Πολλές φορές νιώθω την επιθυμία να περπατήσω και να ξεμουδιάσω από το καθησιό. Αν μένεις στο κέντρο της Αθήνας δεν έχεις πολλές επιλογές.
Μπορείς να πας στο πάρκο της γειτονιάς σου, που όμως δεν ξεπερνάει το επίπεδο του βγάζω τον σκύλο μου βόλτα και φυσικά δεν είναι αρκετό για τα γκάζια σου. Η διπλανή πλατεία δεν συζητιέται. Μια καλή βόλτα που την κάνω συχνά είναι και η περιοχή Μοναστηράκι, θησείο, θέατρο Ηρώδου Αττικού, μουσείου Ακρόπολης, Πλάκα και κατάληξη σε μάσα.
Αυτές όμως είναι της παρηγοριάς αν θέλεις να καταναλώσεις μερικά χιλιόμετρα.
Μας μένει η Πάρνηθα, την οποία φάγαμε στη μάπα και τα Τουρκοβούνια. Πολλοί με ρωτάνε που είναι αυτά, αρκετοί έχουν ανεβεί αποσπασματικά σε γνωστά τους σημεία, αλλά δεν φαντάζομαι να είναι πολλοί που κάνουν την διαδρομή σε όλο το μήκος από το Πολύγωνο έως την άκρη του Γαλατσίου.
Είναι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα με μεγάλες διαφορές στην ποικιλομορφία του εδάφους.
Τα έχει όλα: Δασύλλια νταμάρια, στάνες, εγκαταλειμμένα εργοτάξια, πίστες ποδηλατοδρομίας, πολλά λουλούδια την άνοιξη.
Έχω κάνει αρκετές φορές κομμάτια της διαδρομής και τώρα αποφάσισα να κάνω την διαδρομή σε όλο το μήκος ξεκινώντας από την Κυψέλη και επιστροφή.
Έκανα ανάρτηση στο facebook στην ομάδα
Βόλτες και ανταποκρίθηκε ένας. Ο Γιάννης Δροσίδης.
Άλλοι είχαν ίωση και άλλοι δεν ήθελαν να αφήσουν τη ρουτίνα της Πάρνηθας
Ξεκινήσαμε λοιπόν τρείς ( μαζί με την σκύλα μου την Ζωζώ) από την Φωκίωνος Νέγρη, περάσαμε την πλατεία Κυψέλης και πήραμε ένα δρόμο με κατεύθυνση το βουνό του Αττικού άλσους γνωστό και σαν οικισμός Παπανδρέου.
Δεν ήμουν σίγουρος για την διαδρομή αλλά ήξερα ότι όποιο δρόμο κι αν πάρεις σε βγάζει στην περιμετρική του βουνού που ενώνει το Πολύγωνο με το Γαλάτσι.
Αφού περάσαμε την περιμετρική πιάσαμε την ανηφόρα παίρνοντας ένα από το μονοπάτια προς την κορυφή. Κάθε φορά παίρνω και άλλο, δεν υπάρχει λόγος όμως να ανησυχήσεις για το αν θα χαθείς. εμείς χαθήκαμε βγήκαμε σε ένα αδιέξοδο, αλλά ρωτήσαμε εναν ευγενικό κύριο και μας έδειξε το δρόμο.
Έξω από την εκκλησία που είχε λειτουργία, βρήκαμε κόσμο , Κυριακή πρωί γαρ και προσπερνώντας βρεθήκαμε στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την κορυφή του βουνού με κατηφοριά προς τον δρόμο του Γαλατσίου προς τo Ψυχικό.
Διασχίσαμε τον δρόμο που είχε αρκετή κίνηση και βρεθήκαμε στον κύριο όγκο των βουνών με τα νταμάρια. Προσπαθήσαμε να βρούμε πρόσβαση προς το βουνό, αλλά ήταν φραγμένο με σύρμα.
Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το βουνό, αλλά δεν βλέπω για ποιο λόγο το φράζουν. Πήραμε ένα δρόμο στο πλάι ανάμεσα από τα σπίτια μέχρι που βρήκαμε ένα κενό στο φράχτη και βρεθήκαμε στην πλαγιά του βουνού. Το έδαφος είχε μικρή κλίση με ένα μονοπάτι που φαινόταν πολύ λίγο πατημένο και το ακολουθήσαμε.
Μια ανοιξιάτικη βλάστηση μας καλωσόρισε, ήδη τα σφενδούκλια είχαν πλήρη ανθοφορία κίτρινες λαψάνες ζωντάνευαν το τοπίο, σου έδιναν την αίσθηση ότι φεύγει ο χειμώνας. Μια χελώνα που βρήκαμε ξύπνια (όχι σε χειμερία νάρκη) μας έπεισε γι αυτό.
Το μονοπάτι προχώρησε την ανηφόρα, φαινόταν μια κορυφή που την φτάσαμε, αλλά: Ωπ! Βρεθήκαμε σε έναν γκρεμό που ήταν το πάνω μέρος ενός νταμαριού. Το τοπίο φαινόταν σαν ένας κρατήρας ηφαιστείου με τεράστιους πέτρινους τοίχους ολόγυρα.
Έπρεπε να κατεβούμε σε αυτόν το κρατήρα να πάμε στην απέναντι πλευρά να συνεχίσουμε προς την κατεύθυνση του Γαλατσίου Βρήκαμε ένα απότομο μέρος που κάναμε καταρρίχηση, μη νομίζετε τίποτα δύσκολο με σκοινιά και ραπέλ, απλα βάλαμε και λίγο χεράκι. Βρεθήκαμε σε μια επίπεδη αλάνα με δρομάκια, έναν περίεργο ασφάλτινο δρόμο τέλειο κύκλο και την διασχίσαμε περνώντας από χωματόδρομους και κάποιες ράμπες που πηδάνε τα ποδήλατα (υποθέτω).
Περάσαμε ανάμεσα σε κάτι απότομες κορφές που έμοιαζαν όλίγο Mont Blanc, ολίγο Everest και βρεθήκαμε σε ένα εγκαταλειμένο εργοτάξιο, τριβείο αμμοχάλικου.
Φαντάζομαι αυτά τα βουνά μετατράπηκαν στις πολυκατοικίες που βλέπαμε χαμηλότερα στην Κυψέλη και τις άλλες συνοικίες.
Ακολουθήσαμε έναν ακόμα ασφαλτόδρομο και βρήκαμε ένα συρματόπλεγμα που μας έφραζε το από δω βουνό από το από κει βουνό. Δεν κατάλαβα γιατί αυτός που το έφραξε μπήκε στον κόπο να το κάνει, μας ανάγκασε όμως να κατέβουμε στον πρώτο δρόμο του Γαλατσιού και να παρακάμψουμε το συρματόπλεγμα και να ξανά ανεβούμε το Γαλατσιώτικο βουνό.
Η σκύλα μου η Ζωζώ που ερχόταν από κουτάβι εδώ και ήταν μαζί μας πήρε το γνωστό της μονοπάτι κι εμείς ακολουθήσαμε.
Βρήκαμε και κάποιες αμυγδαλιές που μας φιλεύανε κανένα αμύγδαλο, αλλά φέτος τα αμύγδαλα ήταν κούφια. Μαζεψα λίγο μάραθο που υπήρχε άφθονος, τώρα που γράφω μαγειρεύονται τα φρέσκα κουκιά με τον μάραθο, ένα θεϊκό φαγητό που μυρίζει άνοιξη.
Δείτε την συνταγή εδώ..
Κατεβήκαμε μερικά μέτρα τον λόφο διασχίσαμε ένα δασάκι και συνεχίσαμε την άκρη του πάρκου που αγγίζει την άκρη του Ψυχικού. Από κει έχει μια ανάβαση για την κορυφή, βρήκαμε άλλες δυο χελώνες και ένα όργιο ανθισμένων φυτών.
Στην κορυφή έχει μια καταπληκτική θέα προς την απέραντη θάλασσα των πολυκατοικιών, μια και βρίσκεται στο κέντρο βλέπεις σχεδόν όλου του λεκανοπεδίου. Στην κορυφή υπάρχει ένα κτίσμα που θεωρείται οτι είναι τα θεμέλια του
ναού του Διός Αγχεσμίου.
Κατηφορίσαμε από κει και αφου γυρίσαμε από την ίδια διαδρομή ως το τέλος του γαλατσιώτικου βουνού μπήκαμε στην πόλη μια και πέρασε το μεσημέρι και κάποιες μυρωδιές από τα γύρω σπίτια έκαναν το στομάχι να γουργουρίζει, αποφασίσαμε να πάρουμε τον συντομότερο δρόμο μέσω Αγίας Γλυκερίας και καταλήξαμε στην Κυψέλη.
Ήταν μια διαδρομή, που παρόλο βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της μεγάλης πόλης πέρασε την άνοιξη μέσα μας και μας γέμισε αισιοδοξία.
Η διαδρομή
Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν ήταν υψηλής προτεραιότητας, έπεφτε στα προγράμματα των ορειβατικών συλλόγων, άλλα όλο και μου ξέφευγε.
Το ταξίδι μέχρι την Μονή Δαμάστας ήταν μονορούφι δεν σταματήσαμε ούτε για νερό. Όταν φτάσαμε μπήκαμε στο μοναστήρι, πήγαμε στην εκκλησία, μια μοναχή μας προσκάλεσε σε μια μεγάλη αίθουσα με ένα μακρουλό τραπέζι γεμάτο κουλουράκια, λουκούμια και δροσερό νερό.
Πριν το μοναστήρι αρχίζει το μονοπάτι που ανeβαίνει το Καλλίδρομο. Βουνό όνομα και πράμα. Με ομαλό μονοπάτι που δεν σε κούραζε, χωρίς απότομες εναλλαγές στην κλίση του εδάφους.
Πολύ ψηλότερα και δεξιά μας φαινόταν μια κορυφή που είχε κάτι σαν κιόσκι πάνω της, κάποιοι μου είπαν πως είναι μια άλλη όμορφη διαδρομή που περνάει από το Ελευθεροχώρι.
Κάποιες λιμνούλες από δω και από κει ομόρφαιναν το τοπίο. Βρήκαμε και μια μεγαλούτσικη μέσα στο δάσος αργότερα. Φτάσαμε σε ένα οροπέδιο καταπράσινο με παχύ σαν χαλί χορτάρι με μια βρύση και κάναλο όπως λένε στο χωριό μου (όπου πίνουν νερό τα ζώα).
Το μονοπάτι τελείωνε στο χωριό Θερμοπύλες, όπου μας περίμενε το πούλμαν για να πάμε στα Καμένα Βούρλα. Εκεί κλείσαμε την μέρα μας με σαρδέλες στη σχάρα, χόρτα και κρασάκι.
