Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Βόρεια Πάρνηθα. Αυλώνας - Σφενδάλη

Ο ΕΟΣ Αχαρνών είναι αδιαφιλονίκητα κάτι σαν οικοδεσπότης της Πάρνηθας. Η Πάρνηθα είναι το σπίτι του. Που και πού βάζει στο πρόγραμμα μια νέα διαδρομή από τις πολλές που μπορεί κάποιος να κάνει.
Αυτή τη φορά το ραντεβού ήταν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Αυλώνα, όπου κάποιος πήγαινε με το τραίνο. Πολλοί πήγαμε με δικό μας μέσο στην Σφενδάλη (Μαλακάσα), όπου θα κατέληγε η πεζοπορία,

Πήραμε το τραίνο και κατεβήκαμε στον επόμενο σταθμό που ήταν ο Αυλώνας. Βγήκαμε από το σταθμό και ανηφορίσαμε ακολουθώντας το κόκκινο σήμα αναγνώρισης του μονοπατιού. Πάνω απο το χωριό περπατήσαμε ένα χιλιόμετρο άσφαλτο μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Στά αριστερά της εκκλησίας άρχιζε το μονοπάτι που διέσχιζε μια πυκνή βλάστηση από πουρνάρια και λιγοστές κουμαριές. Πρέπει να είχε βρέξει μερικές ώρες πριν, όχι πολύ, ίσα να δώσει αυτό το χορταστικό αρωμα του βρεγμένου χώματος και μια λαμπρότητα στα πεσμένα κόκκινα φύλλα των φυλλοβόλων δένδρων και των βρύων. Τα αγριόχορτα φαίνονταν σαν να άδραξαν την ευκαιρία μετά από τόσο καιρό ξηρασίας να ζωντανέψουν και να σηκώσουν ανάστημα.

Το μονοπάτι ήταν στενό και ακολουθούσε ο ένας τον άλλον, όμως βρεθήκαμε σε μια παρέα τραίνο, με όρεξη για κουβέντα. Παρά τις κάποιες αντιπαραθέσεις (είμαι κι εγώ φωνακλάς), βάλαμε στο μίξερ Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μάρξ, Νίτσε και άλλους και φτιάξαμε μια κουβέντα φουλ στην κουλτούρα. Θες η επαφή με τη φύση, το λαχανιασμένο ρούφηγμα του οξυγόνου, νοιώθεις μια διαύγεια κα όρεξη να αγγίξεις θέματα και ιδέες που ξεφεύγουν από τη μίζερη καθημερινότητα της Ελλάδας της κρίσης. Βέβαια δεν λύνουν τα προβλήματα, τα πασπαλίζουν όμως σαν τους κουραμπιέδες με αισιοδοξία και ας πούμε καταπίνονται.
Αφιερώνω το βίντεο στους απανταχού αγχωμένους.


Έχω παρατηρήσει πάντως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στου φίλους της πόλης και τους φίλους πεζοπόρους, Σκέφτομαι να μπορούσα να τραβήξω αυτούς της πόλης στη φύση. Λεφτά για τα δάνεια τους δεν θα βρούν στο δάσος, αλλά θα πάρουν μια τζούρα οξυγόνο και θα δουν τα πράγματα καλύτερα.
Το μονοπάτι μας έβγαλε σε ένα ξέφωτο με το το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Κάναμε εκεί ένα μανταρίνι, μήλο, παστέλι πάρτυ., ξεκουραστήκαμε και κατηφορίσαμε για το Σαλονίκι. Δεν έχει σχέση με την συνονόματη πόλη με τους ΠΑΟΚτζήδες τις μπουγάτσες και τα καρντάσια, αλλά είναι ένα πράσινο ξέφωτο γαλήνιο που το ονομά του ετυμολογικά βγαίνει από το αλώνι.
Αλλο ένα διάλειμμα κι εκεί με κολατσιό, δεν το παρακάνουμε βέβαια μη μας κοπεί η όρεξη, γιατί έχουμε και ταβέρνα μετά.

Από κει φύγαμε και κατηφορίσαμε προς το Παλιομήλεσι, όπου μερικοί ξαπλώσαμε στο κοντό χορτάρι και περιμέναμε τους τελευταιους να φτάσουν. Οπως γίνεται με πολλές πεζοπορίες στο τέρμα τους από κει φεύγουμε κυνηγημένοι λες και μας έρχεται στη μύτη η τσίκνα της ψητούρας.Παρ 'ολη την βιασύνη δεν αντιστάθηκα να μαζέψω και μια μερίδα χόρτα, μου κλείναν το μάτι βλέπετε.

Φτάσαμε στη Σφενδάλη την ώρα που άρχιζε μια ψιχάλα (ο ουρανός στο μεταξύ είχε γίνει βαρύς) και μας έσπρωξε στην θαλπωρή της ταβέρνας δίπλα στον σταθμό της Σφενδάλης.
Τελικά γλυτώσαμε την βροχή και η μέρα έκλεισε με τα τσουγκρίσματα των ποτηριών.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Ανάβαση Αρτεμισίου

Στο Αρτεμίσιο είχα ανέβει πριν από 6 χρόνια. Τότε έκανα πεζοπορία ανά πολύ αραιά διαστήματα. Αναπόφευκτα έκανα σύγκριση της δυσκολίας που είχα τότε να ανέβω όταν ξεφυσούσα σαν ατμομηχανή, με τώρα που με τόσες αναβάσεις η βελτίωση της φυσικής μου κατάστασης έκανε την ανάβαση παιχνίδι. Αυτό το αναφέρω, γιατί είχαμε κάποιους νέους ορειβάτες, που βρέθηκαν στην θέση που ήμουν πριν 6 χρόνια.
Υποτίθεται όσο μεγαλώνεις πέφτουν οι δυνάμεις σου, με την πεζοπορία όμως αντιστρέφεις το χρόνο.
Φτάσαμε στην Καρυά Αργολίδας γνωστή με το τηλεοπτικό της όνομα Κολοκοτρωνίτσι και χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Μία ορειβατική και μια πεζοπορική. Όπως καταλάβατε οι πεζοπόροι είχαν μια πιο ελαφριά διαδρομή πάνω από την Καρυά.

Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε λίγο πιο πάνω από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με το πούλμαν, φορτωθήκαμε τα σακίδια μας και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι μέχρι έναν δασικό δρόμο, τον οποίο ακολουθήσαμε για δυο χιλιόμετρα ως τους πρόποδες του βραχώδους όγκου της κορυφής.
Από μακρυά ο βουνό φαίνεται δύσβατο, αλλά το μονοπάτι έχει καλή κλήση εκτός από μερικά σημεία που είχε,  μερικά ας τα χαρακτηρίσω σκαλοπάτια. Αν έχεις καλή παρέα και με την πλακίτσα δεν τα σκέφτεσαι καν, οπότε τα αναφέρω σαν τεχνική περιγραφή. Κάναμε ένα διάλειμμα στα 200 μέτρα από την κορυφή, για να συμπτυχθούμε και να περιμένουμε τους βραδυπορούντες.

Το υπόλοιπο ήταν ένα μονοπάτι εύκολο, αλλά για τους ακροφοβικούς λίγο τρομακτικό, αν κοίταζαν τον γκρεμό πλάι τους. Η θέα εκπληκτική πάνω από την Αργολίδα αν και είχε αρκετή υγρασία η ατμόσφαιρα.

Φτάσαμε στην κορυφή, μια επίπεδη επιφάνεια σαν μεγάλο αλώνι, όπου αρχίσαμε φωτογραφίες και τα τραλαλα.

Ο Ελικώνας έχει τις Μούσες του, ο Πάρνωνας τον Διόνυσο, τους οποίους δεν τους είδα και το Αρτεμίσιο την Αλέκα μια υπέροχη κυρία με ένα θερμός με τσίπουρο. Μια κούπα τσίπουρο ζέστανε σώμα και πνεύμα, ότι χρειαζόταν στην κορυφή (κορυφή ξεροσφύρι δεν πάει), για να δεις τα χρώματα καλύτερα.
Η θέα αλλαζε από λεπτό σε λεπτό γιατί τα σύννεφα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα και μας αποκάλυπταν κατά διαστήματα την πεδιάδα της Τρίπολης τις κορυφές των βουνών που βγαίναν πανω από τα σύννεφα, ενώ απο την μερια της Αργολίδας ένα σύννεφο ανέβαινε την πλαγιά του βουνού με μεγάλη ταχύτητα σαν σε καμινάδα. Το κρύο έτσουζε λίγο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από τα ίδια.

Ο αρχηγός Γιάννης Αποστόλου, οργανωτικός μοίρασε το χρόνο με τρόπο που δεν πιεστήκαμε και βγάλαμε και κέρδος γιατί η πεζοπορία από 7ωρη πού ήταν ο προϋπολογισμός βγήκε πεντάωρη. Πρέπει να του δώσουμε κανένα υπουργείο;
Στην Καρυά ο ειδικός στην γαστρονομία Περικλής μας πήγε σε ταβέρνα όπου φάγαμε, ζεσταθήκαμε στο τζάκι και απολαύσαμε το κοκκινέλι.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής,  σε μια κατάσταση πληρότητας στο πνεύμα, ψυχή και μπάκα.
Υπομονή μέχρι το επόμενο.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Η μεγάλη βόλτα των 7

Αυτή τη βδομάδα, σκέφτηκα ότι καλα θα ήταν να κάνω την συνηθισμένη βόλτα στην Πάρνηθα με τον ΕΟΣ Αχαρνών.
Το Σάββατο είδα μια αναρτηση στο φεϊσμπουκ για ραντεβού Κυριακή στις 10 στο τελεφερικ.
Σκέφτηκα ότι το ραντεβού που γίνεται κάθε Κυριακή στις 9 μεταφέρθηκε στις 10.
Όταν έφτασα στο τελεφερικ βρήκα μόνο 6 άτομα. Η κύρια ομάδα των 9 είχε ήδη φύγει, καθώς και άλλη μια ομάδα καθυστερημένων. Ο Γιώργος Σπυράκης που οργάνωσε το ραντεβού και ο Νίκος Μακρής που συμμετείχε ανήκουν στις ειδικές δυνάμεις του ΕΟΣ Αχαρνών και η παρουσία τους έδιωξε κάθε ψευδαίσθηση για μια απλή βολτίτσα.

Μετρηθήκαμε βγήκαμε 7 (και οι 7 είναι υπέροχοι) και με συνοπτική διαδικασία καταστρώθηκε το σχέδιο πορείας. Ο Νίκος Μακρής πρότεινε να πάμε σε ένα νέο μονοπάτι που άνοιξαν στην περιοχή του Λοιμικού και όλοι συμφωνήσαμε. Ανεβήκαμε με το τελεφερικ στο καζίνο και αρχίσαμε το περπάτημα με γρήγορο ρυθμό. Περάσαμε από το Μπάφι χωρίς να σταματήσουμε και από κει στον Άγιο Πέτρο. Πήραμε νερό, κατηφορίσαμε την Μόλα, πιάσαμε το καινούργιο μονοπάτι που ήδη έγινε γνωστό, γιατί το βρήκαμε γεμάτο βραδυπορούντες που μας ανάγκαζαν σε ακροβατικές προσπεράσεις και καταλήξαμε στον Πύργο Λοιμικού.

Ο Πύργος είναι οχυρωματικό έργο των αρχαίων Αθηναίων (περισσότερα) σκαρφαλώσαμε στην κορυφή του, κάναμε ένα διαλειμματάκι και κατηφορίσαμε προς Σαλονικι. Μπήκαμε στα όμορφα λιβάδια της περιοχής και προσπεράσαμε τα πηγάδια. Ο χωματόδρομος που πήραμε είχε μια λάσπη που κόλλησε στα παπούτσια μας και τους πρόσθεσαν ένα κιλό στο καθένα. Περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα, κάναμε έναν κύκλο και γυρίσαμε στην Μόλα από άλλο δρόμο. Επιταχύναμε λίγο γιατί το χειμώνα νυχτώνει νωρίς και δεν είναι άνετο να σε πιάσει το σκοτάδι στο βουνό.

Φτάσαμε το σούρουπο στο καζίνο έχοντας διανύσει 30 χιλιόμετρα σε 7 ώρες.
Σκληρή διαδρομή, αλλά τουλάχιστον σε μένα που θεωρώ τον εαυτό μου λάΙτ ορειβάτη με παραπάνω κιλά, άφησε μια ικανοποίηση, που ξεπέρασα άλλη μια φορά τον εαυτό μου.

Facebook like

CURRENT MOON