Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Ανάβαση Αρτεμισίου

Στο Αρτεμίσιο είχα ανέβει πριν από 6 χρόνια. Τότε έκανα πεζοπορία ανά πολύ αραιά διαστήματα. Αναπόφευκτα έκανα σύγκριση της δυσκολίας που είχα τότε να ανέβω όταν ξεφυσούσα σαν ατμομηχανή, με τώρα που με τόσες αναβάσεις η βελτίωση της φυσικής μου κατάστασης έκανε την ανάβαση παιχνίδι. Αυτό το αναφέρω, γιατί είχαμε κάποιους νέους ορειβάτες, που βρέθηκαν στην θέση που ήμουν πριν 6 χρόνια.
Υποτίθεται όσο μεγαλώνεις πέφτουν οι δυνάμεις σου, με την πεζοπορία όμως αντιστρέφεις το χρόνο.
Φτάσαμε στην Καρυά Αργολίδας γνωστή με το τηλεοπτικό της όνομα Κολοκοτρωνίτσι και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Μία ορειβατική και μια πεζοπορική. Όπως καταλάβατε οι πεζοπόροι είχαν μια πιο ελαφριά διαδρομή πάνω από την Καρυά.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε λίγο πιο πάνω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με το πούλμαν, φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι μέχρι έναν δασικό δρόμο, τον οποίο ακολουθήσαμε για δυο χιλιόμετρα ως τους πρόποδες του βραχώδους όγκου της κορυφής.
Από μακρυά ο βουνό φαίνεται δύσβατο, αλλά το μονοπάτι έχει καλή κλήση εκτός από μερικά σημεία που είχε,  μερικά ας τα χαρακτηρίσω σκαλοπάτια. Αν έχεις καλή παρέα και με την πλακίτσα δεν τα σκέφτεσαι καν, οπότε τα αναφέρω σαν τεχνική περιγραφή. Κάναμε ένα διάλειμμα στα 200 μέτρα από την κορυφή, για να συμπτυχθούμε και να περιμένουμε τους βραδυπορούντες.

Το υπόλοιπο ήταν ένα μονοπάτι εύκολο, αλλά για τους ακροφοβικούς λίγο τρομακτικό, αν κοίταζαν τον γκρεμό πλάι τους. Η θέα εκπληκτική πάνω από την Αργολίδα αν και είχε αρκετή υγρασία η ατμόσφαιρα.

Φτάσαμε στην κορυφή, μια επίπεδη επιφάνεια σαν μεγάλο αλώνι, όπου αρχίσαμε φωτογραφίες και τα τραλαλα.

Ο Ελικώνας έχει τις Μούσες του, ο Πάρνωνας τον Διόνυσο, τους οποίους δεν τους είδα και το Αρτεμίσιο την Αλέκα μια υπέροχη κυρία με ένα θερμός με τσίπουρο. Μια κούπα τσίπουρο ζέστανε σώμα και πνεύμα, ότι χρειαζόταν στην κορυφή (κορυφή ξεροσφύρι δεν πάει), για να δεις τα χρώματα καλύτερα.
Η θέα αλλαζε από λεπτό σε λεπτό γιατί τα σύννεφα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα και μας αποκάλυπταν κατά διαστήματα την πεδιάδα της Τρίπολης τις κορυφές των βουνών που βγαίναν πανω από τα σύννεφα, ενώ απο την μερια της Αργολίδας ένα σύννεφο ανέβαινε την πλαγιά του βουνού με μεγάλη ταχύτητα σαν σε καμινάδα. Το κρύο έτσουζε λίγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από τα ίδια.

Ο αρχηγός Γιάννης Αποστόλου, οργανωτικός μοίρασε το χρόνο με τρόπο που δεν πιεστήκαμε και βγάλαμε και κέρδος γιατί η πεζοπορία από 7ωρη πού ήταν ο προϋπολογισμός βγήκε πεντάωρη. Πρέπει να του δώσουμε κανένα υπουργείο;
Στην Καρυά ο ειδικός στην γαστρονομία Περικλής μας πήγε σε ταβέρνα όπου φάγαμε, ζεσταθήκαμε στο τζάκι και απολαύσαμε το κοκκινέλι.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής,  σε μια κατάσταση πληρότητας στο πνεύμα, ψυχή και μπάκα.
Υπομονή μέχρι το επόμενο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Facebook like

CURRENT MOON