Ζαγαράς, Ελικώνας, Πηγή Ιπποκρήνη

Ο Ελικώνας είναι από τα αγαπημένα μου βουνά. Σαν μελισσοκόμος, μερικά καλοκαίρια μεταφέρω τα μελίσσια μου αν και δεν έχω πολλά στον Ελικώνα στην περιοχή της Αρβανίτσας όπου παράγουν σύμφωνα με όσους το δοκίμασαν το καλύτερο ελατήσιο μέλι.
Βέβαια δεν χάνω ευκαιρία να τον επισκέπτομαι και με την ιδιότητα μου σαν ορειβάτης.
Έτσι βρέθηκα με τον ΠΟΑ στην Άσκρη της Θήβας να περπατώ με κατεύθυνση τον όγκο του Ζαγαρά μιας από τις κορυφές που απαρτίζουν τον Ελικώνα.

Περάσαμε μέσα από την κοιλάδα των Μουσών που τα κληματόφυλλα των αμπελιών την γέμισαν κόκκινες πινελιές, λόγω εποχής και ανεβήκαμε περίπου 100 μέτρα τους πρόποδες. Βρήκαμε έναν χωματόδρομο όπου συγκεντρωθήκαμε και ο αρχηγός ο Δημήτρης Τσαραμπάρης πρότεινε μια εναλλακτική και εύκολη διαδρομή για όσους δεν ένοιωθαν έτοιμοι για μια δύσκολη ανάβαση. Καμια δεκαριά πήραν τον εύκολο δρόμο παράλληλα με τους πρόποδες με και οι άλλοι τραβήξαμε την ανηφόρα. Ο προορισμός όλων ήταν η Ευαγγελίστρια που βρισκόταν στην βόρεια πλευρά του βουνού. Η ανάβαση μέχρι τα 1100 μέτρα ήταν αρκετά συνηθισμένη με πολλές καθυστερήσεις, λόγω αργοπορούντων.

Εκεί άρχιζε η ζώνη του χιονιού. Περνώντας κάτω από τα έλατα έβρεχε, γιατί έλειωνε το χιόνι στα κλαδιά και μετατρεπόταν σε χονδρές σταγόνες, που αν σε πετύχαιναν στον σβέρκο σε παραδρόσιζαν.
Μόλις περάσαμε την κορυφογραμμή και βρεθήκαμε στη βόρεια και ανήλιαγη μεριά, το τοπίο άλλαξε. Βρεθήκαμε σε ένα ονειρικό περιβάλλον. Θα έλεγες ότι είμαστε σε μια χώρα του αρκτικού κύκλου όπου ήταν όλα παγωμένα σε μια απόλυτη ησυχία που την διακόψαμε με την αναίσχυντη παρουσία μας και τα χαχανητά μας. Φαίνεται ένας πολύ δυνατός και παγωμένος αέρας βρήκε το χιόνι σε διαδικασία λιωσίματος και το πάγωσε σε απίθανα σχήματα. Πολλοί κρύσταλλοι είχαν οριζόντια κατεύθυνση, ενώ άλλοι δημιουργούσαν απίθανα σχήματα σαν μαρμάρινες διακοσμήσεις πάνω στα δένδρα.

Σου έδινε την εντύπωση ότι κάποια στιγμή θα πεταχτεί ο Αη Βασίλης με το έλκηθρο του. Κάναμε μια ώρα να περάσουμε αυτό το δάσος που περπατιώταν άνετα μια και το χιόνι δεν ήταν βαθύ. Σε ένα σημείο συναντήσαμε την Ιπποκρήνη, που σήμερα σώζεται σαν πηγάδι. Σύμφωνα με την
Μυθολογία ο Πήγασος το φτερωτό άλογο χτύπησε την οπλή του στη Γή και βγήκε νερό.
Από κει πήραμε την κατηφόρα για την Ευαγγελίστρια με πίεση χρόνου, χειμώνας γαρ και σκοτεινιάζει γρήγορα και αν μας πάρει η νύχτα εκεί πάνω θα μας κλαίνε και οι ρέγγες.

Πολλοί δεν είχαμε πάρει φακούς μαζί μας, πράγμα ασυγχώρητο, γιατί στο βουνό ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Οσο περνούσε η ώρα, στην κατάβαση η νευρικότητα και ο πανικός έκανε κάποιους να ακινητοποιηθούν και επιστρατεύτηκαν οι εθελοντές, που βοήθησαν να ξεφρακάρει η κατάσταση. Ο Μάρκος πάντα οργανωμένος μέχρι και λουκουμάκι χρησιμοποίησε να ανεβάσει το ηθικό.
Εγώ έπεσα σε μια περίπτωση μιας κυρίας που στραμπούληξε το πόδι της και στηρίζοντας την με πόνεσε η μέση μου. Τελικά μας έπιασε η νύχτα στο μονοπάτι και εγώ βρέθηκα να τραγουδάω το "Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους βράχους πέφτει χιόνι".
Πήραμε τηλέφωνο τον αρχηγό που βρήκε ένα αγροτικό, να μεταφέρει τραυματίες και αργοπορημένους και τέλος καλό όλα καλά. Με λίγα λόγια δεν μας βγήκε μια βαρετή χωρίς σασπένς πεζοπορία.