Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Βόρεια Πάρνηθα, Σφενδάλη, Αγελαδοκορφή, Σκίμθι


Μου αρέσει το τρένο κι έτσι βρέθηκα πάλι στο σταθμό για το τρένο στη Σφενδάλη (Μαλακάσα). Η εξόρμηση ήταν οργανωμένη από τον ΕΟΣ Αχαρνών.

 Αυτή τη φορά φτάσαμε στη Σφενδάλη και βρήκαμε ένα μεγάλο πλήθος πεζοπόρων να συγκεντρώνεται πίσω από το σταθμό.

Αποφασίστηκε να γίνουν δύο ομάδες.  Μία με εύκολη διαδρομή και αρχηγό τον Νίκο Καρρά και η άλλη που περιλαμβάνει και ανάβαση στην κορυφή Σκίμθι με την Σοφία Πάλλη.

Από την Σφενδάλη κάναμε δεξιά και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την πλαγιά, μια καλή ανηφόρα ανάμεσα σε κουμαριές και πουρνάρια.
Κατά διαστήματα το τοπίο άλλαζε σε συστάδες πεύκων με ξέφωτα ανάμεσα τους και σκόρπια θαμνοειδή όπως φασκόμηλα και ασφάκες.

Πολλά μανιτάρια ξεπηδούσαν από δω κι από κει, ένας παράδεισος για την Αργυρώ με το καλαμένιο παραδοσιακό καλαθάκι της περιφερόταν ανάμεσα στα δένδρα σαν τη κοκκινοσκουφίτσα μαζεύοντας.

Πιο ψηλά τα δένδρα χαμήλωσαν και αραίωσαν ανάμεσα στα καρστικά πετρώματα που κυριαρχούσαν στην περιοχή.

Έτσι μας αποκαλύφθηκε ελεύθερα ο ορίζοντας και η καθαρή μετά τη βροχή ατμόσφαιρα άφηνε το μάτι να ταξιδεύει πάνω από τον Ευβοϊκό προς τα ανατολικά με τα βουνά της Εύβοιας να φοράνε τα συννεφένια σκουφάκια τους. Η θάλασσα είχε ένα ασημί χρώμα και στα βόρεια έβλεπες την Χαλκίδα πανέμορφη να λαμπυρίζει μέσα σε αυτό το ασήμι.
Ανηφορίσαμε μέχρι την κορφή του βουνού (την Αγελαδοκορφή), αλλά δεν μπορούσες να σταθείς γιατί ο αέρας έτσουζε.

 Λουφάξαμε πίσω απο όποιο βραχάκι μας κάλυπτε, η Κατερίνα εβγαλε ένα λαχταριστό σοροπιαστό γλυκό και απολαυσα ένα καλό κολατσιό.

Μετά από ένα τέταρτο μαζευτήκαμε αυτοί που θαέκαναν την ανάβαση στο Σκίμθι και κατηφορίσαμε  προς τον αυχένα που χώριζε την Αγελάδα(;) από το Σκίμθι.
Η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Δυνάμωσε και η μουρμούρα. Μερικοί έριξαν την ιδέα να πάμε με αυτούς που έκαναν τη εύκολη διαδρομη και από το σημείο που ήμασταν θα κατέβαιναν κατευθείαν στην Σφενδάλη.

Μερικοί πιο αγριεμένοι πρότειναν να πάμε προς Αυλώνα και άφησαν να πλανάται στην ατμόσφαιρα η υπόσχεση μιας θαλπωρής στην ταβέρνα με το κρασάκι και τα παϊδάκια.
Τελικά επικράτησαν "οι λογικοί" που επέμειναν ότι δεν εγκαταλείπουμε ένα στόχο και πρέπει να ανεβούμε στην κορυφή.

Η βροχή δεν κράτησε πολύ η ανηφόρα όμως κράτησε και γίναμε μουσκεμα από τον ιδρώτα. Όταν η υγρασία είναι μεγάλη δεν εξατμίζεται ο ιδρώτας, οπότε βρέχει δεν βρέχει το ίδιο είναι.

Φτάσαμε στην κορυφή, κάναμε το συνηθισμένο διάλειμμα, μοιραστήκαμε τωρα άλλα φαγώσιμα και πιάσαμε ένα απάγγειο να ξαποστάσουμε. Η θέα ήταν η ίδια όπως στην Αγελαδοκορφή, απλά από άλλη γωνία και από ψηλότερα.

Η ατμόσφαιρα είχε όμως καθαρίσει κι άλλο. Τα σύννεφα της βροχής πήγαν ψηλότερα και έτσι μας αποκάλυψαν και ένα κομμάτι της Πάρνηθας που δεν φαινόταν.
 Το μάτι έφτανε πέρα από τη Χαλκίδα, ξεχώριζες την παραλία της Νέας Αρτάκης στο βάθος.

Η επιστροφή έγινε από ένα κακοτράχαλο σχεδόν μονοπάτι που διακοπτόταν από διαστήματα που έπρεπε να κάνεις καταρρίχηση σε γλιστερά από την βροχή και την λάσπη βράχια.

Φτάσαμε στο Παλιομήλεσι, κόμβος για διαδρομές στην Πάρνηθα, γνώριμο μέρος, έβγαλε ο Χρήστος Βαρελάς το μπουκάλι με το τσίπουρο, ήπιαμε κάνα δυο να μην το κουβαλάει άδικα ο άνθρωπος και βιαστικά πήραμε το μονοπάτι για την ταβέρνα στον σταθμό της Σφενδάλης για τα περαιτέρω.
 Το βιαστικά δεν το λέω σαν σχήμα λόγου, κυριολεκτικά, μερικοί δεν πιάνονταν!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Facebook like

CURRENT MOON