Πάρνηθα. Το Γελαστό βουνό

Όλη τη βδομάδα τρέχω μέσα στην Αθήνα να δω τους πελάτες μου να νταραβεριστώ με υπηρεσίες, τράπεζες και ανθρώπους. Παντού βρίσκω το αχ και βαχ. Θα πεις με αυτή την κρίση τι περιμένεις να βρεις. Κατήφεια και ψυχισμό κουρέλια.
Εγώ πάντως και πολλοί άλλοι βρήκαμε το φάρμακο μας. Βόλτα στο βουνό.
Η Αθήνα έχει τα όμορφα βουνα της που την τριγυρίζουν και η πρόσβαση είναι εύκολη. Η Πάρνηθα, το Γελαστό βουνό μεταδίδει το γέλιο της στα πρόσωπα των αναβατών, που  στην ανηφόρα της εκπνέουν λυτρωτικά τα άγχη και τις σκοτούρες τους.
Το βουνό δεν το κάνουν γελαστό μόνο τα έλατα του, τα ελάφια του και ο αέρας του. Το κάνουν και οι χαρούμενες φάτσες των ανθρώπων  της που το γεμίζουμε μια - δυο μέρες την βδομάδα και μετα το αφηνουμε στην ησυχία του.
Αυτή την Κυριακή οργανώθηκε μια έξτρα ανάβαση από το Facebook από τον Γιώργο Σπυράκη και τον ΕΟΣ Αχαρνών, πέρα από το κανονικό των 9  κάθε Κυριακής.
Η συγκέντρωση έγινε στις 10 το πρωί.
Για Σεπτέμβρη είναι αργά γιατί η ζέστη έχει αρχίσει να δαγκώνει. Δεν χαμπαριάζουμε βεβαια εμείς από τέτοιες λεπτομέρειες και έτσι μαζευτήκαμε 65 άτομα και ένας σκύλος, ο Άρης.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των σωματότυπων.

Πήραμε το μονοπάτι της Χούνης στην αρχή και περάσαμε στους Θρακομακεδόνες. Το μονοπάτι που πάει κατευθείαν στο Φλαμπούρι. Είχε πέσει η ιδεα την προηγούμενη μέρα να πάμε από την Κόψη, αλλά τελικά δεν θα ήταν καλή επιλογή, γιατί η παντελής έλλειψη δένδρων (ίσκιου) θα έκανε την ανάβαση δύσκολη. Έτσι πήραμε το κανονικό μονοπάτι που η βλάστηση στα χαμηλά έκανε ένα τουνελ που παρείχε τον απαραίτητο ίσκιο.
Το καλό και το κακό όταν υπάρχουν πολλά άτομα σε ένα στενό μονοπάτι, είναι οτι χάνεις τους φίλους σου, αλλά φτιάχνεις νέους. Το μπλα μπλα πάει κι έρχεται. Μερικοί νέοι, που ήταν οι πρώτη τους φορά με ρωτούσαν συχνά πόσο μακριά ειναι ακόμα το καταφύγιο. Τους εξήγησα ότι στις αναβάσεις ισχύει η αρχή του "σκάσε και περπάτα". Αν σκεπτεσαι ποτε θα φτάσεις γινεται ενοχλητικό και κουραστικό.

Τους είπα οτι έχουμε άλλη μια ώρα δρόμο ακόμα, τους κακοφάνηκε, αλλά μόλις ξεπρόβαλε το καταφύγιο στα δέκα λεπτά, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Μόλις έφτασα βρήκα μερικούς φίλους που είχαν φτάσει πρώτοι, στρωμένους στο τραπέζι  με χορτόπιτες μπύρες, ξηρούς καρπούς και φρούτα, είχαν στήσει γυμναστήριο κοιλιακών. Έκατσα μαζί τους, ήρθε κι άλλος γύρος από μπύρες, μόνο τα κλαρίνα μας έλειπαν να γίνει το πανηγύρι κομπλέ. Μετά από αρκετή ώρα έγινε η σύναξη για επιστροφή.

Η απόφαση των διοργανωτών ήταν κατάβαση του φαραγγιού της Χούνης.
Αλλά... Σας είπα φιλαράκια μη με ταΐζετε και με ποτίζετε εκει πάνω γιατί δεν είμαι για φαράγγια μετά.
Ανακοίνωσα ότι θα πάω στο Καζίνο να πάρω το τελεφερικ να κατέβω, μαζευτηκαν μια ομάδα που με ακολούθησαν, όσοι είχαν βαρύ στομάχι, τραυματίες ή απλα βαριόνταν. Κατηφορίσαμε το μονοπάτι για Χούνη αρχικά, αλλά πιάσαμε το μονοπάτι μέσω Γούρνας για το Καζίνο.

Περπατήσαμε με αργό ρυθμό φτάσαμε στο τελεφερικ και αφού κατεβήκαμε τρέξαμε στο Μενίδι για την γνωριμη ψησταριά να συμπληρώσουμε το κενό που είχε αρχήσει να δημιουργείται ήδη. Μετά από περπάτημα μεσα σε μια ζεστή μέρα, η μπύρα είναι μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του ανθρώπου.
Καλή βδομάδα!

Η διαδρομή (αυτή που έκανε μια ομάδα στο γυρισμό) όπως καταγράφηκε με GPS από τον Νίκο Ξένο