Ορειβασία στην Πάρνηθα

Στην Κυριακάτικη συνάντηση (9 το πρωί) στο τελεφερίκ σχηματίζονται δύο ομάδες. Η μία η light, όχι απαραίτητα με 0 λιπαρά, παίρνει το τελεφερικ ανεβαίνει στο καζίνο και κάνει μια βόλτα στα περιξ. Εγώ αυτή τη φορά προτίμησα την δεύτερη ομάδα, την παρέα των αγριεμένων ορειβατών για προχωρημένες καταστάσεις. Οι δύο βετεράνοι του ΕΟΣ Αχαρνών Θέμης Πολυζώης και Νίκος Μακρής που ήταν αρχηγοί ήταν και η εγγύηση ότι η η πορεία θα ξεπέρναγε την έννοια της βόλτας.

Περάσαμε από το φαράγγι της Χούνης και από τους Θρακομακεδόνες ανηφορίσαμε το μονοπάτι με μεγάλη κλίση για την "κόψη" την κορυφογραμμή του γκρεμού απέναντι από το καζίνο. Το μονοπάτι εναλλασσόταν με βραχώδεις περιοχές που μας υποχρέωναν σε αναρρίχηση με τα τέσσερα. Ο ρυθμός ήταν γρήγορος, η θερμοκρασία χαμηλή και η ανάβαση παρ' όλο το δύσβατο του εδάφους ήταν άνετη. Στις αναβάσεις συνήθως ντύνομαι όσο πιο ελαφριά αντέχω, για να μην ιδρώσω πολύ και φοράω περισσότερα ρούχα όταν φτάνω. Έτσι ανέβαινα με κοντομάνικο, αλλά μερικές ριπές αέρα μου πάγωναν τα χέρια.
Φτάσαμε στην κορυφή Φλαμπουράκι που είναι η κορυφή της κόψης και συνεχίσαμε πιο χαλαρά για το καταφύγιο στο Φλαμπούρι.

Κάναμε ένα διάλειμμα για τσάι και κολατσό. Ήδη όμως άλλοι εκτός ομάδας πέρναγαν κάτω από τη μύτη μας αχνιστές φασολάδες και σούπες που μας αναστάτωναν. Βέβαια μετά από μια φασολάδα δεν πήγαινα πουθενά, γι' αυτό δεν υπέκυψα και όρμισα με τους υπόλοιπους που μείναμε (γιατί είχαμε απώλειες) για την κατάκτηση της κορυφής του Ξεροβουνιού.

Για την επίτευξη αυτού "μεγάλου στόχου" κατηφορίσαμε από το Φλαμπούρι περάσαμε από την βρύση στην Κορομηλιά εφοδιαστήκαμε με νερό και ξανά για την ανηφόρα του Ξεροβουνιού. Στην κορυφή έκανε ψωφόκρυο. Πιάσαμε ένα μέρος απάγκιο ξεκουραστήκαμε λίγο και πήραμε ένα μονοπάτι που μας έβγαλε στους Θρακομακεδόνες. Από κει στο τελεφερικ και σπιτάκι μας να βάλουμε καμιά μπουκιά στο στόμα μας γιατί η "βόλτα" μας λίγωσε και όπως ίσως προσέξατε στη διάρκεια της πορείας μας φαΐ γιοκ...

Bόρειος Ταΰγετος, Γεωργίτσι Λακωνίας

Το πούλμαν του ΠΟΑ ξεκίνησε 6.30 το πρωί από το Πεδίο του Άρεως, μεσ' την άγρια νύχτα, γεμάτο νυσταγμένους με προορισμό την Πελοπόννησο. Στην Κακιά Σκάλα μια μεγαλειώδης Ανατολή έβαλε φωτιά στον ουρανό και μας έδιωξε την νύστα. Αν και σύμφωνα με ένα παλιό ρητό που λέει "κόκκινος ουρανός το πρωί, ναύτη δείξε προσοχή" που σημαίνει ότι θα σηκώσει αέρα, δεν χάλασε το κέφι μας. Κάναμε μια στάση στο Αρτεμίσιο για καφέ και κατηφορίσαμε την Πελοπόννησο. Διασχίσαμε την Αρκαδία και μπήκαμε στην Λακωνία στον Δήμο Πελλάνας.

Μας πήρε αρκετή ώρα να διασχίσουμε τα χωριά Λογκανίκος και Αγόριανη, γιατί ένα πούλμαν σαν το δικό μας περνάει με ανοχή εκατοστού από τις γωνίες των μπαλκονιών και των σπιτιών. Φτάσαμε στο Γεωργίτσι ένα όμορφο ιστορικό χωριό του Μωριά γεμάτο καστανιές που μας δώρισαν απλόχερα τα καστανα τους μια και πέσαμε στην εποχή.

Από την πλατεία ανηφορίσαμε μέσα από το χωριό που μας εντυπωσίασε η έκταση του και μπήκαμε στο μονοπάτι μέσα στις οσμές και τα χρώματα του Οκτώβρη. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη με ποικιλία δένδρων. Καθυστερούσαμε όμως γιατί είχαμε μερικούς αρχάριους στην παρέα μας, που όμως έδωσαν την ευκαιρία σε μερικούς από μας να μαζέψουμε κάστανα και μανιτάρια. Τα περισσότερα που βρίσκαμε ήταν του είδους Amanita muscaria που είναι πανέμορφα, αλλά δηλητηριώδη και κάνουν μόνο για φωτογράφηση.

Φτάσαμε στην κορυφή και βρήκαμε μια επίπεδη περιοχή με θάμνους και δένδρα που έκοβαν την θέα. Συνεχίσαμε την κορυφογραμμή όπου συναντήσαμε τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, των οποίων οι ντηζελογεννήτριες δίναν συναυλία με τον ήχο τους. Μήπως θα έπρεπε για οικολογικούς λόγους και πιθανόν να συνέφερε τις εταιρείες να βάλουν ηλιακά πάνελ;
Αφήνοντας πίσω τη φασαρία φτάσαμε σε ένα καταπληκτικό μέρος στον Άγιο Παντελεήμονα που βρίσκεται πάνω στην κορυφογραμμή που χωρίζει την Λακωνία από την Μεσσηνία. Η μια μεριά βλέπει προς την κοιλάδα του ευρώτα και η άλλη προς τα χωριά της Μεσσηνίας και στο βάθος ο Μεσσηνιακό κόλπος. Περάσαμε λίγη ώρα εκεί και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το Γεωργίτσι. Ο χρόνος της επιστροφής ήταν ο μισός πιθανόν λόγω και του ότι μας περίμενε το τραπέζι στην ταβέρνα.
Τελικά ο καιρός μας έκανε τη χάρη και ήταν ο ιδανικός για περπάτημα.

Όταν φώναξα Γιώργο, αυτοί είναι οι Γιώργηδες που γυρίσανε

Πάρνηθα και πάλι

Τελικά η Πάρνηθα έχει χίλια μονοπάτια και χίλια πρόσωπα. κάθε φορά βρίσκεις κάτι καινούργιο. άλλες φορές το ίδιο μέρος κάτω από άλλες καιρικές συνθήκες δείχνει διαφορετικό. Αυτή τη φορά φόρεσε τα φθινοπωρινά κιτρινοκόκκινα χρώματα. ο φίλος Νίκος Καρράς σφύριξε προσκλητήριο στο φεισμπουκ και ανταποκριθήκαμε αρκετοί. Άλλοι με τα δικά τους οχήματα, άλλοι με το τρένο μαζευτήκαμε στο σταθμό της Σφενδάλης στη Μαλακάσα και ανηφορίσαμε προς τον Άγιο Μερκούριο. Πήραμε το μονοπάτι δεξιά προς τη Δύση, λίγο περπατημένο ανάμεσα από αγριοτριανταφυλλιές και κουμαριές.
Η βλάστηση οργίαζε τα δένδρα σχημάτιζαν ένα τούνελ που μας έβγαζαν σε όμορφα ξέφωτα σχεδόν απάτητα. Κάνοντας ένα γύρο κατεβήκαμε στο Παλιομήλεσι και μέσα από μια κοιλάδα γυρίσαμε στη Σφενδάλη. Το ευχαριστηθήκαμε όλοι, ακόμα και αυτοί που ξεκινήσαν την πεζοπορία για πρώτη φορά.

Είχαμε και μερικούς πού τους άνοιξε η όρεξη με το περπάτημα και η κουβέντα τους ήταν για παϊδάκια και συνταγές μακαρονάδας, κάνοντας του υπόλοιπους να υποφέρουμε από τη λιγούρα. Βέβαια ο τελικός προορισμός του καλού ορειβάτη είναι η ταβέρνα και η προβατίνα τον αποζημιώνει για την ταλαιπωρία.

Μαίναλο. Βυτίνα - Βλαχέρνα

Ένα όμορφο βουνό, με αρμονικές καμπύλες είναι το Μαίναλο. το τοπίο του προσφέρει γαλήνη στο βλέμα καθώς ακολουθεί τον κυματισμό των κορυφογραμμών του, χωρίς μεγάλα ξεπετάγματα βράχων. Ένα βουνό ναός των μελισσών, που φιλοξενεί χιλιάδες κυψέλες που παράγουν ένα από τα καλύτερα μέλια.
Απέναντι από την Βυτίνα πιάσαμε το μονοπάτι και χωθήκαμε στο δάσος. Από κεί που ξεκινήσαμε άρχισε μια ανάβαση ως τα 1300 μέτρα. Η κλίση δεν είχε απότομες αλλαγές και η ανάβαση ήταν άνετη. Είχε μια ελαφριά συννεφιά, περπατούσαμε σε πυκνό δάσος, είχαμε δροσιά και η ατμόσφαιρα είχε την μυρωδιά του βρεγμένου ξύλου.

Φτάσαμε σε ένα μεγάλο ξέφωτο που κάποτε ήταν καλλιεργήσιμα χωράφια, όπου σου έδινε την εντύπωση ότι είσαι μακριά από τον πολιτισμό μας, ίσως και κάποια άλλη εποχή.
Συμφωνήσαμε οι φίλοι που είναι γνώστες των μανιταριών να έχουμε τον νού μας για μανιτάρια. στην αρχή βρήκαμε κάτι λίγα, αλλά μετά από λίγο 3-4 από μας μαζέψαμε από 3 κιλά περιπου ο καθένας.

Στην πορεία μας κάναμε και μερικά διαλείματα να ανασυνταχτούμε και μετά συνεχίζαμε.
Η Βλαχέρνα ξεπρόβαλε ξαφνικά μπροστά μας, κατηφορίζοντας απο την κορυφή του χωριού έναν δρόμο με λουλούδια, καρυδιές και άλλα οπωροφόρα φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο όπου ορμήσαμε στην ταβέρνα.
Φαί, κρασί και στο πούλμαν για επιστροφή

Ήταν μια εξόρμηση με τον ΠΟΑ

Μια βόλτα στην Πάρνηθα

Πολλές φορές όταν δεν πάω σε ημερήσια εκδρομή με κάποιο σύλλογο, ξεκινάμε κανα-δυο φίλοι, πέρνουμε το τελεφερίκ, από το καζίνο διαλλέγουμε κάποιο μονοπάτι περπατάμε ενα 4ωρο, αράζουμε για λίγο σε καμια πηγή και καταλήγουμε στο καταφύγιο στο Μπάφι ή στο Φλαμπούρι. Εκεί με μια φασολάδα, ρέγγα και μια μισάρα κοκκινέλι, φτάνουμε στο απόγειο της απόλαυσης. Βέβαια μένει και η επιστροφή στο τελεφερίκ ή κατάβαση από τη Χούνη, αλλά τα καταφέρνουμε. Έχω και κάποιο φίλο που ενώ αγκομαχάει στο πήγαινε μετά από ένα μισόκιλο κρασί δεν πιάνεται.

Κάθε Κυριακή 9 το πρωί ο ΕΟΣ Αχαρνών οργανώνει μια συνάντηση στο κάτω μέρος του τελεφερίκ, για να γνωρίσουν όσοι θέλουν την πεζοπορία και οι παλιότεροι να κάνουν ένα ξεσκούριασμα. Αυτή η εκδρομή είναι δωρεάν και δεν υπάρχει περιορισμός ατόμων που θα συμμετέχουν.
Χθές με μια ανάρτηση στο φέϊςμπουκ δόθηκε το σύνθημα και μαζευτήκαμε πολλά άτομα οπότε η βόλτα είχε πανηγυρικό χαρακτήρα. Από την διασταύρωση Καζίνο- Μπάφι -Αγία Τριάδα ανηφορίσαμε μέσα από τα καμένα προς την κατεύθυνση της κορυφής Καραμπόλας και περνώντας από μια διαδρομή γεμάτη γαϊδουράγκαθα φτάσαμε στο δάσος της Σκίπιζας όπου υπάρχει και ή ομώνυμη βρύση.

Από εκεί ανηφορίσαμε λίγο φτάνοντας στο πυροφυλάκιο του ΕΔΑΣΑ απολαυσαμε μια καταπληκτική θέα προς τα Δερβενοχώρια και την Εύβοια. Συνεχίζοντας τον κύκλο πίσω από την κορυφή φτάσαμε στο Μπάφι όπου γινόταν χαμός από κόσμο. Μακαρονάδες, μπριζόλες, φασολάδες έκαναν αγώνες δημοφιλίας. Εγώ πάντως πιστός στην φασολάδα μου. Η κατάβαση προς το καζίνο ήταν χαλαρή και εύκολη.