Κατάβαση της Νέδας

Συνήθως πριν πάμε σε ένα άγνωστο μέρος με την φαντασία μας κάνουμε το ταξίδι φτιάχνουμε στο μυαλό μας ένα σκηνικό, τα τοπία και πιθανές καταστάσεις που θα βρούμε.
Άλλες φορές η πραγματικότητα μας εκπλήσσει ευχάριστα, άλλες όλα πάνε στραβά. Βέβαια σε μια εκδρομή το στραβό είναι σχετικό, γιατί μπορεί να γίνει αιτία να ζήσεις μια τρελή περιπέτεια που αλατίζει την όλη φάση.
Η δική μας περιπέτεια άρχισε στην διασταύρωση της Μεγαλόπολης την Παρασκευή όπου κάποιος φωστήρας έβαλε πινακίδες που μας έστελναν στην Αμπελιώνα και Νέδα μέσω κάποιων δρόμων από το Λύκαιο όρος, απ' όπου όχι πούλμαν δεν περνούσε, αλλά ούτε ντοπαρισμένο γαϊδούρι.

Έτσι φτάνοντας στα χωριά Λυκόσουρα και Λύκαιο και μη μπορώντας να περάσουμε για Αμπελιώνα, με την προτροπή κάποιου ντόπιου πήραμε τον στενό δρόμο για Μεγαλόπολη.
Σε μια στροφή η ανάρτηση του πούλμαν έσπασε και σταμάτησε κλείνοντας τον δρόμο.
Ήρθε ή αστυνομία πού μας βρήκε ένα φορτηγό μεταφορών όπου ανεβήκαμε στην καρότσα και μας πήγε στην Μεγαλόπολη όπου κατασκηνώσαμε σε μια παιδική χαρά. Δεν μπορώ να μη δώσω τα εύσημα στην Αστυνομία της Μεγαλόπολης για την γρήγορη λύση που βρήκε.
Την άλλη μέρα Σάββατο φτάσαμε με άλλο πούλμαν στο Κακαλέτρι, όπου είναι η αφετηρία της κατάβασης του ποταμού. Αυτό που έτσουξε λίγο ήταν ότι δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα που ήταν στο πρόγραμμα.

Αφήσαμε οι περισσότεροι τα σακίδια μας να τα μεταφέρει ένα φορτηγάκι και με εξοπλισμό ένα μπουκάλι για νερό μπήκαμε στο ποτάμι. Το τοπίο πανέμορφο και το νερό δροσερό. Περπατήσαμε μέχρι το απόγευμα μέχρι ένα πλάτωμα γεμάτο πλατάνια όπου μας έφερε το φορτηγάκι τα πράγματα μας και στήσαμε τις σκηνές. Εκεί μας έδωσαν και το δείπνο.

Το βράδυ πέρασε ευχάριστα με ένα μικρό πάρτυ κάποιων νέων που συμμετείχαν στην πορεία. Εκτός από τον Ε.Ο.Σ. Αχαρνών στην παρέα μας ήταν ο ορειβατικός Αμαλιάδας, άλλοι από το Ψαρι και από την Καλαμάτα.

Η πρώτη μέρα ήταν ευχάριστη και η πορεία στο ποτάμι πανέμορφη. Η επόμενη ημέρα όμως ήταν ασύγκριτα υπέροχη. Κάθε 50 μέτρα και μια έκπληξη. Τοπία που έμοιαζαν να είχαν φτιαχτεί για μια θεϊκή Ντισνευλαντ γεμάτη λιμνούλες που έπρεπε να τις περάσεις κολυμπώντας να πηδήξεις μέσα από καταρράκτες, να διασχίσεις στενά φαράγγια με καταπληκτικά χρώματα και ανάγλυφα. Ένα water fun park που κανένας άνθρωπος θα μπορούσε να το σκεφτεί και να το φτιάξει παρά μόνο η φύση.
Το φινάλε ήταν αντάξιο της όλης διαδρομής το αντίστοιχο κρεσέντο μιας μουσικής σκηνής.

Οι καταρράκτες και ή σήραγγα. Αν και πολλοί προτίμησαν να πάνε πρώτα στην γουρνοπούλα που ήταν στο μενού που μας περίμενε οι άλλοι προτιμήσαμε να μπούμε στην σήραγγα σε ένα απόκοσμο φως και νυκτερίδες να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας. Κολυμπώντας για μερικά μέτρα χωρις να πατώνουμε καθώς κρατιόμασταν από ένα σκοινί στερεωμένο στα τοιχώματα βγήκαμε σε μια σπηλιά σαν μεγάλη αίθουσα με νερά να στάζουν παντού και οι νυχτερίδες ξαφνιασμένες από την παρουσία μας να κάνουν σαν τρελές.

Στην άλλη μεριά της σήραγγας αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω και να ανεβούμε στον μεγάλο καταρράκτη από ένα σκοινί αναρρίχησης που ήταν ήδη στερεωμένο στο βράχο. Βέβαια υπάρχει και το μονοπάτι για να πάει κανείς εκεί αλλά έπρεπε να κάνουμε τον γύρο.
Ο μεγάλος καταρράκτης ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ένα σκηνικό υπέροχο. Περάσαμε λίγη ώρα εκεί αλλά μετά από όλα αυτά η γουρνοπούλα πήρε και αυτή τη θέση της στην σκέψη μας οπότε ορμήσαμε στο φορτηγάκι με τα φαγητά.
Αργότερα ανεβήκαμε με τα αγροτικά στο χωριό Πλατάνια, ένα χωριό μπαλκόνι πάνω από την Νέδα όπου πήραμε το επισκευασμένο πια πούλμαν της επιστροφής.
Ο αρχηγός μας Νίκος Μακρής είχε πάντα τις δύσκολες καταστάσεις που προέκυψαν υπό τον έλεγχο του. Οι δε σύντροφοι στην πορεία ψύχραμοι αγωνιστές και με πολύ χιούμορ.