Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ανάβαση της Χούνης με ομίχλη


Συμφωνήσαμε η παρέα να ανεβούμε την Πάρνηθα και να κάνουμε πικνικ κάπου στη Μόλα ή στην Αγία Τριάδα. Ετοιμάσαμε ο καθένας τα δικά του, με την Μαρία μα κερδίζει κατά κράτος με την προετοιμασία της που ήταν σαν catering για γάμο.

Από το facebook τις προηγούμενες μέρες η συζήτηση άναψε με τα πως, τα που και τα τι. Απειλήθηκε ακόμα και αρπαγή του ταψιού του μουσακά της Μαρίας, αλλά τελικά επήλθε συνεννόηση και ειρήνη. Η μετεωρολογία όμως προέβλεπε βροχή όλο το πρωί με μια επιδείνωση μετά το μεσημέρι.
Η ομάδα δεν πτοήθηκε. Στις 9 το πρωί της Κυριακής άπαντες παρόντες.

Ενισχύθηκε με φίλους που δεν είχαν ενημερωθεί, αλλά βρέθηκαν στην αφετηρία και μπήκαμε στο μονοπάτι για το φαράγγι της Χούνης. Είχε νοτιά και η υγρασία ήταν αποπνικτική.

Περπατούσαμε στην ανηφόρα και ο ιδρώτας έτρεχε. Πάνω ψηλά μια ομίχλη αιωρούνταν πάνω από τις κορυφές των βράχων του φαραγγιού με μια απειλή βροχής. Είχαμε μαζί μας αδιάβροχα, αλλά η βροχή δεν είναι κάτι που σε ενθουσιάζει, γιατί στην ανηφόρα με ζέστη και αδιάβροχο γίνεσαι μούσκεμα από τον ιδρώτα.

Η βροχή όμως δεν ήρθε. Πάνω ψηλά το μονοπάτι χωρίζεται στην κανονική και ήπια διαδρομή και στο μπλε μονοπάτι με πιο έντονη ανηφόρα.

Διαλέξαμε την δύσκολη.

Μας ταλαιπώρησε λίγο, αναρωτηθήκαμε μήπως ψήλωσε το βουνό μέχρι να φτάσουμε, αλλά ξαφνικά μέσα από την ομίχλη ξεπρόβαλαν τα κτίρια του καταφυγίου στο Φλαμπούρι.
Μπήκαμε στο καταφύγιο πιασαμε το τραπέζι δίπλα στο τζάκι να στεγνώσουμε και ο φίλος Μιχάλης Νάνης έκανε ένα θαύμα.

Έβγαλε από το σακίδιο μια καταπληκτική ηπειρώτικη χορτόπιτα που την έφτιαξε η μάνα του με τα χεράκια της και ένα μπουκάλι ηπειρώτικο τσίπουρο. Να πούμε ότι θελήσαμε να αντισταθούμε δεν θα μας πιστέψετε. Τα δικά μας τα φαγητά είχαν μείνει στα αυτοκίνητα κάτω. Ένα απεριτιφ στο βουνό χρειαζόταν. Το δεύτερο θαύμα ήταν που εξαφανίσαμε την πίτα, το τσίπουρο και κάτι ψιλά (γραβιέρες, μύγδαλα, ξερά σύκα κ.α). Μετά το απεριτίφ αφήσαμε την θαλπωρή του καταφυγίου και πήραμε τον συντομότερο δρόμο επιστροφής. Κατηφορίσαμε προς την Γούρνα και από κει ανεβήκαμε την πλαγιά για το τελεφερικ.


Ο Χρήστος Βαρελάς μας προσκάλεσε στο κτήμα του στο Μενίδι όπου απλώσαμε τα φαγητά μας πάνω σε δυο τραπέζια και επιδοθήκαμε στο σπορ που έπεται της ορειβασίας με συνοδεία των γέλιων μας  και τις φωνές των ζώων που φιλοξενεί ο Χρήστος στο κτήμα του. Πάπιες, χήνες, κότες γαλοπούλες, ελαφια.


Δοκιμάσαμε και το νέο (απίθανο) κρασί από το γιοματάρι του Δημήτρη Βετσόπουλου και μια ακόμα Κυριακή έκλεισε με την αποχαύνωση της σωματικής και ψυχικής απόλαυσης.

Η διαδρομή 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Facebook like

CURRENT MOON