Αυτή τη φορά το ραντεβού ήταν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Αυλώνα, όπου κάποιος πήγαινε με το τραίνο. Πολλοί πήγαμε με δικό μας μέσο στην Σφενδάλη (Μαλακάσα), όπου θα κατέληγε η πεζοπορία,
Πήραμε το τραίνο και κατεβήκαμε στον επόμενο σταθμό που ήταν ο Αυλώνας. Βγήκαμε από το σταθμό και ανηφορίσαμε ακολουθώντας το κόκκινο σήμα αναγνώρισης του μονοπατιού. Πάνω απο το χωριό περπατήσαμε ένα χιλιόμετρο άσφαλτο μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Στά αριστερά της εκκλησίας άρχιζε το μονοπάτι που διέσχιζε μια πυκνή βλάστηση από πουρνάρια και λιγοστές κουμαριές. Πρέπει να είχε βρέξει μερικές ώρες πριν, όχι πολύ, ίσα να δώσει αυτό το χορταστικό αρωμα του βρεγμένου χώματος και μια λαμπρότητα στα πεσμένα κόκκινα φύλλα των φυλλοβόλων δένδρων και των βρύων. Τα αγριόχορτα φαίνονταν σαν να άδραξαν την ευκαιρία μετά από τόσο καιρό ξηρασίας να ζωντανέψουν και να σηκώσουν ανάστημα.
Το μονοπάτι ήταν στενό και ακολουθούσε ο ένας τον άλλον, όμως βρεθήκαμε σε μια παρέα τραίνο, με όρεξη για κουβέντα. Παρά τις κάποιες αντιπαραθέσεις (είμαι κι εγώ φωνακλάς), βάλαμε στο μίξερ Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μάρξ, Νίτσε και άλλους και φτιάξαμε μια κουβέντα φουλ στην κουλτούρα. Θες η επαφή με τη φύση, το λαχανιασμένο ρούφηγμα του οξυγόνου, νοιώθεις μια διαύγεια κα όρεξη να αγγίξεις θέματα και ιδέες που ξεφεύγουν από τη μίζερη καθημερινότητα της Ελλάδας της κρίσης. Βέβαια δεν λύνουν τα προβλήματα, τα πασπαλίζουν όμως σαν τους κουραμπιέδες με αισιοδοξία και ας πούμε καταπίνονται.
Αφιερώνω το βίντεο στους απανταχού αγχωμένους.
Έχω παρατηρήσει πάντως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στου φίλους της πόλης και τους φίλους πεζοπόρους, Σκέφτομαι να μπορούσα να τραβήξω αυτούς της πόλης στη φύση. Λεφτά για τα δάνεια τους δεν θα βρούν στο δάσος, αλλά θα πάρουν μια τζούρα οξυγόνο και θα δουν τα πράγματα καλύτερα.
Το μονοπάτι μας έβγαλε σε ένα ξέφωτο με το το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Κάναμε εκεί ένα μανταρίνι, μήλο, παστέλι πάρτυ., ξεκουραστήκαμε και κατηφορίσαμε για το Σαλονίκι. Δεν έχει σχέση με την συνονόματη πόλη με τους ΠΑΟΚτζήδες τις μπουγάτσες και τα καρντάσια, αλλά είναι ένα πράσινο ξέφωτο γαλήνιο που το ονομά του ετυμολογικά βγαίνει από το αλώνι.
Αλλο ένα διάλειμμα κι εκεί με κολατσιό, δεν το παρακάνουμε βέβαια μη μας κοπεί η όρεξη, γιατί έχουμε και ταβέρνα μετά.
Από κει φύγαμε και κατηφορίσαμε προς το Παλιομήλεσι, όπου μερικοί ξαπλώσαμε στο κοντό χορτάρι και περιμέναμε τους τελευταιους να φτάσουν. Οπως γίνεται με πολλές πεζοπορίες στο τέρμα τους από κει φεύγουμε κυνηγημένοι λες και μας έρχεται στη μύτη η τσίκνα της ψητούρας.Παρ 'ολη την βιασύνη δεν αντιστάθηκα να μαζέψω και μια μερίδα χόρτα, μου κλείναν το μάτι βλέπετε.
Φτάσαμε στη Σφενδάλη την ώρα που άρχιζε μια ψιχάλα (ο ουρανός στο μεταξύ είχε γίνει βαρύς) και μας έσπρωξε στην θαλπωρή της ταβέρνας δίπλα στον σταθμό της Σφενδάλης.
Τελικά γλυτώσαμε την βροχή και η μέρα έκλεισε με τα τσουγκρίσματα των ποτηριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου