Βόρεια Πάρνηθα, Σφενδάλη, Αγελαδοκορφή, Σκίμθι

Μου αρέσει το τρένο κι έτσι βρέθηκα πάλι στο σταθμό για το τρένο στη Σφενδάλη (Μαλακάσα). Η εξόρμηση ήταν οργανωμένη από τον ΕΟΣ Αχαρνών.

 Αυτή τη φορά φτάσαμε στη Σφενδάλη και βρήκαμε ένα μεγάλο πλήθος πεζοπόρων να συγκεντρώνεται πίσω από το σταθμό.

Αποφασίστηκε να γίνουν δύο ομάδες.  Μία με εύκολη διαδρομή και αρχηγό τον Νίκο Καρρά και η άλλη που περιλαμβάνει και ανάβαση στην κορυφή Σκίμθι με την Σοφία Πάλλη.

Από την Σφενδάλη κάναμε δεξιά και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την πλαγιά, μια καλή ανηφόρα ανάμεσα σε κουμαριές και πουρνάρια.
Κατά διαστήματα το τοπίο άλλαζε σε συστάδες πεύκων με ξέφωτα ανάμεσα τους και σκόρπια θαμνοειδή όπως φασκόμηλα και ασφάκες.

Πολλά μανιτάρια ξεπηδούσαν από δω κι από κει, ένας παράδεισος για την Αργυρώ με το καλαμένιο παραδοσιακό καλαθάκι της περιφερόταν ανάμεσα στα δένδρα σαν τη κοκκινοσκουφίτσα μαζεύοντας.

Πιο ψηλά τα δένδρα χαμήλωσαν και αραίωσαν ανάμεσα στα καρστικά πετρώματα που κυριαρχούσαν στην περιοχή.

Έτσι μας αποκαλύφθηκε ελεύθερα ο ορίζοντας και η καθαρή μετά τη βροχή ατμόσφαιρα άφηνε το μάτι να ταξιδεύει πάνω από τον Ευβοϊκό προς τα ανατολικά με τα βουνά της Εύβοιας να φοράνε τα συννεφένια σκουφάκια τους. Η θάλασσα είχε ένα ασημί χρώμα και στα βόρεια έβλεπες την Χαλκίδα πανέμορφη να λαμπυρίζει μέσα σε αυτό το ασήμι.
Ανηφορίσαμε μέχρι την κορφή του βουνού (την Αγελαδοκορφή), αλλά δεν μπορούσες να σταθείς γιατί ο αέρας έτσουζε.

 Λουφάξαμε πίσω απο όποιο βραχάκι μας κάλυπτε, η Κατερίνα εβγαλε ένα λαχταριστό σοροπιαστό γλυκό και απολαυσα ένα καλό κολατσιό.

Μετά από ένα τέταρτο μαζευτήκαμε αυτοί που θαέκαναν την ανάβαση στο Σκίμθι και κατηφορίσαμε  προς τον αυχένα που χώριζε την Αγελάδα(;) από το Σκίμθι.
Η βροχή άρχισε να δυναμώνει. Δυνάμωσε και η μουρμούρα. Μερικοί έριξαν την ιδέα να πάμε με αυτούς που έκαναν τη εύκολη διαδρομη και από το σημείο που ήμασταν θα κατέβαιναν κατευθείαν στην Σφενδάλη.

Μερικοί πιο αγριεμένοι πρότειναν να πάμε προς Αυλώνα και άφησαν να πλανάται στην ατμόσφαιρα η υπόσχεση μιας θαλπωρής στην ταβέρνα με το κρασάκι και τα παϊδάκια.
Τελικά επικράτησαν "οι λογικοί" που επέμειναν ότι δεν εγκαταλείπουμε ένα στόχο και πρέπει να ανεβούμε στην κορυφή.

Η βροχή δεν κράτησε πολύ η ανηφόρα όμως κράτησε και γίναμε μουσκεμα από τον ιδρώτα. Όταν η υγρασία είναι μεγάλη δεν εξατμίζεται ο ιδρώτας, οπότε βρέχει δεν βρέχει το ίδιο είναι.

Φτάσαμε στην κορυφή, κάναμε το συνηθισμένο διάλειμμα, μοιραστήκαμε τωρα άλλα φαγώσιμα και πιάσαμε ένα απάγγειο να ξαποστάσουμε. Η θέα ήταν η ίδια όπως στην Αγελαδοκορφή, απλά από άλλη γωνία και από ψηλότερα.

Η ατμόσφαιρα είχε όμως καθαρίσει κι άλλο. Τα σύννεφα της βροχής πήγαν ψηλότερα και έτσι μας αποκάλυψαν και ένα κομμάτι της Πάρνηθας που δεν φαινόταν.
 Το μάτι έφτανε πέρα από τη Χαλκίδα, ξεχώριζες την παραλία της Νέας Αρτάκης στο βάθος.

Η επιστροφή έγινε από ένα κακοτράχαλο σχεδόν μονοπάτι που διακοπτόταν από διαστήματα που έπρεπε να κάνεις καταρρίχηση σε γλιστερά από την βροχή και την λάσπη βράχια.

Φτάσαμε στο Παλιομήλεσι, κόμβος για διαδρομές στην Πάρνηθα, γνώριμο μέρος, έβγαλε ο Χρήστος Βαρελάς το μπουκάλι με το τσίπουρο, ήπιαμε κάνα δυο να μην το κουβαλάει άδικα ο άνθρωπος και βιαστικά πήραμε το μονοπάτι για την ταβέρνα στον σταθμό της Σφενδάλης για τα περαιτέρω.
 Το βιαστικά δεν το λέω σαν σχήμα λόγου, κυριολεκτικά, μερικοί δεν πιάνονταν!

Καζίνο, Πύργος Λοιμικού, Αυλώνα.

Να 'μαστε πάλι στον τόπο συγκέντρωσης των Παρνηθοδρόμων. Πως και πως περιμένουμε να έρθει η Κυριακή να περπατήσουμε. Λέτε να έχουμε εθιστεί;

Πάντως κακό δεν μας κάνει. Μάλλον καλό.

Αυτή τη φορά συμφωνήσαμε όλοι με τον Νίκο Μακρή του ΕΟΣ Αχαρνών να πάμε προς Μόλα και καιρού επιτρέποντος μέχρι τον Πύργο Λοιμικού.

Ανεβήκαμε με το τελεφερικ στο καζίνο, συγκεντρωθήκαμε, μετρηθήκαμε να ξέρουμε πόσοι είμαστε και μετά πόσες απώλειες θα έχουμε (εντάξει πλάκα κάνω) και ξεκινήσαμε κάνοντας μια μεγάλη γραμμή πεζοπόρων στο μονοπάτι. Είμαστε αρκετοί.

Όλοι είχαν γρήγορο βήμα, στο πι και φι φτάσαμε στο καταφύγιο στο Μπάφι.

Ήπιαμε τα τσάγια μας, τους καφέδες μας και ξεκινήσαμε για Μόλα.

Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που χαζεύουν στο δρόμο με τα φυτά τα έντομα, τα μανιτάρια και έχασα τους προπορευόμενους 

Σχεδόν έτρεξα να τους προλάβω στον Άγιο Πέτρο, που όταν έφτασα είχαν ήδη φύγει. Ευτυχώς ήξερα την κατεύθυνση και σε 2 - 3 χιλιόμετρα τους έφτασα.

Η ατμόσφαιρα ήταν γλυκιά χωρίς πολύ κρύο, μπόλικη υγρασία, και τα πράσινα λιβάδια της Μόλας ήταν ποίημα της φύσης. με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος να ευφραίνει τις μύτες μας.

Το μονοπάτι είναι αρχικά κατηφορικό, μέσα από πυκνή βλάστηση. παντού βρίσκαμε σκαψίματα πιθανά από γουρούνια. Άκουσα οτι υπάρχουν γουρούνια που ζουν ελεύθερα μέσα στο δάσος, αλλά δεν είδαμε κανένα. Φτάσαμε σε μια λάκα στο Λοιμικό όπου υπάρχει μια ταμπέλα που δείχνει τις κατευθύνσεις. Ανηφορίζοντας και 100 μετρα δεξιά μας είναι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.

Μερικοί πέρασαν από κει, άλλοι όμως κάναμε αριστερά, περνώντας μια ραχούλα και φτάσαμε στο οχυρό των αρχαίων Αθηναίων, γνωστό ως Πύργος Λοιμικού.

Χτισμένο από πελεκημένους ογκόλιθους   έπαιζε τον ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Μερικοί σκαρφάλωσαν στην κορυφή του, οι άλλοι που είχαμε ξαναπάει πιάσαμε τη ρίζα του ανατολικού τοίχου που απάγκιαζε και βγάλαμε τα εφόδια να πάρουμε δύναμη. Φρούτα, ξηρούς καρπούς και το απαραίτητο τσίπουρο.

Μείναμε αραχτοί για κάνα μισάωρο και κάποιοι που έχουμε το διάολο μέσα μας αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι τον Αυλώνα και να πάρουμε το τρένο για επιστροφή.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να χαθείς, γιατί τα μονοπάτια είναι καλά σημαδεμένα, οπότε δεν θα κάναμε δα και καμιά παλικαριά.
Έτσι οι μισοί ξεκίνησαν για την επιστροφή από τα ίδια κι εμείς πριν από τον Αη Γιώργη κατηφορίσαμε στο γλιστερό μονοπάτι μέχρι την λάκα Πύρεζα.

Ένα όμορφο μέρος με μια θολή λιμνούλα και ένα πηγάδι με έναν φουκαρά λαγό πνιγμένο μέσα.

Εκεί ξεκινούν δύο μονοπάτια. Το ένα από απέναντι που βγάζει Σαλονίκι και Σφενδάλη και το αριστερό βορειοανατολικά για Αυλώνα

Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και πήραμε το αριστερό που μας έβγαλε στο εκκλησάκι του Αη Νικόλα. Μόλις φτάσαμε κι έπιασε μια καλή βροχή.

Μπήκαμε μέσα στο εκκλησάκι εκτός από τον Δημήτρη που τυλιγμένος στο αδιάβροχο το απολάμβανε. και ο Γιάννης που το συνδύαζε με τσιγάρο (τσ τσ τσ). Η βροχή σταμάτησε μετά από ένα 10λεπτο και μπήκαμε στο μονοπάτι που ακολουθούσε τους πρόποδες του βουνού με το όνομα Μικρό Αρμένι. Εκεί βρήκαμε ένα τεράστιο αρσενικό ελάφι που ψυχορραγούσε τραυματισμένο στην κοιλιά που ή το πυροβόλησε κάποιος ή του επιτέθηκαν κάποια ζώα.

Δεν μπορούσαμε να του προσφέρουμε κάποια βοήθεια, συζητώντας αργότερα περασε από το μυαλό μας μερικών ξεχωριστά να μπορούσαμε να του κάνουμε ευθανασία.

Το αφήσαμε στην σκληρή του μοίρα και συνεχίσαμε μέχρι τον χωματόδρομο κάτω πό το απότομο βουνό που φαίνεται από τον Αυλώνα το Μεγάλο Αρμένι.. Κόβοντας δρόμο από το μονοπάτι βγήκαμε στον άσφαλτινο δρόμο στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Περπατώντας στην ασφαλτο φτάσαμε στον Αυλώνα. Το τρένο το χάσαμε, οπότε μπήκαμε στην ταβέρνα να παρηγορηθούμε με παϊδάκια και κρασί.
Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε ήταν 20,3 σε 6.30 ώρες.