Να 'μαστε πάλι στον τόπο συγκέντρωσης των Παρνηθοδρόμων. Πως και πως περιμένουμε να έρθει η Κυριακή να περπατήσουμε. Λέτε να έχουμε εθιστεί;
Πάντως κακό δεν μας κάνει. Μάλλον καλό.
Αυτή τη φορά συμφωνήσαμε όλοι με τον Νίκο Μακρή του ΕΟΣ Αχαρνών να πάμε προς Μόλα και καιρού επιτρέποντος μέχρι τον Πύργο Λοιμικού.
Ανεβήκαμε με το τελεφερικ στο καζίνο, συγκεντρωθήκαμε, μετρηθήκαμε να ξέρουμε πόσοι είμαστε και μετά πόσες απώλειες θα έχουμε (εντάξει πλάκα κάνω) και ξεκινήσαμε κάνοντας μια μεγάλη γραμμή πεζοπόρων στο μονοπάτι. Είμαστε αρκετοί.
Όλοι είχαν γρήγορο βήμα, στο πι και φι φτάσαμε στο καταφύγιο στο Μπάφι.
Ήπιαμε τα τσάγια μας, τους καφέδες μας και ξεκινήσαμε για Μόλα.
Εγώ είμαι από τους ανθρώπους που χαζεύουν στο δρόμο με τα φυτά τα έντομα, τα μανιτάρια και έχασα τους προπορευόμενους Σχεδόν έτρεξα να τους προλάβω στον Άγιο Πέτρο, που όταν έφτασα είχαν ήδη φύγει. Ευτυχώς ήξερα την κατεύθυνση και σε 2 - 3 χιλιόμετρα τους έφτασα.
Η ατμόσφαιρα ήταν γλυκιά χωρίς πολύ κρύο, μπόλικη υγρασία, και τα πράσινα λιβάδια της Μόλας ήταν ποίημα της φύσης. με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος να ευφραίνει τις μύτες μας.
Το μονοπάτι είναι αρχικά κατηφορικό, μέσα από πυκνή βλάστηση. παντού βρίσκαμε σκαψίματα πιθανά από γουρούνια. Άκουσα οτι υπάρχουν γουρούνια που ζουν ελεύθερα μέσα στο δάσος, αλλά δεν είδαμε κανένα. Φτάσαμε σε μια λάκα στο Λοιμικό όπου υπάρχει μια ταμπέλα που δείχνει τις κατευθύνσεις. Ανηφορίζοντας και 100 μετρα δεξιά μας είναι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.
Μερικοί πέρασαν από κει, άλλοι όμως κάναμε αριστερά, περνώντας μια ραχούλα και φτάσαμε στο οχυρό των αρχαίων Αθηναίων, γνωστό ως Πύργος Λοιμικού.
Χτισμένο από πελεκημένους ογκόλιθους έπαιζε τον ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Μερικοί σκαρφάλωσαν στην κορυφή του, οι άλλοι που είχαμε ξαναπάει πιάσαμε τη ρίζα του ανατολικού τοίχου που απάγκιαζε και βγάλαμε τα εφόδια να πάρουμε δύναμη. Φρούτα, ξηρούς καρπούς και το απαραίτητο τσίπουρο.
Μείναμε αραχτοί για κάνα μισάωρο και κάποιοι που έχουμε το διάολο μέσα μας αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι τον Αυλώνα και να πάρουμε το τρένο για επιστροφή.
Δεν υπάρχει κίνδυνος να χαθείς, γιατί τα μονοπάτια είναι καλά σημαδεμένα, οπότε δεν θα κάναμε δα και καμιά παλικαριά.
Έτσι οι μισοί ξεκίνησαν για την επιστροφή από τα ίδια κι εμείς πριν από τον Αη Γιώργη κατηφορίσαμε στο γλιστερό μονοπάτι μέχρι την λάκα Πύρεζα.
Ένα όμορφο μέρος με μια θολή λιμνούλα και ένα πηγάδι με έναν φουκαρά λαγό πνιγμένο μέσα.
Εκεί ξεκινούν δύο μονοπάτια. Το ένα από απέναντι που βγάζει Σαλονίκι και Σφενδάλη και το αριστερό βορειοανατολικά για Αυλώνα
Βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και πήραμε το αριστερό που μας έβγαλε στο εκκλησάκι του Αη Νικόλα. Μόλις φτάσαμε κι έπιασε μια καλή βροχή.
Μπήκαμε μέσα στο εκκλησάκι εκτός από τον Δημήτρη που τυλιγμένος στο αδιάβροχο το απολάμβανε. και ο Γιάννης που το συνδύαζε με τσιγάρο (τσ τσ τσ). Η βροχή σταμάτησε μετά από ένα 10λεπτο και μπήκαμε στο μονοπάτι που ακολουθούσε τους πρόποδες του βουνού με το όνομα Μικρό Αρμένι. Εκεί βρήκαμε ένα τεράστιο αρσενικό ελάφι που ψυχορραγούσε τραυματισμένο στην κοιλιά που ή το πυροβόλησε κάποιος ή του επιτέθηκαν κάποια ζώα.
Δεν μπορούσαμε να του προσφέρουμε κάποια βοήθεια, συζητώντας αργότερα περασε από το μυαλό μας μερικών ξεχωριστά να μπορούσαμε να του κάνουμε ευθανασία.
Το αφήσαμε στην σκληρή του μοίρα και συνεχίσαμε μέχρι τον χωματόδρομο κάτω πό το απότομο βουνό που φαίνεται από τον Αυλώνα το Μεγάλο Αρμένι.. Κόβοντας δρόμο από το μονοπάτι βγήκαμε στον άσφαλτινο δρόμο στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Περπατώντας στην ασφαλτο φτάσαμε στον Αυλώνα. Το τρένο το χάσαμε, οπότε μπήκαμε στην ταβέρνα να παρηγορηθούμε με παϊδάκια και κρασί.
Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε ήταν 20,3 σε 6.30 ώρες.
Το μονοπάτι είναι αρχικά κατηφορικό, μέσα από πυκνή βλάστηση. παντού βρίσκαμε σκαψίματα πιθανά από γουρούνια. Άκουσα οτι υπάρχουν γουρούνια που ζουν ελεύθερα μέσα στο δάσος, αλλά δεν είδαμε κανένα. Φτάσαμε σε μια λάκα στο Λοιμικό όπου υπάρχει μια ταμπέλα που δείχνει τις κατευθύνσεις. Ανηφορίζοντας και 100 μετρα δεξιά μας είναι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.
Μερικοί πέρασαν από κει, άλλοι όμως κάναμε αριστερά, περνώντας μια ραχούλα και φτάσαμε στο οχυρό των αρχαίων Αθηναίων, γνωστό ως Πύργος Λοιμικού.Χτισμένο από πελεκημένους ογκόλιθους έπαιζε τον ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Μερικοί σκαρφάλωσαν στην κορυφή του, οι άλλοι που είχαμε ξαναπάει πιάσαμε τη ρίζα του ανατολικού τοίχου που απάγκιαζε και βγάλαμε τα εφόδια να πάρουμε δύναμη. Φρούτα, ξηρούς καρπούς και το απαραίτητο τσίπουρο.
Μείναμε αραχτοί για κάνα μισάωρο και κάποιοι που έχουμε το διάολο μέσα μας αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι τον Αυλώνα και να πάρουμε το τρένο για επιστροφή.
Έτσι οι μισοί ξεκίνησαν για την επιστροφή από τα ίδια κι εμείς πριν από τον Αη Γιώργη κατηφορίσαμε στο γλιστερό μονοπάτι μέχρι την λάκα Πύρεζα.
Ένα όμορφο μέρος με μια θολή λιμνούλα και ένα πηγάδι με έναν φουκαρά λαγό πνιγμένο μέσα.
Εκεί ξεκινούν δύο μονοπάτια. Το ένα από απέναντι που βγάζει Σαλονίκι και Σφενδάλη και το αριστερό βορειοανατολικά για Αυλώνα
Μπήκαμε μέσα στο εκκλησάκι εκτός από τον Δημήτρη που τυλιγμένος στο αδιάβροχο το απολάμβανε. και ο Γιάννης που το συνδύαζε με τσιγάρο (τσ τσ τσ). Η βροχή σταμάτησε μετά από ένα 10λεπτο και μπήκαμε στο μονοπάτι που ακολουθούσε τους πρόποδες του βουνού με το όνομα Μικρό Αρμένι. Εκεί βρήκαμε ένα τεράστιο αρσενικό ελάφι που ψυχορραγούσε τραυματισμένο στην κοιλιά που ή το πυροβόλησε κάποιος ή του επιτέθηκαν κάποια ζώα.
Δεν μπορούσαμε να του προσφέρουμε κάποια βοήθεια, συζητώντας αργότερα περασε από το μυαλό μας μερικών ξεχωριστά να μπορούσαμε να του κάνουμε ευθανασία.
Το αφήσαμε στην σκληρή του μοίρα και συνεχίσαμε μέχρι τον χωματόδρομο κάτω πό το απότομο βουνό που φαίνεται από τον Αυλώνα το Μεγάλο Αρμένι.. Κόβοντας δρόμο από το μονοπάτι βγήκαμε στον άσφαλτινο δρόμο στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Περπατώντας στην ασφαλτο φτάσαμε στον Αυλώνα. Το τρένο το χάσαμε, οπότε μπήκαμε στην ταβέρνα να παρηγορηθούμε με παϊδάκια και κρασί.Τα χιλιόμετρα που διανύσαμε ήταν 20,3 σε 6.30 ώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου