κορυφή που την φτάσαμε, αλλά: Ωπ! Βρεθήκαμε σε έναν γκρεμό που ήταν το πάνω μέρος ενός νταμαριού. Το τοπίο φαινόταν σαν ένας κρατήρας ηφαιστείου με τεράστιους πέτρινους τοίχους ολόγυρα.

Έπρεπε να κατεβούμε σε αυτόν το κρατήρα να πάμε στην απέναντι πλευρά να συνεχίσουμε προς την κατεύθυνση του Γαλατσίου  Βρήκαμε ένα απότομο μέρος που κάναμε καταρρίχηση, μη νομίζετε τίποτα δύσκολο με σκοινιά και ραπέλ, απλα βάλαμε και λίγο χεράκι. Βρεθήκαμε σε μια επίπεδη αλάνα με δρομάκια, έναν περίεργο ασφάλτινο δρόμο τέλειο κύκλο και την διασχίσαμε περνώντας από χωματόδρομους και κάποιες ράμπες που πηδάνε τα ποδήλατα (υποθέτω).

Περάσαμε ανάμεσα σε κάτι απότομες κορφές που έμοιαζαν όλίγο  Mont Blanc, ολίγο Everest και βρεθήκαμε σε ένα εγκαταλειμένο εργοτάξιο, τριβείο αμμοχάλικου.

Φαντάζομαι αυτά τα βουνά μετατράπηκαν στις πολυκατοικίες που βλέπαμε χαμηλότερα στην Κυψέλη και τις άλλες συνοικίες.

Ακολουθήσαμε έναν ακόμα ασφαλτόδρομο και βρήκαμε ένα συρματόπλεγμα που μας έφραζε το από δω βουνό από το από κει βουνό. Δεν κατάλαβα γιατί αυτός που το έφραξε μπήκε στον κόπο να το κάνει, μας ανάγκασε όμως να κατέβουμε στον πρώτο δρόμο του Γαλατσιού και να παρακάμψουμε το συρματόπλεγμα και να ξανά ανεβούμε το Γαλατσιώτικο βουνό.

Η σκύλα μου η Ζωζώ που ερχόταν από κουτάβι εδώ και ήταν μαζί μας πήρε το γνωστό της μονοπάτι κι εμείς ακολουθήσαμε.

Βρήκαμε και κάποιες αμυγδαλιές που μας φιλεύανε κανένα αμύγδαλο, αλλά φέτος τα αμύγδαλα ήταν κούφια. Μαζεψα λίγο μάραθο που υπήρχε άφθονος, τώρα που γράφω μαγειρεύονται τα φρέσκα κουκιά με τον μάραθο, ένα θεϊκό φαγητό που μυρίζει άνοιξη. Δείτε την συνταγή εδώ..
Κατεβήκαμε μερικά μέτρα τον λόφο διασχίσαμε ένα δασάκι και συνεχίσαμε την άκρη του πάρκου που αγγίζει την άκρη του Ψυχικού. Από κει έχει μια ανάβαση για την κορυφή, βρήκαμε άλλες δυο χελώνες και ένα όργιο ανθισμένων φυτών.

Στην κορυφή έχει μια καταπληκτική θέα προς την απέραντη θάλασσα των πολυκατοικιών, μια και βρίσκεται στο κέντρο βλέπεις σχεδόν όλου του λεκανοπεδίου. Στην κορυφή υπάρχει ένα κτίσμα που θεωρείται οτι είναι τα θεμέλια του ναού του Διός Αγχεσμίου.

Κατηφορίσαμε από κει και αφου γυρίσαμε από την ίδια διαδρομή ως το τέλος του γαλατσιώτικου βουνού μπήκαμε στην πόλη μια και πέρασε το μεσημέρι και κάποιες μυρωδιές από τα γύρω σπίτια έκαναν το στομάχι να γουργουρίζει, αποφασίσαμε να πάρουμε τον συντομότερο δρόμο μέσω Αγίας Γλυκερίας  και καταλήξαμε στην Κυψέλη. 

Ήταν μια διαδρομή, που παρόλο βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της μεγάλης πόλης πέρασε την άνοιξη μέσα μας και μας γέμισε αισιοδοξία.

Η διαδρομή

Πάρνηθα: Λημέρια, Σκάλα, κορυφή Κυρά, Άγιος Γεώργιος

Μια διαδρομή που οι περισσότεροι δεν την είχαμε ξανακάνει είναι προς Λημέρια, Σκάλα. Θα ήταν αυτονόητο να την ξέρουμε γιατί είναι εκεί μπροστά στα πόδια μας.

Ξεκινάει από την αρχή της ασφάλτου που ανεβαίνει στην Πάρνηθα. Βέβαια στην ανάβαση βρίσκαμε αρκετούς που δεν ανήκαν στην ομάδα μας, που σημαίνει ότι μόνο για μας ήταν άγνωστη. Είναι ένα μονοπάτι πολύ ανηφορικό, σε μερικά κομμάτια είναι λιθόστρωτο και καλά σημαδεμένο με κίτρινο σημάδι.

 Πολλές φορές διακόπτεται από την άσφαλτο, τον κύριο δρόμο της Πάρνηθας που πάει ζιγκ ζαγκ και χρειάζεται να καβαλήσεις τα στηθαία του δρόμου για να περάσεις.

Σε μερικά μέρη είναι φαρδύς και μοιάζει με τις δημοσιές, τους παλιούς μουλαρόδρομους, πρέπει να ήταν ο κύριος δρόμος για να ανέβει κάποιος στην Πάρνηθα πριν γίνει η άσφαλτος.

Είναι μονοπάτι με μεγάλα δένδρα που σε προστατεύουν από τον ήλιο και έτσι η ανηφόρα γίνεται υποφερτή. Στην τελευταία στροφή του ασφάλτινου δρόμου συνεχίζουμε αριστερά σε μια καμμένη έκταση ως τη θέση Σκάλα. Είναι το διάσελο μεταξύ της Κυράς και της κορυφής Αέρας.
Από κει συνεχίσαμε προς την κορυφή Κυρά. Εδώ η θέα είναι καταπληκτική. Βοηθάει βέβαια και η καθαρή ατμόσφαιρα.

 Στην κορυφή του βρίσκεται το πυροφυλάκιο, περιμέναμε λίγο τους καθυστερημένους και κατηφορίσαμε για τον Αη Γιώργη το εκκλησάκι που έχω περιγράψει σε άλλες αναβάσεις.

Πιάσαμε νερό στην πηγή και στρωθήκαμε στο τραπέζι του προαυλίου για κολατσιό. Συνεχίσαμε μετά από το πανέμορφο μονοπάτι για το πάρκινγκ του τελεφερικ που ήταν η αφετηρία μας.



Διαδρομή