Ορειβασία στην Πάρνηθα

Στην Κυριακάτικη συνάντηση (9 το πρωί) στο τελεφερίκ σχηματίζονται δύο ομάδες. Η μία η light, όχι απαραίτητα με 0 λιπαρά, παίρνει το τελεφερικ ανεβαίνει στο καζίνο και κάνει μια βόλτα στα περιξ. Εγώ αυτή τη φορά προτίμησα την δεύτερη ομάδα, την παρέα των αγριεμένων ορειβατών για προχωρημένες καταστάσεις. Οι δύο βετεράνοι του ΕΟΣ Αχαρνών Θέμης Πολυζώης και Νίκος Μακρής που ήταν αρχηγοί ήταν και η εγγύηση ότι η η πορεία θα ξεπέρναγε την έννοια της βόλτας.

Περάσαμε από το φαράγγι της Χούνης και από τους Θρακομακεδόνες ανηφορίσαμε το μονοπάτι με μεγάλη κλίση για την "κόψη" την κορυφογραμμή του γκρεμού απέναντι από το καζίνο. Το μονοπάτι εναλλασσόταν με βραχώδεις περιοχές που μας υποχρέωναν σε αναρρίχηση με τα τέσσερα. Ο ρυθμός ήταν γρήγορος, η θερμοκρασία χαμηλή και η ανάβαση παρ' όλο το δύσβατο του εδάφους ήταν άνετη. Στις αναβάσεις συνήθως ντύνομαι όσο πιο ελαφριά αντέχω, για να μην ιδρώσω πολύ και φοράω περισσότερα ρούχα όταν φτάνω. Έτσι ανέβαινα με κοντομάνικο, αλλά μερικές ριπές αέρα μου πάγωναν τα χέρια.
Φτάσαμε στην κορυφή Φλαμπουράκι που είναι η κορυφή της κόψης και συνεχίσαμε πιο χαλαρά για το καταφύγιο στο Φλαμπούρι.

Κάναμε ένα διάλειμμα για τσάι και κολατσό. Ήδη όμως άλλοι εκτός ομάδας πέρναγαν κάτω από τη μύτη μας αχνιστές φασολάδες και σούπες που μας αναστάτωναν. Βέβαια μετά από μια φασολάδα δεν πήγαινα πουθενά, γι' αυτό δεν υπέκυψα και όρμισα με τους υπόλοιπους που μείναμε (γιατί είχαμε απώλειες) για την κατάκτηση της κορυφής του Ξεροβουνιού.

Για την επίτευξη αυτού "μεγάλου στόχου" κατηφορίσαμε από το Φλαμπούρι περάσαμε από την βρύση στην Κορομηλιά εφοδιαστήκαμε με νερό και ξανά για την ανηφόρα του Ξεροβουνιού. Στην κορυφή έκανε ψωφόκρυο. Πιάσαμε ένα μέρος απάγκιο ξεκουραστήκαμε λίγο και πήραμε ένα μονοπάτι που μας έβγαλε στους Θρακομακεδόνες. Από κει στο τελεφερικ και σπιτάκι μας να βάλουμε καμιά μπουκιά στο στόμα μας γιατί η "βόλτα" μας λίγωσε και όπως ίσως προσέξατε στη διάρκεια της πορείας μας φαΐ γιοκ...