Βόρεια Πάρνηθα. Αυλώνα, Μονή Στουδίου, Αγία Μαρίνα, Βούντημα

Αυτή την Κυριακή το πρόγραμμα του ΕΟΣ Αχαρνών είχε μια διαδρομή συνηθισμένη πια, την έχω κάνει 2-3 φορές ως προς την περιοχή. Η διαφορά από τις άλλες διαδρομές της Πάρνηθας είναι ότι παίρνουμε το τρένο για να πάμε στην αφετηρία της πορείας.
Σχεδόν φαινόταν ρουτινιάρικη, το καλό ήταν πως θα ερχόταν όλη η παρέα ακόμα και ένας φίλος ο Τάσος που είχα 25 χρόνια να τον δω.
Το πρωί στις 9 και κάτι, βρέθηκα στον σταθμό του Αγίου Στεφάνου με παλιούς συνοδοιπόρους που γνωριζόμασταν φατσικά και μια φίλη να ανταλλάσσουμε παλιές ιστορίες για πεζοπορίες και περασμένα.
Το τρένο ήρθε στην ώρα γεμάτο, τόσο που ψάχναμε σε ποια πόρτα να σφηνωθούμε. Τέλος πάντων σφηνωθήκαμε στην πόρτα του τελευταίου βαγονιού, βρεθήκαμε μισοκρεμασμένοι από ότι έφτανε το χέρι μας και συνεχίσαμε την μικρή απόσταση μέχρι τον Αυλώνα.

Το τρένο σχεδόν άδειασε στον Αυλώνα και μαζευτήκαμε πίσω από τον σταθμό.
Πολύς κόσμος, σκέφτηκα, θα έχουμε καθυστερήσεις, όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Διαψεύστηκα αργότερα.
Ξεκινήσαμε κατά τις 10 και ανηφορίσαμε ανάμεσα από τις αυλές και τα σπίτια του Αυλώνα, με τα σκυλιά να μας γαβγίζουν αναστατωμένα από το πλήθος.
Στο 1,5 χιλιόμετρο έξω από το χωριό σταματήσαμε στην παραδοσιακή βρύση να οργανωθούμε και να εφοδιαστούμε με νερό.
Από κει συνεχίσαμε για ένα χιλιόμετρο μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας, πήραμε μια ανάσα και μπήκαμε στο μονοπάτι προς νότια Πάρνηθα. Από κει πάμε και για Σαλονίκι, Λοιμικό.

Boletus suilus

Όταν φτάσαμε όμως στην λιμνούλα που σχηματίζεται από τα σκαψίματα της εταιρίας φυσικού αερίου κάναμε δεξιά προς την Μονή Νέου Στουδίου. Ένα μικρό γραφικό μοναστήρι που πολλοί έκαναν μια στάση. Το δασάκι που βρήκαμε μετά ήταν γεμάτο μανιτάρια. Συνήθως έχω μια τσάντα μαζί μου για ότι ήθελε προκύψει και την γέμισα με μανιτάρια τα λεγόμενα Boletus suilus. Φυσικά αυτά που δεν γνωρίζω ούτε τα αγγίζω. Μαζεύοντας μανιτάρια έμεινα τελευταίος, έτρεξα σχεδόν να φτάσω τους άλλους που είχαν πέσει όμως για πλιάτσικο στις κουμαριές. Δεν μου αρέσουν τα κούμαρα, αλλά βοήθησα τους φίλους μου στην κατανάλωση τους.
Το ρίξαμε και λίγο στην βοτανολογία μέχρι που φτάσαμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Εκεί βρήκαμε τους προπορευόμενους που έκαναν διάλειμμα. Τα καλά παιδιά της παρέας μου ήδη είχαν βγάλει το μπουκάλι με το τσίπουρο και έπαιρναν από ένα ποτηράκι για έξτρα δύναμη. Μπορεί οι φίλοι ορθόδοξοι ορειβάτες να φρικάρουν με τον τρόπο ζωής μας, εμείς όμως ανήκουμε στους light ορειβάτες (εγώ όχι ιδιαίτερα ελαφρύς ως προς το βάρος) και ο σκοπός δεν είναι κάποια κορυφή, αλλά να περάσουμε καλά. Με μέτρο βέβαια.

Μερικά λεπτά ξεκούραση και μια ομάδα γρήγορων ξεκίνησε πρώτη με φούρια, πιθανόν μην πατήσει εμάς τους αργούς. Έφυγε άλλη μια ομάδα με καθυστέρηση μερικών λεπτών. Καλή τακτική μη γίνει κυκλοφοριακή συμφόρηση στο στενό μονοπάτι.
Τελευταίοι φύγαμε εμείς το μεγαλύτερο μπουλούκι.
Ανηφορίσαμε λίγο έχοντας στο πλάι μας ένα φρέσκο οργωμένο χωράφι που ακόμα ανέδυε το μεθυστικό άρωμα του βρεγμένου χώματος και μετά από μερικά λιοστάσια με φορτωμένες ελιές που τις ζηλέψαμε για την ποσότητα καρπού μπήκαμε σε ένα θεϊκό φαράγγι. Ένα φαράγγι που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν έβλεπε ποτέ ανθρώπους παρά μόνο νεράιδες, δρυάδες και νύμφες.

Ένα όμορφο δάσος από νεαρά πεύκα που την μονοτονία την έσπαζαν μια ποικιλία από κουμαριές και κουτσουπιές που τα φθινοπωρινά τους χρώματα ξεχώριζαν μέσα στην την πρασινίλα των πεύκων. Κάτω στη ρεματιά τα πλατάνια με τα κιτρινοκόκκινα φύλλα ακολουθούσαν τη ροή του ποταμιού και τραβούσαν την ανηφόρα.
Περπατήσαμε στην δεξιά μεριά της κοιλάδας μέχρι που συναντήσαμε την κοίτη του ρέματος χωρίς νερό με μεγάλες στρογγυλεμένες πέτρες. Συνεχίσαμε μέχρι που βρήκαμε πάλι το μονοπάτι που παλιότερα θα περνούσε από το κατεστραμμένο σήμερα τοξωτό γεφύρι.
Στη ρίζα του γεφυριού υπήρχε ένα όρυγμα σαν πηγάδι, που σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, το άνοιξαν κυνηγοί θησαυρών.
Ανηφορίσαμε την κόντρα με υπέροχη θέα στα δεξιά μας στην κοιλάδα με το παρθένο δάσος μέχρι που φτάσαμε σε έναν απόκρημνο βράχο που υψωνόταν σαν μονοκόμματη πέτρα. Από το στενό μονοπάτι πάνω από τον γκρεμό βρεθήκαμε σε μια σκάλα χτιστή από τούβλα που κατέβαινε στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας με το προαύλιο - μπαλκόνι πάνω από τον γκρεμό. Πιστεύω ότι είναι από τα πιο όμορφα τοπία της Ελλάδας. Βρίσκεται πάνω από τη συμβολή τριών ρεμάτων με βλάστηση τριγύρω που οργιάζει και το μάτι να χάνεται στο πράσινο των γύρω βουνών.
Είμαστε τόσοι πολλοί που έπρεπε να φύγουν οι πρώτοι για να προχωρήσουμε. Βγάλαμε τις φωτογραφίες ξεκουραστήκαμε λίγο και μετά κάναμε το διάλειμμα στην πίσω πλευρά του βράχου όπου υπήρχε χώρος να κάτσουν όλοι.
Βγάλαμε όλοι τα φαγώσιμα. Διαπίστωσα ότι ήμουν πολύ λίγο οργανωμένος σήμερα σε σχέση με τους άλλους που είχαν φέρει του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά. Φυσικά τσίπουρο τριών λογιών, μάρκας Μελετούδη, Νάνη και Κατσιαούνου (μην τα ψάχνετε στα μαγαζιά) και κρασί Βετσόπουλου.
Δεν το παρακάναμε, αλλά μας έδωσε τα απαραίτητα φτερά να πετάξουμε προς το Βούντημα.
Το Βούντημα είναι ένα όμορφο οροπέδιο με βοσκοτόπια και πολλά γίδια. όλες οι βουκολικές μυρωδιές μας ήρθαν στα ρουθούνια, αρώματα μοναδικά, ακόμα και μια νότα κοπριάς στις άλλες μυρωδιές δίνει κάτι στο οσφρητικό μεγαλείο της φύσης. Περάσαμε δίπλα από τα κοπάδια, κάποια τσοπανόσκυλα μας κοίταξαν λοξά, καταλάβαιναν όμως ότι είμαστε φιλικοί και μας σνομπάρησαν γυρνώντας μας τα νώτα.
Διασχίσαμε το οροπέδιο και φτάσαμε στην διασταύρωση με το σκάμα της εταιρίας φυσικού αερίου, απ' όπου κατηφορίσαμε για τον Αυλώνα. Στο σταθμό έγινε μια γρήγορη σύσκεψη και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στις Αφίδνες (Κιούρκα). Εκεί έγινε ένα παϊδάκια πάρτυ γιατί νοιώσαμε ήδη την έλλειψη των θερμίδων που χάσαμε στο δρόμο.
Σαν επίλογο θα ήθελα να προσθέσω ότι υπάρχουν φανταστικά μέρη δίπλα μας και δεν τα ξέρουμε. Συζητήσαμε να κάνουμε και μια διάσχιση από την Βόρεια πλευρά της Πάρνηθας στην Νότια. Θα κανονιστεί στο μέλλον.
Μη χαθούμε! Stay tuned! (Ρίξαμε και το γαλλικό μας)