Κοτύλαια όρη, Κύμη, Εύβοια

Το κάλεσμα τ'Απρίλη με φώναξε να τον χαρώ έξω από την πόλη και τα συνηθισμένα της.
Στις 8 το πρωί της Κυριακής βρέθηκα στο Μενίδι να καλημερίζω τους γνωστούς και αγνώστους συνεπιβάτες του πούλμαν του ΕΟΣ Αχαρνών για την Εύβοια.
Ανταλλάξαμε τις προβλέψεις για τον καιρό και φύγαμε να πιάσουμε την Άνοιξη. Κάναμε μια στάση στο δρόμο για νερά και προμήθειες, περάσαμε από την Χαλκίδα και πήραμε τον δρόμο για την Νότια Εύβοια.
Η φύση είχε απλώσει τα πράσινα χαλιά της που τα στόλιζαν σαν κεντήματα οι κουτσουπιές με τα μοβ τους, και οι λαψάνες με τα κίτρινα.

Οι περισσότεροι είμαστε ζαβλακωμένοι, άλλοι από ξενύχτια, άλλοι ειχαν φορτώσει το στομάχι την προηγούμενη με ξίδια και διάφορα ανθυγιεινά, πέσαμε και σε κάτι στροφές μετά την Ερέτρια, οπότε λίγοι πρόσεχαν την φύση. Κάπου κοντά στο Αλιβέρι περάσαμε δίπλα από τη θάλασσα, η θέα του κρυστάλλινου νερού της μας άνοιξε την όρεξη για μπανάκι, πολλοί είχαμε πάρει μαγιό μαζί μας δεν θέλαμε και παρακάλια να πέσουμε, το πρόγραμμα όμως μας πίεζε χρονικά, (ειχαμε ήδη αργήσει, έτσι αφήνοντας την θάλασσα πίσω μας ανηφορίσαμε τα βουνά για το χωριό Ανδρονιάνοι. Όμορφο χωριό με πετρόκτιστα παραδοσιακά σπίτια και στολισμένο με όλων των ειδών ανθισμένα δένδρα.

Φορτωθήκαμε τα σακίδιά ήρθε ο Αστέρης ο οδηγός μας στο βουνό και περνώντας μέσα από το χωριό, πιάσαμε ένα αμαξιτό χωματόδρομο που σκαρφάλωνε στην πλαγιά. Φτάσαμε σε ένα ύψωμα, με το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, απ' όπου η ματιά αγκάλιαζε μια ανοιξιάτικη φύση σε οργασμό. Σπάνια να βρεις μέρος με τόση ποικιλία ανθισμένων φυτών. Ένα μωσαϊκό από ρείκια, κουτσουπιές, αχλαδιές, πασχαλιές, μια θάλασσα λουλουδιών. Τα αρώματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ακόμα και τα μη ανθισμένα σε ξάφνιαζαν με τα αρώματα τους, όπως η ρίγανη και τα μάραθα.

Μετά τον χωματόδρομο μπήκαμε στο παλιό μονοπάτι, απ'αυτά που οι παλιοί τα έλεγαν δημοσιά. Κάποτε πριν γίνουν οι αυτοκινητόδρομοι ήταν οι δημόσιοι δρόμοι, στρωμένοι με πέτρα (καλντερίμια) που εξυπηρετούσαν την συγκοινωνία με ζώα. Πολλά κομμάτια του δρόμου βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Αυτά θα έπρεπε να τα προστατέψουμε, είναι μια άλλη εμπειρία να τα περπατάς, φεύγεις από την εποχή σου στο παρελθόν.
Η πλαγιά είχε όμορφη, αλλά χαμηλή βλάστηση, η θερμοκρασία του Απρίλη γινόταν αισθητή, άρχισαν τα αγκομαχητά από τους τελευταίους, η ανάβαση γινόταν με πολύ αργό ρυθμό. Φτάσαμε σε μια συστάδα ελάτων όπου το κλίμα έγινε δροσερό και κάναμε διάλειμμα περιμένοντας τους αργοπορημένους.

Από κει άλλη μια ανηφόρα και φτάσαμε στο άλλοτε ορυχείο του Σκαλιστήρη. Τώρα μια βαθιά μαχαιριά στην πλάτη του βουνού.

Η θέα προς τα πίσω είναι καταπληκτική. Η περιοχή έχει πολλά χωριά το ένα κοντά στο άλλο. Από το βουνό τα βλέπεις σαν πινελιές μέσα στο πράσινο. Εδώ ήταν και το τέλος της μεγάλης ανάβασης. Συνεχίσαμε μέσα σε ένα πανέμορφο ελατοδάσος με νησίδες άλιωτου χιονιού. Έβαλα λίγο καθαρό χιόνι στο νερό μου που είχε γίνει ζεστό για να φτιάξεις τσάι. Συνήθως τα περισσότερα βουνά αποτελούνται από ένα κύριο όγκο, το όνομα Κοτύλαια όρη σημαίνει πολλά βουνά σε σχήμα κότυλου (αβαθές πήλινο ποτήρι - σκύφος). Το μονοπάτι περνώντας ανάμεσα τους σου έδινε την εντύπωση ενός παραμυθένιου τόπου. Η κοκκινοσκουφίτσα και ο κακός λύκος έλειπαν (χμ! αλήθεια έλειπαν;)

Σε μια ρεματιά με αιωνόβια πλατάνια και τρεχούμενα νερά στην τοποθεσία Εφταός πιάσαμε τον ίσκιο και βγάλαμε τα φαγώσιμα μας. Η Μαρία με το υπέροχο κέικ της με έκανε να παραφερθώ. Σηκωθήκαμε χορτασμένοι (δεν ξερω για τους άλλους, εγώ σίγουρα) και περπατήσαμε ένα χωματόδρομο μέχρι ένα πανέμορφο μέρος την Βρωμονέρα. Το όνομα δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις πετυχημένο γι' αυτό το ονειρικό τοπίο. Είναι μια πράσινη κοιλάδα ανάμεσα σε βουνά με μαύρο κεφαλληνιακό έλατο. Κάναμε κι εκεί μια στάση, βγαλαμε φωτογραφίες και περιμέναμε τους καθυστερημένους.

Ένας λίγο ανηφορικός δρόμος μας έβγαλε στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου, ένα γραφικό μέρος με υποδομή για πικ νικ. Βγαίνοντας από το πλάτωμα ανηφορίσαμε ένα πολυ πετρώδες βουνό με πολλές σάρες το οποίο έπρεπε να κατεβούμε για να φτάσουμε κάτω σε ένα δρόμο, όπου περίμενε το πούλμαν.

Αν συνεχίζαμε τον αμαξιτό δρόμο θα έπρεπε να κάνουμε ένα μεγάλο γύρο. Ήδη είχαμε αργήσει και βλέποντας το πούλμαν χαμηλά στο βουνό αποφασίσαμε μερικοί να κόψουμε δρόμο κατεβαίνοντας το βουνό χωρίς να υπάρχει μονοπάτι. Η κλίση ήταν μεγάλη και η βλάστηση γινόταν αδιαπέραστη. Μπλέξαμε σε ένα λαβύρινθο από θάμνους, δένδρα, βράχους, ώσπου πιάσαμε μια ρεματιά όχι χωρίς πισωγυρίσματα που μας έβγαλε στο δρόμο.
Ο Αστέρης ο αρχηγός πήρε τηλέφωνο κάποιον απο τους Ανδρονιάνους που ήρθε με το φορτηγάκι και φόρτωσε τους αργοπορημένους, γιατί θα μας έπιανε νύχτα.
Πάντως έγινε κακή εκτίμηση του χρόνου γιατί η πρόβλεψη ήταν 4-5 ώρες, αλλά τις κάναμε 8! Θα πρέπει αυτοί  που στην αρχή καθυστερούν υπερβολικά να μη συνεχίζουν γιατί και αυτοί ταλαιπωρούνται, αλλά και οι άλλοι που κάθε τόσο σταματούν να τους περιμένουν

Φτάσαμε με το σούρουπο στους Ανδρονιάνους, είχαμε παραγγείλει το φαΐ μας από το τηλέφωνο, οπότε δεν καθυστερήσαμε στην ταβέρνα.
Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες για τα περαιτέρω, το ότι είμαστε κουρασμένοι και πεινασμένοι (το κέικ το είχα κάψει) έκανε το τραπέζι το απόλυτο φινάλε. Στην υγειά σας!