Πάρνηθα. Οδηγίες

Έλαβα αρκετά email για πληροφορίες σχετικά με την Πάρνηθα. Εγώ έχω δύο βασικούς τρόπους πρόσβασης. Ο ένας είναι να πάω μόνος μου με τη μηχανή μου, όπου κάθε Κυριακή πρωί στις 9. μέλη ή μη του ΕΟΣ Αχαρνών έχουν ραντεβού έξω από το πάρκιν του τελεφερικ και ο άλλος να πάω με φίλους που ανάλογα με τις δυνατότητες τους διαλέγουμε διαδρομή.

Αν εσείς δεν έχετε δικό σας μέσο μπορείτε να πάρετε το λεωφορείο της γραμμής 724 για Θρακομακεδόνες να κατεβείτε στην στάση Καβάλας και να περπατήσετε ως το τελεφερικ. ή να πάρετε το λεωφορείο της γραμμής 727 για Αχαρνές
Υπάρχουν βέβαια και τα λεωφορεία του καζίνου. Στον γυρισμό κάποιος της παρέας θα σας πάρει. Μερικές φορές γίνεται ανάρτηση στο facebook, οπότε μπορείτε να συνεννοηθείτε με κάποιον να σας πάρει από κάπου κοντά στην περιοχή σας
Με τον ΕΟΣ Αχαρνών (είναι δωρεάν) συνήθως υπάρχουν δυο γκρουπ. Ένα για αρχάριους και ένα για προχωρημένους. Συνήθως και τα δυο γκρουπ αποφασίζουν επί τόπου την διαδρομή. Οι αρχάριοι παίρνουν το τελεφερίκ και αρχίζουν το περπάτημα από το καζίνο και οι άλλοι ανεβαίνουν το βουνό με τα πόδια. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αρχίσετε την πεζοπορία, να προσδιορίσετε τις δυνάμεις σας και να μπείτε σε ένα πραγματικά νέο τρόπο ζωής.
Με τους φίλους, που δεν είναι για πολλά ανεβαίνουμε με το τελεφερικ το βουνό και καταλήγουμε στα καταφύγια στο Μπάφι ή στο Φλαμπούρι, όπου ασχολούμαστε με στομαχικές δραστηριότητες: Κανένα φαγοπότι να γυμνάσουμε τους κοιλιακούς. Υπάρχουν και κάποιοι φίλοι προχωρημένοι, που με ξεποδαριάζουν με τα χιλιόμετρα που γράφουμε στο βουνό.

 Εξοπλισμός:  

• Τρέλα
• Μποτάκια για να μη σας φύγει ο αστράγαλος
• Μία μπλούζα φλίς (fleece)
• Μπουφάν - αδιάβροχο
• Μπαστούνια πεζοπορίας (μπατόν) η μια γκλίτσα (μη γελάτε βοηθάνε)
• Σακίδιο με νερό, κολατσιό (παστέλι, φρούτα, μύγδαλα) και οτι θεωρείτε άξιο να το κουβαλάτε
• Χαμόγελο και διάθεση
• Χιούμορ

Μην πάρετε μαζί σας:

• Άγχος
• Λογαριασμούς
• Πολιτικές απόψεις
• Δάνεια

 Αυτά για την ώρα. Στον δρόμο θα πούμε κι άλλα. Άλλωστε εκτός από τα πόδια μας στην πεζοπορία χρησιμοποιούμε και την πολυλογία μας. Είναι και κάτι παρέες!

 Διαδρομές για το Google Earth
Αυλώνα - Σφενδάλη
Καζίνο - Λοιμικό
Σπήλαιο Πανός 

Το Google Earth είναι μια δωρεάν εφαρμογή, με την οποία μπορείτε να δείτε όπως φαίνεται από δορυφόρο οποιοδήποτε μέρος της Γής. Το σπίτι σας, τη γειτονιά σας κ.α.
Τις διαδρομές κατεβάστε τις αφού εγκαταστήσετε το πρόγραμμα.

Άλλες διαδρομές: www.marpoly.gr/diadromes.php 

Μαίναλο ελαφρύ

Η Μετεωρολογική υπηρεσία λύσσαξε. Εβγαλε πρόγνωση για την Κυριακή χιονόπτωση το πρωί, το μεσημέρι το βράδυ. Είχα κλείσει με τον ΕΟΣ Αχαρνών από την Τρίτη, οπότε λέω θα πάω, ο κόσμος να χαλάσει. Κυριακή πρωί έφθασα στο Μενίδι με τη μηχανή μέσα από μια καταιγίδα. Ήμουν οργανωμένος με αδιάβροχα και λοιπά κι έτσι δεν ήταν μεγάλη η ζημιά. Μπήκαμε στο πούλμαν με τους άλλους γενναίους που δεν τους τρόμαξε ο καιρός και πιάσαμε την Αττική οδό για Πελοπόννησο.

Από το παρμπριζ του λεωφορείου προς την κατεύθυνση που πηγαίναμε μια μαυρίλα έπιανε όλο τον ουρανό προς τα δυτικά με μαύρα μαντάτα.

Από την Κινέτα όμως ο ουρανός καθάρισε και μαζί και η ατμόσφαιρα, που μετά την βροχή σου δίνει μια διαύγεια και καθαρότητα που σου ανεβάζει το ηθικό.

Μπήκαμε στην Τρίπολη, ψιλοχαθήκαμε μέχρι να βρούμε τον οδηγό του ΕΟΣ Τρίπολης που ήξερε το μονοπάτι. Τον βρήκαμε και φύγαμε για την Πιάνα ένα όμορφο χωριό πάνω στην πλαγιά του βουνού με παραδοσιακά σπίτια και λευκά σκουφάκια από αφράτο φρέσκο χιόνι.

Εκεί ήδη είχαν φτάσει οι Τριπολιτσιώτες πεζοπόροι, οι πεζοπόροι του ΕΟΣ Σπάρτης, κάποιοι από το Ναύπλιο, δηλαδή γέμισε κόσμο η Πιάνα. Ο Κολοκοτρώνης (ο ανδριάντας του) στην πλατεία θα απόρησε με τέτοιο στρατό που μαζεύτηκε. Ξεκινήσαμε για μια συγκεκριμένη διαδρομή με ανάβαση σε κορυφή, αλλά χιόνιζε όλη τη βδομάδα και το βουνό δεν πατιόταν. Έτσι επιλέχτηκε μια εύκολη διαδρομή σε χαμηλό υψόμετρο με μπόλικο όμως χιόνι.

Στην πλατεία μαζευτήκαμε πολλοί, αλλα όχι όλοι πιάσαμε την κουβεντούλα και τα χαχανίσματα με τους Λακεδαιμόνιους και Αρκάδες, περιμένοντας να μαζευτούν και κάποιοι καθυστερημένοι. Ήταν να έλθουν και Μεσσήνιοι του ΕΟΣ Καλαμάτας αλλά ο καιρός τους αποθάρρυνε.

Από την πλατεία διασχίσαμε το χωριό προς νοτιοανατολικά και πιάσαμε ένα μονοπάτι κατηφορικό με 40 πόντους χιόνι. Εμείς είμαστε αρκετά πίσω, οι μπροστινοί πατώντας το χιόνι μας είχαν στρώσει το μονοπάτι.
Το τέλος της κατηφόρας ήταν μια κοιλάδα, το φουσκωμένο από το λιώσιμο του χιονιού ποτάμι της μας έκοψε το δρόμο.

Άρχισαν οι πατέντες με κούτσουρα να φτιάξουμε γεφύρωμα να περάσουμε, αλλά το ρεύμα ήταν μεγάλο.  Αποφασίσαμε να το περάσουμε με δύο τρία γρήγορα βήματα μέσα στο νερό που έφτανε λίγο κάτω από το γόνατο. Ο Μάκης Τζωρτζίδης είχε πιάσει ένα πόστο να φωτογραφίσει όποιον θα έπεφτε. (Σε κάρφωσα Μάκη). Δεν του έκανε κανείς τη χάρη, φορούσαμε γκέτες και ίσα που προλάβανε να μπουν κάποιες σταγόνες στα δικά μου παπούτσια.
Μετά το ποτάμι ανηφορίσαμε μια πλαγιά με ρουπάκια (δρύες) το μεγαλύτερο δάσος δρυών της Αρκαδίας, όπως μας είπαν οι Αρκάδες της παρέας.
Ανεβήκαμε την πλαγιά μέσα στο κόκκινο φόντο των φύλλων των βελανιδιών (δρυών, σας μπέρδεψα ε; Το ρουπάκι η δρυς και η βελανιδιά είναι το ίδιο δένδρο).

Στην κορυφή κάναμε στάση, βγάλαμε τα εφόδια μας και κάναμε ανταλλαγή τοπικών προϊόντων. Η Αθήνα δεν βγάζει τίποτα βέβαια, αλλά είχα πορτοκάλια Αγρινιώτικα, μια κυρία είχε Σπαρτιάτικα, έβγαλε και τα σύκα τσαπέλες από το χωριό της την νότια Λακωνία και έγινε μεγάλο "φαγοπότι". Ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε μια κορυφογραμμή για λίγη ώρα μέσα σε ένα κατάλευκο τοπίο περιτριγυρισμένο από κάτασπρα βουνά.
Στην άκρη της κορυφογραμμής η κατηφόρα μας έβγαλε σε ένα δρόμο που μας περίμενε το πούλμαν να μας πάει στη Δαβιά.
"Το στέκι του παπά", η ταβέρνα που πήγαμε είχε πάμπολλες γευστικές αμαρτίες και υπέροχο άσπρο κρασί.

Ήταν μια εύκολη βόλτα ελαφριά και ευχάριστη

Όλυμπος Εύβοιας. Ο Εναλλακτικός

Για μας που μένουμε στην Αθήνα ο Όλυμπος ο θεϊκός και μέγας μας πέφτει λίγο μακριά, άσε που θέλει να διαθέτεις λίγη ιπποδύναμη και αντοχή παραπάνω για να τον ανεβείς. Έχουμε στην γειτονιά μας στην Ερέτρια έναν ακόμα Όλυμπο (έναν από τους 6 που υπάρχουν στον κόσμο), που είναι εύκολα βατός από τον μέσο, αν όχι ορειβάτη, πεζοπόρο.
Ανεβήκαμε με το πούλμαν την πλαγιά του Αλατιά, του βουνού που δεσπόζει πάνω από την Ερέτρια και σταματήσαμε κοντά στο χωριό Θεολόγος. Εκεί μας περίμενε ο Ταξιάρχης ο οδηγός μας του Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας. Πριν από μας είχαν πάρει το μονοπάτι περίπου 40 Χαλκιδαίοι και ανέβαιναν.

Πήραμε και εμείς το μονοπάτι που άρχιζε από μια ελεύθερη χωματερή (Στην Ελλάδα η ελευθερία ξεκινάει από το που πετάς τα σκουπίδια σου), και μπήκαμε σε μια πλαγιά με μικρά πεύκα. Η περιοχή είχε καεί πριν από μερικά χρόνια και τώρα τα δένδρα είχαν φτάσει στα τρια μέτρα ύψος. Μού ήλθε στο μυαλό η φράση του Κωνσταντάρα "το νού σας ρεμάλια" να μη το ξανακάψετε. Αλλά! Αλλά πιο πάνω το ξανακάψανε το 2007 στις μεγάλες φωτιές που ξεγύμνωσαν το κορμί της Εύβοιας και τώρα μένουν σαν φαντάσματα τα ασπρόμαυρα κούτσουρα να σου μιλούν για την φρίκη που έζησαν.

Τι είναι όμως η φύση!  Ήδη πρώτα οι κουμαριές και μετά τα πεύκα σκόρπια σαν παιδάκια που ξεπετάχτηκαν μέσα σ' αυτό το νεκροταφείο το γεμίζουν ελπίδα και αισιοδοξία και το μετατρέπουν σε παιδική χαρά. Φυσούσε νοτιάς, ο Ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα και η ατμόσφαιρα είχε μια γλυκάδα στην αρχή, όσο ανέβαινες όμως το κρύο έτσουζε. Περάσαμε ένα όμορφο λιβάδι και συνεχίσαμε σε μια άλλη πλαγιά με καμμένα δένδρα. Όμως τα θαμνώδη φυτά είχαν πάρει τα  πάνω τους και σε μερικά σημεία δεν μπορούσες να περάσεις. Από ένα υψόμετρο κι επάνω το βουνό ήταν τυλιγμένο σε ένα σκοτεινό σύννεφο προετοιμάζοντας μας ψυχολογικά να αντιμετωπίσουμε θύελλες.

Στα αριστερά μας η Δίρφυς και το Ξεροβούνι ήταν κατάλευκα σαν νυφούλες. Μπαίνοντας μέσα στο σύννεφο βρήκαμε σκέτη πυκνή ομίχλη, χωρίς όμως βροχή. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε μέσα στο σκηνικό από καμμένα κουφάρια δένδρων που θύμιζε ταινία με νεράιδες και μάγισσες χωρίς να έχουμε την αίσθηση του που βρισκόμαστε. Ψηλά ο οδηγός μας ο Ταξιάρχης με την σφυρίχτρα του μας έδινε την πορεία ώσπου τους βρήκαμε σε μια ράχη στο πουθενά όπου όλα καλύπτονταν από ομίχλη.
Έγινε μια συγκέντρωση να έλθουν οι καθυστερημένοι και συνεχίσαμε σε μια ανηφόρα ώσπου βρεθήκαμε ξαφνικά σε κόσμο.

Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας

Ήταν οι Χαλκιδαίοι που αφού είχαν ανέβει στην κορφή, τώρα κατέβαιναν από το μονοπάτι. Πρότεινα να μονοδρομήσουν το μονοπάτι και κάποιος Χαλκιδαίος είπε ότι την επόμενη φορά θα βάλουν και φανάρια. Ανεβήκαμε την τελευταία βραχώδη πλαγιά και βρεθήκαμε στην κορυφή. Απογοήτευση! Μια γκρίζα κουρτίνα από ομίχλη μας περιέβαλε. Μα τι τζάμπα ανεβήκαμε;
Καθήσαμε ο καθένας στο πέτρινο μαξιλάρι του βγάλαμε τα φαγώσιμα μας και αρχίσαμε να μασουλάμε. Ξαφνικά ένα αόρατο χέρι τράβηξε την κουρτίνα και θαύμα!

Ένα καταπληκτικό τοπίο ξεπρόβαλε μπροστά μας. Βρεθήκαμε σε μια κορυφή και κάτω έβλεπες έναν τόπο με βουναλάκια, δρόμους χωριά, ένιωθες σαν άγγελος που πετά από πάνω τους. Η κουρτίνα ερχόταν και έφευγε και κάθε φορά μας έδειχνε άλλες σκηνές προς άλλες κατευθύνσεις.Ο αέρας ήταν δυνατός και παγωμένος.

Αν με ρωτήσουν από την εμπειρία μου πως θα χαρακτήριζα την Εύβοια θα απαντούσα:
όταν φυσάει. ΦΥΣΑΕΙ
όταν βρέχει. ΒΡΕΧΕΙ (βλέπε Φαράγγι της Αγάλης)
όταν χιονίζει ΧΙΟΝΙΖΕΙ

Ακραίο νησί. Αλλά και στην ομορφιά ακραίο είναι.
Βγάλαμε φωτογραφίες και μετά από ένα μισάωρο πήραμε τον κατήφορο για την επιστροφή από τα ίδια.
Η ομίχλη τώρα είχε φύγει και βλέπαμε το πανέμορφο τοπίο ή τουλάχιστον ξέραμε που πηγαίναμε.

Φτάσαμε στο πούλμαν και όσοι ξέραμε την περιοχή προτείναμε ότι το καλύτερο μέρος για φαγητό είναι ή Νέα Αρτάκη με τους καταπληκτικούς ψαρομεζέδες. Φάγαμε και κάναμε την βόλτα μας να ψιλοχωνέψουμε.
Ήταν ακόμα μέρα όταν φύγαμε από την Νέα Αρτάκη για την Αθήνα.

Υ.Γ.
Τα τελευταία άρθρα του μπλογκ τα γράφω στο Cafe Concerto με την ανοχή του Θοδωρή και την βοήθεια στην έμπνευση του εξαιρετικού του εσπρέσο.

*

Πάρνηθα. Ανάβαση από τη Χούνη

Αυτή την Κυριακή στο πρόγραμμα ήταν η Κίρφη, αλλά ακυρώθηκε λόγω αναμενόμενης σφοδρής χιονόπτωσης. Επειδή όμως δεν με ενθουσίαζε η ιδέα για μια Κυριακή στη Φωκίωνος Νέγρη με εσπρεσάκι, εφημερίδα και πονεμένες ιστορίες από φίλους, εραστές της καρέκλας για την οικονομική κρίση, ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα των φίλων ορειβατών του ΕΟΣ Αχαρνών και βρέθηκα στους πρόποδες της Πάρνηθας, δίπλα στο τελεφερικ, όπου συγκεντρώνονται οι φίλοι της φύσης για να ταλαιπωρήσουμε το σώμα μας και να ξεκουράσουμε το πνεύμα μας.

Ήδη από τα χαμηλά στροβιλίζονταν νιφάδες χιονιού. Η θερμοκρασία ήταν περίπου στο μηδέν, το κανονικό γκρούπ που ξεκινάει στις 9 είχε ήδη φύγει η ώρα είχε πάει 10 και βρεθήκαμε 8 άτομα. Ξεκινήσαμε, περάσαμε κάτω από το τελεφερικ και πιάσαμε το μονοπάτι της Χούνης του φαραγγιού που διασχίζει την Πάρνηθα κάτω από το καζίνο.
Ο ρυθμός γρήγορος, παρ' όλο το κρύο αρχίσαμε να ιδρώνουμε. Συνήθως ξεκινάω με λίγα ρούχα αλλά το τσουχτερό κρύο με τρόμαξε και ξεκίνησα ντυμένος σαν κρεμμύδι. Στο δρόμο έκανα στάσεις και έβγαζα. Όσο ανεβαίναμε όμως το χιόνι δυνάμωνε, αλλά όχι πολύ. Γρήγορα μας τύλιξε και η ομίχλη ή μάλλον το σύννεφο που βρισκόταν στα ψηλά. Εκεί το χιόνι ήταν όπως έπρεπε για περπάτημα. Είχε παγώσει το παλιό και ένα φρέσκο στρώμα πάνω από τον πάγο το έκανε να μη γλιστράει, αλλά και να μη βουλιάζει το πόδι. Έτσι το περπάτημα ήταν άνετο.

Φτάσαμε στο Φλαμπούρι σε 2 ώρες. Μπήκαμε στο καταφύγιο βγάλαμε τα μπουφάν και αχνίζοντας ιδρωμένοι πιάσαμε ένα τραπέζι για κολατσιό. Ο Γιάννης Αποστόλου ήρθε με ένα δίσκο που είχε ένα μπιμπερό γεμάτο ρακόμελο και σφηνάκια για μας τα ήδη ξαναμμένα μωρά να μας αποτελειώσει, Βέβαια η ζεστασιά του περιβάλλοντος το ρακόμελο και η μάσα δεν σε εξιτάρουν για περπάτημα, οπότε η απόφαση βγήκε ομόφωνα: Ο γυρισμός να γίνει από το συντομότερο δρόμο.

Ετσι πήραμε το μονοπάτι που πάει κατευθείαν από το Φλαμπούρι στο καζίνο. Πέρα από τους 8 που ξεκινήσαμε ήταν μαζί μας και μερικοί από το γκρούπ που ξεκίνησε στις 9.
Στο καζίνο γινόταν χαμός από κόσμο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών είχαν σκορπίσει στην χιονισμένη έκταση σαν τα πρόβατα. Για τα παιδάκια ήταν ένας λευκός παράδεισος. Βέβαια άκουσα και ένα "Βρε Κώστα θερίζει εδώ!" κάποιας κυρίας που μάλλον σκεφτόταν ότι έχασε το σήριαλ για το κέφι του Κώστα.
Στο τελεφερικ είχε ουρά, αλλα δεν περιμεναμε και πολύ. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, για το σπιτάκι μας, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας (ρίχνοντας δίκιο στην κυρά του Κώστα).
Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Σπυράκη. Εγώ ξέχασα να πάρω φωτογραφική μηχανή.