Γεράνεια. Αλκυονίδες μέρες στις Αλκυονίδες νήσους

 Μετά από τους χιονιάδες, κάλιασε να φτιάξει ο καιρός και έτσι από το Μενίδι βρεθήκαμε στον μοναστήρι του Όσιου Πατάπιου στην δυτική πλευρά των Γερανείων να χαιρόμαστε μια ανοιξιάτικη μέρα.

Το μοναστήρι είναι σαν μια αετοφωλιά πάνω από το Λουτράκι με θέα προς όλη την βόρεια Κορινθία και τον Κορινθιακό κόλπο.

 Έχω πάει αρκετές φορές, αλλά πάντα το χαίρομαι σαν να είναι η πρώτη φορά. Κάθε φορά ανάλογα την εποχή και τις καιρικές συνθήκες έχεις άλλη αίσθηση του χώρου και της περιοχής που βλέπεις.

Κάναμε μια βόλτα στον περίβολο της εκκλησίας, το ασκητήριο του Αγίου, βγάλαμε φωτογραφίες από το εκπληκτικό μπαλκόνι και ξεκινήσαμε τον ανήφορο από το δρομάκι που περνάει μέσα από το μοναστήρι.

Το μοναστήρι μοιάζει με χωριουδάκι. Ένα πλήθος γάτες, άλλα ζώα μας καλωσόρισαν με απορία, δεν θα βλέπουν και πολλές φορές φαντάζομαι πλήθος βιαστικών ανθρώπων να διαταράσσουν την ήρεμη ρουτίνα τους.

 Μια μοναχή μεγάλης ηλικίας πιο πάνω μας ρώτησε με απορία για που το βάλαμε, μας έδωσε την ευχή της και μπήκαμε στο μονοπάτι μέσα από κοντή βλάστηση, απ' όπου ξεπηδούσαν σκόρπια μερικά πεύκα, πιθανόν διασωθέντα από θαύμα μετά από τόσες πυρκαγιές.

Την προηγούμενη ανάβαση την είχαμε κάνει αρχές Σεπτέμβρη με πολλή ζέστη  Σήμερα όμως είχε ένα γλυκό καιρό, με ένα ξερό αεράκι που δρόσιζε. Θυμήθηκα ότι διανύουμε τις Αλκυονίδες μέρες και βρεθήκαμε στο κατάλληλο μέρος.

Σύμφωνα με τον μύθο ο Δίας όταν μεταμόρφωσε την Αλκυόνη σε πουλί τις χάρισε μερικές μέρες με καλό καιρό τον Γενάρη να κλωσήσει τα αυγά της.

Έτσι δικαιολογείται το όμορφο μικρό καλοκαιράκι που απολαμβάναμε.'

Οι Αλκυονίδες νήσοι είναι τα νησάκια στον κόλπο πίσω από τα Γεράνεια

Η ανάβαση συνεχίστηκε όλο και ψηλότερα με τον Κορινθιακό στην πλάτη μας να κατεβαίνει ώσπου χωθήκαμε σε μια μικρή κοιλάδα που υπάρχουν οι εγκαταστάσεις ενός μοναστηριού. Των Αγίων Αποστόλων.
Μας εξήγησε κάποιος ότι η εκκλησία βρίσκεται πιο πάνω  Δεν την βρήκαμε όμως. Κάποιος είπε ότι τα Γεράνεια είναι το βουνό με τα περισσότερα μοναστήρια μετά  το Άγιο Όρος. Υπερβολικό μου φάνηκε.

Ξεκουραστήκαμε λίγο εκεί μέχρι να έρθουν κι' αυτοί που είχαν μείνει πίσω και συνεχίσαμε με λιγότερη τώρα ανηφόρα γιατί την πολλή την φάγαμε.

Διασταυρωθήκαμε με κάποιες μηχανές που κατηφόριζαν το μονοπάτι εξοργίζοντας μερικούς δικούς μας με τον θόρυβο που έκαναν αλλά εξαφανίστηκαν πίσω μας

Ένας χαδιάρης σκύλος ξεπρόβαλε από το πουθενά, καλοζωισμένος με το λουρί του και μας ακολούθησε λες και μας ήξερε από τα παλιά.

Κάνα δυο χιλιόμετρα ακόμα και φτάσαμε στην κορυφή, στο κολονάκι  ο μικρός μας στόχος της ημέρας. Βγάλαμε φωτογραφιές και κατεβήκαμε 100 μέτρα στην βόρεια πλευρά του βουνού, όπου υπάρχει μια πηγή (με νερό Λουτρακίου;).

 Η θέα τώρα άλλαξε προς τον κόλπο των Αλκυονίδων με τον Ελικώνα απέναντι και τον Παρνασσό στο βάθος που ξεμύτιζε κάτασπρος μέσα από τα σύννεφα.

 Άλλοι βρήκαν μια πέτρα να καθίσουν άλλοι ξάπλωσαν στο παχύ χορτάρι. Ο ήλιος ήταν απόλαυση. Είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου να τον χαρείς. Φαντάζομαι οι αρχαίοι κάτι τέτοιες μέρες σκέφτηκαν να τον θεοποιήσουν και να τον ταυτίσουν με τον Απόλλωνα.

Μετά από ένα μισάωρο πήραμε τον κατήφορο με τον Απόλλωνα να μας χαμογελά ακόμα και μέσα από ένα μικρό ελατοδάσος με θαμνοειδείς κέδρους σκορπισμένους εδώ κι εκεί φτάσαμε στα Πίσια. ένα όμορφο χωριό με κατοίκους που μας καλωσόρισαν και με αρκετό  χιούμορ μας εξήγησαν διάφορα σχετικά με την περιοχή.

Εκεί περιμέναμε τους τελευταίους κάτω από κάποιες αμυγδαλιές που τα μύγδαλα μιας και δεν τα μάζεψε κανείς ήταν πεσμένα στο έδαφος΄Εγώ και ο Περικλής πήραμε από μια πέτρα και σπάζοντας τα, τα τιμήσαμε.

Από τα Πίσια με το πούλμαν αφήνοντας τον φουκαρά τον σκύλο που πιθανόν περίμενε κανενα μεζεδάκι, διανύσαμε μια σχετικά μικρή απόσταση μέχρι το ακρωτήριο Μελαγκάβι.

 Από το 1897 εκεί βρίσκεται ένας φάρος που συνθέτει ένα όμορφο σκηνικό πάνω στα επιβλητικά βράχια όπου κάθεται.
Δίπλα είναι τα ερείπια του αρχαίου ναού της Ήρας με τον πανέμορφο κολπίσκο μπροστά και πελώρια βράχια ολόγυρα.

Το Ηραίο αποτελείται από δύο τμήματα, αφιερωμένα στην Ήρα Ακραία και στην Ήρα Λιμενία αντίστοιχα. Η λατρεία της θεάς άρχισε στη Γεωμετρική περίοδο, ενώ το 800 π.Χ. οικοδομήθηκε προς τιμήν της ο πρώτος αψιδωτός ναός.

Ανεβήκαμε - κατεβήκαμε τα βράχια, βγάλαμε φωτογραφίες και μετά κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη της Βουλιαγμένης. Μια λίμνη που επικοινωνεί με την θάλασσα με ένα μικρό κανάλι και με πολύ διαυγή νερά για λίμνη.

Την προηγούμενη φορά είχα κολυμπήσει σ' αυτήν σκέφτηκα πως αν είχα μαγιώ θα τολμούσα μια βουτιά, άλλωστε ο καιρός δεν ήταν απαγορευτικός.

Η ταβέρνα που καθίσαμε δίπλα στον γιαλό της λίμνης μας απάλλαξε από τέτοιες σκέψεις. Δοκιμάσαμε γαρίδες, μαρίδα, μπακαλιάρο φρέσκο τηγανητό, και υπέροχο κρασί.

Τέλος για σήμερα.
Χωθήκαμε στο πούλμαν γεμάτοι ενέργεια να περάσουμε όλη την βδομάδα.