Καλλίδρομο. Ανοπαία ατροπός (Μονοπάτι του Εφιάλτη)

Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν ήταν υψηλής προτεραιότητας, έπεφτε στα προγράμματα των ορειβατικών συλλόγων, άλλα όλο και μου ξέφευγε.

Αυτή τη φορά ήταν στο πρόγραμμα του ΕΟΣ Αχαρνών, λέω δεν πάει να μου ξεφύγει πάλι.
πρωί με την αυγούλα και να μαι στην Ομόνοια να προλάβω 7 ακριβώς το πούλμαν. Το πρόλαβα έπιασα και μια καλή θέση και φύγαμε για Μενίδι να φορτώσει τους υπόλοιπους.
Χάρηκα που είδα αρκετούς γνωστούς, η παρέα παίζει μεγάλο ρόλο σε μια εκδρομή και μερικοί φίλοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις να γίνει αξέχαστη.

 Το ταξίδι μέχρι την Μονή Δαμάστας ήταν μονορούφι δεν σταματήσαμε ούτε για νερό. Όταν φτάσαμε μπήκαμε στο μοναστήρι,  πήγαμε στην εκκλησία, μια μοναχή μας προσκάλεσε σε μια μεγάλη αίθουσα με ένα μακρουλό τραπέζι γεμάτο κουλουράκια, λουκούμια και δροσερό νερό.

Σε λίγο μας έφεραν και καφέδες. Ήταν ένα εκπληκτικό καλωσόρισμα. Το μοναστήρι αποτελεί ένα αξιοθέατο από μόνο του, είναι φορτωμένο βέβαια και με πολλή ιστορία από τον αγώνα του 21.
Έχει δε και μια μεγαλειώδη θέα προς την πεδιάδα του Σπερχειού και στο βάθος βλέπεις την Λαμία και δεξιά την θάλασσα του Ευβοϊκού.

Πριν το μοναστήρι αρχίζει το μονοπάτι που ανeβαίνει το Καλλίδρομο. Βουνό όνομα και πράμα. Με ομαλό μονοπάτι που δεν σε κούραζε, χωρίς απότομες εναλλαγές στην κλίση του εδάφους.

Υπήρχαν όμως πολλές εναλλαγές στο τοπίο που είχε απ' όλα. Συστάδες δένδρων, πολλά οπωροφόρα εγκαταλειμμένα, κορομηλιές, αμυγδαλιές, αλλά και κουμαριές και πουρνάρια. Πράσινα λιβάδια διέκοπταν την βλάστηση αλλά η θέα ήταν περιορισμένη γιατί περπατούσαμε ανάμεσα σε κατάφυτους λόφους. Κάπου βγήκαμε από το μονοπάτι για να φτάσουμε στην κορυφή ενός βράχου με καταπληκτική θέα προς τα ανατολικά.
Πολύ ψηλότερα και δεξιά μας φαινόταν μια κορυφή που είχε κάτι σαν κιόσκι πάνω της, κάποιοι μου είπαν πως είναι μια άλλη όμορφη διαδρομή που περνάει από το Ελευθεροχώρι.

Κάποιες λιμνούλες από δω και από κει ομόρφαιναν το τοπίο. Βρήκαμε και μια μεγαλούτσικη μέσα στο δάσος αργότερα. Φτάσαμε σε ένα οροπέδιο καταπράσινο με παχύ σαν χαλί χορτάρι με μια βρύση και κάναλο όπως λένε στο χωριό μου (όπου πίνουν νερό τα ζώα).

Ξαπλώσαμε, βγάλαμε το κολατσιό και φάγαμε, ήπιαμε νερό, γεμίσαμε και τα παγούρια μας από τη βρύση και δρόμο.

Μετά από λίγο το μονοπάτι κατηφόρισε προς τις Θερμοπύλες με ένα άγριο φαράγγι δεξιά μας. Αν οι Πέρσες έκαναν την φασαρία που κάναμε εμείς με την φλυαρία μας και το ποδοβολητό μας θα τους έπαιρνε χαμπάρι ο Λεωνίδας.και δεν θα είχαν τύχη.

Το μονοπάτι τελείωνε στο χωριό Θερμοπύλες, όπου μας περίμενε το πούλμαν για να πάμε στα Καμένα Βούρλα. Εκεί κλείσαμε την μέρα μας με σαρδέλες στη σχάρα, χόρτα και κρασάκι.