Όλυμπος. Ανάβαση στον Μύτικα και Σκολιό

Πάλι επίσκεψη στο βουνό των θεών, για πολλούς αναβάτες απ' όλο τον κόσμο σημείο αναφοράς και σκοπός ζωής.

Με την προσέγγιση του μπαίνεις σε μια κατάσταση δέους από την μεγαλοπρέπεια και η ιερότητα του τόπου ερχόμενη από αρχαίες εποχές πλανάται σαν αύρα στην ατμόσφαιρα και σε συναρπάζει.

Το πούλμαν μας άφησε στα Πριόνια ετοιμάσαμε τα μικρά σακίδια που είχαμε μαζί μας και φορτώσαμε τα μεγάλα στα μουλάρια.
Πιστεύω ο ΕΟΣ Αχαρνών έχει την καλύτερη οργάνωση για την ανάβαση του Ολύμπου, κάνοντας την άνετη και ευχάριστη.

Δεν ανήκω στους ορειβάτες που ψάχνουν τις ακραίες καταστάσεις, αντίθετα θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου σαν φυσιολάτρη που χαίρεται το βουνό χωρίς να μπαίνει σε χωρίς λόγο ταλαιπωρίες και κινδύνους.

Το αναφέρω γιατί ο Όλυμπος όπως και άλλα βουνά δεν συγχωρεί απερισκεψίες και μαγκιές. Αυτό ισχύει γενικά στην φύση που πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Αυτό το έμαθα στην θάλασσα γιατί πήρα κάποια μαθήματα από αυτήν και έχουν την αξία τους και στο βουνό.

Έτσι με ένα μικρό σακίδιο στην πλάτη που περιείχε μόνο ένα μπουκάλι νερό και μια φωτογραφική μηχανή πήρα το όμορφο μονοπάτι για το καταφύγιο Ζολώτα (ή Σπήλιος Αγαπητός). Η ανάβαση είναι σχεδόν 1000 μέτρα, αλλά δεν θα την έλεγα κουραστική. Άλλωστε δεν μας κυνηγάει κανένας.

 Ο καθένας είχε τον ρυθμό του. Ή θα μπορούσα να πω ότι έπιανε τον ρυθμό μιας ομαδας και ανέβαινε παρέα.
Είναι ένα μονοπάτι υψηλής κυκλοφορίας γιατί πολύς κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει και όχι μόνο Έλληνες. Η κίνηση συμπληρώνεται και από μουλάρια και ποδήλατα.

Χαμηλά η ζέστη ήταν αρκετή και γρήγορα γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα. Ψηλότερα όμως δρόσιζε λιγάκι καθώς ένα αεράκι κατά διαστήματα με μικρές ριπές μας έσβηνε την κάψα.

Στο καταφύγιο όμως έφτασα καταϊδρωμένος, όπου συνειδητοποίησα ότι τα μουλάρια με τα πράγματα μας δεν είχαν φτάσει ακόμα και δεν είχα ένα μπλουζάκι να αλλάξω το μουσκεμένο που φορούσα. Το έβγαλα τελείως και γυμνός γυρνούσα από δω κι από κει προσπαθώντας να μην κρυώσω.

Τελικά τα μουλάρια έφτασαν και επιτέλους ντύθηκα, κάθισα με τους άλλους, πήρα μια μακαρονάδα με κιμά και κρασί και πιάσαμε την κουβέντα και τα αστεία στο τραπέζι της αυλής του καταφυγίου.

Ένα μουλάρι ξέκοψε από την ομάδα του και ήρθε στο τραπέζι μας.

 Ήταν το ίδιο που προηγουμένως του έδωσα μια σαλάτα αγγουροντομάτα από κάποιον που δεν την ήθελε, αλλά το μουλάρι την εκτίμησε.

Αρχίσαμε να τον χαϊδεύουμε, βοήθησα την Μαργαρίτα να ανέβει καβάλα και έγινε ένα μικρό σόου.

Με το κρασάκι μας περιμέναμε να ανατείλει η πανσέληνος. Την είχαμε υπ'όψη μας και ετοιμάσαμε και τις φωτογραφικές μηχανές.

Έσκασε μύτη από την κορυφή του απέναντι βουνού και γέμισε όλο τον Όλυμπο με ένα καινούργιο λαμπερό φως που έκανε κάποιες χιονούρες να φωσφορίζουν.

Αργότερα έσβησαν την γεννήτρια και μας έμεινε το φως του φεγγαριού που μας κρατούσε εκεί έξω να ρεμβάζουμε.

Όλοι πήγαν για ύπνο και μείναμε τρία άτομα (οι ποιητές...) που δεν είχαμε όρεξη να ξεκολλήσουμε.

Κατά τις 12μιση έμεινα μόνος μου, έκανα μια βόλτα μεσα στο φεγγαρόφωτο στο μονοπάτι για Πριόνια. Οι 1000χρονες ρομπολες κατω απο το καταφύγιο έκρυβαν το φεγγάρι, αλλα πιο κάτω στο χέρσο της αλπικής ζώνης το φως ήταν σαν μέρα λόγω της καθαρής ατμόσφαιρας. Κάθισα σε μια πέτρα, απολαμβάνοντας τους απόκοσμους θορύβους ακόμα και τις ησυχίες του βουνού για λίγο. Αν διανυκτερεύεις στο βουνό αξίζει να μείνεις τελείως μόνος κάπου και να το νοιώσεις. Αποφάσισα μετά να πάω για ύπνο. Την επομένη μας περιμένουν άλλα...

Πήγα στο θάλαμο του καταφυγίου όπου ήταν το κρεβάτι μου, το ακριανό από μια μεγάλη σειρά κρεβατιών με ακίνητα σώματα πάνω τους, πολλά απ'αυτά θορυβώδη, το ροχαλητό έδινε συναυλία εδώ.
Έπεσα να κοιμηθώ αλλά τα ροχαλητά ήταν χαλασμός. Χτύπησα δυνατά παλαμάκια δυο φορές (ένα κόλπο που πιάνει ) αλλά δύσκολα με πήρε ο ύπνος. Φαίνεται η έξαψη του ότι βρισκόμουν στον Όλυμπο προκαλούσε διέγερση.
Το πρωί ήμουν από τους πρώτους που σηκώθηκαν, ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα, αλλά στα ανατολικά πάνω από το Αιγαίο ο ουρανός είχε γεμίσει βιολετιά χρώματα.
Σε λίγο σαν πυρακτωμένη γλώσσα ο ήλιος παραμέρισε το βιολετί βάφοντάς το πορτοκαλί και μας χαμογέλασε με ζεστασιά. Καλημέρα Απόλλωνα είπα.
Είπα και άλλες καλημέρες στους συντρόφους που εβγαιναν σιγά σιγά και βαριά βαριά στο φως του Απόλλωνα που τους έδινε ζωή και κέφι.

Πήραμε το πρωινό μας και ο αρχηγός μας (Νίκος Μακρής) επειδή είμαστε πολλοί μας χώρισε σε δυο ομάδες. Οι γρήγοροι (χαχα εγώ είμαι ένας απ' αυτούς) ξεκίνησαν πρώτοι να ανεβουν στην κορυφή και μετα να γυρισουν στα δύσκολα σημεία να βοηθήσουν όσους δυσκολεύονται.

Η ανηφόρα πάνω από το καταφύγιο είναι αδυσώπητη. Το τοπίο εκτός από μερικά μέτρα δάσους στην αρχή γίνεται γυμνό, με ένα σαθρό χώμα κάτω από τα πόδια σου που σου δινουν την εντύπωση ότι περπατάς πάνω σε σάρα.

Φτάσαμε στην κορυφή Σκάλα από όπου μια απότομη και βραχώδης κορυφογραμμή συνδέει την Σκάλα με την βάση του Μύτικα την ψηλότερη κορφή.

Στην αρχή νοιώθεις ένα σφίξιμο, αναρωτιέσαι που πας, αν δεν είσαι εξοικειωμένος στους γκρεμούς, μερικά λεπτά αργότερα, τουλάχιστον εγώ, ένοιωσα άνετα.

Βέβαια θέλει πολλή προσοχή και τις αισθήσεις να τσιτάρουν, σου το θυμίζει το χάος δίπλα σου που σε μερικά μέρη σκέφτεσαι πως αν φύγεις κάτω θα κάνεις ολόκληρο ταξίδι.

Στο κατηφορικό μέρος πηγαίναμε με τα πέντε: Χέρια, πόδια, κώλος, κάνοντας τους ορθόδοξους ορειβάτες να φρικάρουν. Κανένας όμως δεν μπήκε στον κόπο να δείξει.

Η αριστερή πλευρά της κορυφογραμής έβλεπε προς τα Καζάνια μια περιοχή που την περιβάλουν αμφιθεατρικά οι κορυφές Σκολιό, Μύτικας και Στεφάνια.

Η πλευρά που στεκόμασταν ήταν κάθετη και έφθανε 800 μέτρα κάτω και ο αέρας από το ανοδικό ρεύμα έβγαζε μια φοβερή βοή και σου έκοβε την ανάσα.

 Πιο κάτω δε που πιάνεσαι από ένα συρματόσχοινο λες τώρα ξεπερνάω τον εαυτό μου.

Εχει και ένα μέρος που αναγκάζεσαι να πηδήσεις πάνω από ένα μικρό χάος για να μην κάνεις ενα γύρο, από κει όμως ελαφραίνει η κατάσταση μέχρι που φτάνεις στο Κακόσκαλο μια φυσική πέτρινη σκάλα στενή όμως απ' όπου βλέπεις όμως πίσω σου τι πάει να πει Όλυμπος. Δεν ξέρω αλλά ο Όλυμπος από κει δείχνει τρομακτικά ογκώδης και τα ύψη θεόρατα γιατί τα συγκρίνεις με τις δίπλα κορφές που και αυτές δεν είναι χαμηλές.

Κορυφή Σκολιό

Στο Κακόσκαλο πολλοί εγκαταλείπουν, κρίμα όμως γιατί η κορυφή απέχει σχεδόν 50 μέτρα.
Η ανάβαση στην κορυφή είναι μια λύτρωση, αίσθηση μεγαλείου, ηθική αναπτέρωση, σαν να αναληφθηκες στους ουρανούς (μήπως τα παραλέω; κάπως έτσι ένοιωσα πάντως)

Η κορυφή είδη είχε αρκετό κόσμο, έδειχναν όλοι χαμογελαστοί και ευτυχισμένοι, είχαν ξεχάσει μνημόνια, έγνοιες, σκοτούρες. Μια άλλη διάσταση.

Υπογράψαμε στο βιβλίο, αρχίσαμε τις φωτογραφίες και πιάσαμε μια πετρα ο καθένας να κάτσουμε. Ο καιρός ήταν καταπληκτικός σπάνιο για την κορυφή που την δέρνει η αγριάδα του Δία τις περισσότερες μέρες και ώρες του χρόνου. Τώρα όμως μας υποδέχτηκε με χαμόγελα με μια γλυκιά αύρα που την ρουφούσα αχόρταγα. Ευχαριστώ Ζευ!

Η επιστροφή ήταν εύκολη, ούτε γκρεμούς έβλεπα, έδωσα κουράγιο σε μερικούς που έρχονταν βοήθησα λίγο στο που να πατήσουν και γυρίσαμε στην κορυφή Σκάλα.

Μερικοί πήραν το δρόμο της επιστροφής η κορυφή Σκολιό όμως είναι ένα χιλιόμετρο μακριά και η πρόσβασή της μετά την ανάβαση του Μύτικα είναι σαν μια βόλτα στο πάρκο. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα κατά κει. Όπως είπα η διαδρομή είναι εύκολη και από αυτήν την οπτική γωνία ή θέα των κορυφών και των Καζανιών είναι καταπληκτική.
Υπογράψαμε στο βιβλίο και οι αχόρταγοι της παρέας πρότειναν να συνεχίσουμε για την κορυφή Άγιος Αντώνιος.
Ένα τεράστιο σύννεφο όμως είχε τυλίξει την κορυφή και το να βρούμε κανένα χαλάζι εκεί δεν με ενθουσίαζε, οπότε πήραμε κάποιοι τον δρόμο για το καταφύγιο. Άλλοι όμως συνέχισαν για τον Άγιο Αντώνιο.
Η διαδρομή της επιστροφής ήταν λίγο γλιστερή λόγω της σαθρότητας του εδάφους, κατηφορική και εύκολη.
Στο καταφύγιο είχαν επιστρέψει αρκετοί, κυρίως αυτοί που δεν ανέβηκαν στον Μύτικα και οι πολύ γρήγοροι.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν πήγαμε για φαγητό και να πιούμε μια μπύρα. Οι άλλοι αναβάτες συνέχιζαν να φτάνουν ως αργά.
Το βράδυ πέρασε ήρεμα με κάτι φαγώσιμα και κρασάκι.

Το πρωί έγιναν δύο ομάδες. Η μια έφυγε νωρίτερα για να περπατήσει το φαράγγι του Ενιπέα που περνάει από τα Πριόνια και καταλήγει στο Λιτόχωρο.
Η άλλη με την αφεντιά μου μέσα θα κατέβαινε στα Πριόνια όπου βρισκόταν το πούλμαν και θα πήγαινε στην θάλασσα για μπάνιο.

Εγώ βρήκα μια μέση λύση. Επειδή έχω ξαναπάει στον Ενιπέα και δεν με ενθουσιάζει η ιδέα να τον περπατήσω ολόκληρο, κατεβήκαμε εγώ και ο Γιώργος Νταβάκος με την πρώτη ομάδα και μια και το πούλμαν θα αναχωρούσε στις 10.30 από τα Πριόνια είχαμε τον χρόνο να περπατήσουμε ένα μέρος του Ενιπέα και να φτάσουμε μέχρι τον καταράκτη να κάνουμε μια βουτια στο ποτάμι (με τόσο παγωμένο νερό μόνο βουτιά δεν ήταν) και να γυρίσουμε στο πούλμαν για να συνεχίσουμε στην θάλασσα.
Κάναμε το μπάνιο μας στο Αιγαίο, φάγαμε κάτι γαυροσάρδελα σε μια ταβέρνα ήπιαμε και κανα δυο μπυρες να στανιάρουμε και πήγαμε στο Λιτόχωρο να βρούμε τους άλλους που έφταναν μισοπεθαμένοι από την ζέστη και την πορεία μέσα στον Ενιπέα.
Το ταξίδι της επιστροφής δεν είχε τίποτα το συναρπαστικό μετά από ένα καταπληκτικό τριήμερο στην κατοικία των θεών.

Όλυμπος: Οργάνωση εφοδίων

Με αφορμή την ανάβαση στον Όλυμπο και τις συζητήσεις που έδωσαν και πήραν με πεπειραμένους ορειβάτες, κατέληξα σε μια λίστα εφοδίων για καλοκαιρινή εξόρμηση.

Για την συγκεκριμένη διαδρομή με δυο διανυκτερεύσεις στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός θα χρειαστούν δύο σακιδια.

• Ένα μεγάλο που να χωράει όλα τα εφόδια και ενα μικρό διπλωμένο που θα το βάλωμε μέσα στο μεγάλο κατ' αρχήν.
• Μπατόν
• Ένα μπουφάν όχι χειμωνιάτικο, να κρατάει όμως λίγο το κρύο
• Ένα φλις
• Υπνόσακο
• Αδιάβροχο (εκεί ψηλά ποτέ δεν ξέρεις)
• Ενα εφεδρικό ζευγάρι κάλτσες
• Ένα εφεδρικό μπλουζάκι
• Γάντια (Κοντά στην κορυφή μπορεί να χρειαστεί να πιάνεις παγωμένους βράχους και χιονούρες)
• Φακό κεφαλής
• Μπαταρίες 
• Τηλέφωνο και φορτιστή αν δεν αντέχεις την έλλειψη του
• γυαλιά στραβομάρας και ήλιου
• ένα βιβλίο
• mp3 player (προαιρετικό για να μερακλωθείς μόνος σου)
• Ξηρά τροφή (Μούσλι, μπάρες, παστέλια, ,μαντολατα, ξηροί καρποί. Οι υγρές τροφές και τα φρούτα προσθέτουν βάρος)
• Νερό (Ένα λίτρο πάντα μαζί σου)
• Φακελάκια καφέ αν είσαι εθισμένος στην καφεΐνη
• Καπέλο
• φωτογραφική μηχανή
• Ένα σουγιά
• πλαστικό ποτήρι

Από το καταφύγιο μέχρι την κορυφή θα χρειαστεί το μικρο σακίδιο που θα έχει το μπουφαν το φλις τα γάντια και νερό.

 Όσοι θα περπατήσετε το φαράγγι το Ενιππέα στην κατάβαση, ενδέχεται να συναντήσετε καύσωνα γιατί υψομετρικά βρίσκεται χαμηλά.
Αυτό σημαίνει ότι θα χάνετε πολύ ιδρώτα και μπορεί να σας οδηγήσει σε θερμοπληξία. Το έπαθα πρόπερσι και ένας περαστικός δρομέας μου έδωσε ένα αναβράζον με ηλεκτρολύτες που έβαλα στο νερό μου και συνήλθα.
Καλό  είναι λοιπόν να έχετε σκόνη ή δισκία παρασκευής ισοτονικού ποτού με το νερό σας.
Εγώ βρήκα αρκετές συνταγές κατασκευής φυσικού ισοτονικού μίγματος και κατέληξα σε μια δικιά μου.

• 1 κουταλιά  αλάτι light που περιέχει χλωριούχο νάτριο και χλωριούχο κάλιο 50%
•  Χυμό δύο λεμονιών
• 4 κουταλιές σούπας μέλι

Τα ανακατεύετε και βάζετε σε ένα μικρό μπουκάλι, που αυτό το αραιώνετε σε ένα λίτρο νερό που μετατρέπεται σε ισοτονικό.

Καλή ανάβαση!

Καλλίδρομο. Ανοπαία ατροπός (Μονοπάτι του Εφιάλτη)

Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν ήταν υψηλής προτεραιότητας, έπεφτε στα προγράμματα των ορειβατικών συλλόγων, άλλα όλο και μου ξέφευγε.

Αυτή τη φορά ήταν στο πρόγραμμα του ΕΟΣ Αχαρνών, λέω δεν πάει να μου ξεφύγει πάλι.
πρωί με την αυγούλα και να μαι στην Ομόνοια να προλάβω 7 ακριβώς το πούλμαν. Το πρόλαβα έπιασα και μια καλή θέση και φύγαμε για Μενίδι να φορτώσει τους υπόλοιπους.
Χάρηκα που είδα αρκετούς γνωστούς, η παρέα παίζει μεγάλο ρόλο σε μια εκδρομή και μερικοί φίλοι δημιουργούν τις προϋποθέσεις να γίνει αξέχαστη.

 Το ταξίδι μέχρι την Μονή Δαμάστας ήταν μονορούφι δεν σταματήσαμε ούτε για νερό. Όταν φτάσαμε μπήκαμε στο μοναστήρι,  πήγαμε στην εκκλησία, μια μοναχή μας προσκάλεσε σε μια μεγάλη αίθουσα με ένα μακρουλό τραπέζι γεμάτο κουλουράκια, λουκούμια και δροσερό νερό.

Σε λίγο μας έφεραν και καφέδες. Ήταν ένα εκπληκτικό καλωσόρισμα. Το μοναστήρι αποτελεί ένα αξιοθέατο από μόνο του, είναι φορτωμένο βέβαια και με πολλή ιστορία από τον αγώνα του 21.
Έχει δε και μια μεγαλειώδη θέα προς την πεδιάδα του Σπερχειού και στο βάθος βλέπεις την Λαμία και δεξιά την θάλασσα του Ευβοϊκού.

Πριν το μοναστήρι αρχίζει το μονοπάτι που ανeβαίνει το Καλλίδρομο. Βουνό όνομα και πράμα. Με ομαλό μονοπάτι που δεν σε κούραζε, χωρίς απότομες εναλλαγές στην κλίση του εδάφους.

Υπήρχαν όμως πολλές εναλλαγές στο τοπίο που είχε απ' όλα. Συστάδες δένδρων, πολλά οπωροφόρα εγκαταλειμμένα, κορομηλιές, αμυγδαλιές, αλλά και κουμαριές και πουρνάρια. Πράσινα λιβάδια διέκοπταν την βλάστηση αλλά η θέα ήταν περιορισμένη γιατί περπατούσαμε ανάμεσα σε κατάφυτους λόφους. Κάπου βγήκαμε από το μονοπάτι για να φτάσουμε στην κορυφή ενός βράχου με καταπληκτική θέα προς τα ανατολικά.
Πολύ ψηλότερα και δεξιά μας φαινόταν μια κορυφή που είχε κάτι σαν κιόσκι πάνω της, κάποιοι μου είπαν πως είναι μια άλλη όμορφη διαδρομή που περνάει από το Ελευθεροχώρι.

Κάποιες λιμνούλες από δω και από κει ομόρφαιναν το τοπίο. Βρήκαμε και μια μεγαλούτσικη μέσα στο δάσος αργότερα. Φτάσαμε σε ένα οροπέδιο καταπράσινο με παχύ σαν χαλί χορτάρι με μια βρύση και κάναλο όπως λένε στο χωριό μου (όπου πίνουν νερό τα ζώα).

Ξαπλώσαμε, βγάλαμε το κολατσιό και φάγαμε, ήπιαμε νερό, γεμίσαμε και τα παγούρια μας από τη βρύση και δρόμο.

Μετά από λίγο το μονοπάτι κατηφόρισε προς τις Θερμοπύλες με ένα άγριο φαράγγι δεξιά μας. Αν οι Πέρσες έκαναν την φασαρία που κάναμε εμείς με την φλυαρία μας και το ποδοβολητό μας θα τους έπαιρνε χαμπάρι ο Λεωνίδας.και δεν θα είχαν τύχη.

Το μονοπάτι τελείωνε στο χωριό Θερμοπύλες, όπου μας περίμενε το πούλμαν για να πάμε στα Καμένα Βούρλα. Εκεί κλείσαμε την μέρα μας με σαρδέλες στη σχάρα, χόρτα και κρασάκι.

Τουρκοβούνια. Μια βόλτα στα περιξ

Πολλές φορές νιώθω την επιθυμία να περπατήσω και να ξεμουδιάσω από το καθησιό. Αν μένεις στο κέντρο της Αθήνας δεν έχεις πολλές επιλογές.

 Μπορείς να πας στο πάρκο της γειτονιάς σου, που όμως δεν ξεπερνάει το επίπεδο του βγάζω τον σκύλο μου βόλτα και φυσικά δεν είναι αρκετό για τα γκάζια σου. Η διπλανή πλατεία δεν συζητιέται. Μια καλή βόλτα που την κάνω συχνά είναι και η περιοχή Μοναστηράκι, θησείο, θέατρο Ηρώδου Αττικού, μουσείου Ακρόπολης, Πλάκα και κατάληξη σε μάσα.

Αυτές όμως είναι της παρηγοριάς αν θέλεις να καταναλώσεις μερικά χιλιόμετρα.

Μας μένει η Πάρνηθα, την οποία φάγαμε στη μάπα και τα Τουρκοβούνια. Πολλοί με ρωτάνε που είναι αυτά, αρκετοί έχουν ανεβεί αποσπασματικά σε γνωστά τους σημεία, αλλά δεν φαντάζομαι να είναι πολλοί που κάνουν την διαδρομή σε όλο το μήκος από το Πολύγωνο έως την άκρη του Γαλατσίου.

Είναι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα με μεγάλες διαφορές στην ποικιλομορφία του εδάφους.
 Τα έχει όλα: Δασύλλια  νταμάρια, στάνες, εγκαταλειμμένα εργοτάξια, πίστες ποδηλατοδρομίας, πολλά λουλούδια την άνοιξη.

Έχω κάνει αρκετές φορές κομμάτια της διαδρομής και τώρα αποφάσισα να κάνω  την διαδρομή σε όλο το μήκος ξεκινώντας από την Κυψέλη και επιστροφή.

Έκανα ανάρτηση στο facebook στην ομάδα Βόλτες και ανταποκρίθηκε ένας. Ο Γιάννης Δροσίδης.

Άλλοι είχαν ίωση και άλλοι δεν ήθελαν να αφήσουν τη ρουτίνα της Πάρνηθας
Ξεκινήσαμε λοιπόν τρείς ( μαζί με την σκύλα μου την Ζωζώ) από την Φωκίωνος Νέγρη, περάσαμε την πλατεία Κυψέλης και πήραμε ένα δρόμο με κατεύθυνση το βουνό του Αττικού άλσους γνωστό και σαν οικισμός Παπανδρέου.

  Δεν ήμουν σίγουρος για την διαδρομή αλλά ήξερα ότι όποιο δρόμο κι αν πάρεις σε βγάζει στην περιμετρική του βουνού που ενώνει το Πολύγωνο με το Γαλάτσι.

Αφού περάσαμε την περιμετρική πιάσαμε την ανηφόρα παίρνοντας ένα από το μονοπάτια προς την κορυφή. Κάθε φορά παίρνω και άλλο, δεν υπάρχει λόγος όμως να ανησυχήσεις για το αν θα χαθείς. εμείς χαθήκαμε βγήκαμε σε ένα αδιέξοδο, αλλά ρωτήσαμε εναν ευγενικό κύριο και μας έδειξε το δρόμο.

Έξω από την εκκλησία που είχε λειτουργία,  βρήκαμε κόσμο , Κυριακή πρωί γαρ και προσπερνώντας βρεθήκαμε στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει την κορυφή του βουνού με κατηφοριά προς τον δρόμο του Γαλατσίου προς τo Ψυχικό.

Διασχίσαμε τον δρόμο που είχε αρκετή κίνηση και βρεθήκαμε στον κύριο όγκο των βουνών με τα νταμάρια. Προσπαθήσαμε να βρούμε πρόσβαση προς το βουνό, αλλά ήταν φραγμένο με σύρμα.

Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το βουνό, αλλά δεν βλέπω για ποιο λόγο το φράζουν. Πήραμε ένα δρόμο στο πλάι ανάμεσα από τα σπίτια μέχρι που βρήκαμε ένα κενό στο φράχτη και βρεθήκαμε στην πλαγιά του βουνού. Το έδαφος είχε μικρή κλίση με ένα μονοπάτι που φαινόταν πολύ λίγο πατημένο και το ακολουθήσαμε.

Μια ανοιξιάτικη βλάστηση μας καλωσόρισε, ήδη τα σφενδούκλια είχαν πλήρη ανθοφορία κίτρινες λαψάνες ζωντάνευαν το τοπίο, σου έδιναν την αίσθηση ότι φεύγει ο χειμώνας. Μια χελώνα που βρήκαμε ξύπνια (όχι σε χειμερία νάρκη) μας έπεισε γι αυτό.

Το μονοπάτι προχώρησε την ανηφόρα, φαινόταν μια κορυφή που την φτάσαμε, αλλά: Ωπ! Βρεθήκαμε σε έναν γκρεμό που ήταν το πάνω μέρος ενός νταμαριού. Το τοπίο φαινόταν σαν ένας κρατήρας ηφαιστείου με τεράστιους πέτρινους τοίχους ολόγυρα.

Έπρεπε να κατεβούμε σε αυτόν το κρατήρα να πάμε στην απέναντι πλευρά να συνεχίσουμε προς την κατεύθυνση του Γαλατσίου  Βρήκαμε ένα απότομο μέρος που κάναμε καταρρίχηση, μη νομίζετε τίποτα δύσκολο με σκοινιά και ραπέλ, απλα βάλαμε και λίγο χεράκι. Βρεθήκαμε σε μια επίπεδη αλάνα με δρομάκια, έναν περίεργο ασφάλτινο δρόμο τέλειο κύκλο και την διασχίσαμε περνώντας από χωματόδρομους και κάποιες ράμπες που πηδάνε τα ποδήλατα (υποθέτω).

Περάσαμε ανάμεσα σε κάτι απότομες κορφές που έμοιαζαν όλίγο  Mont Blanc, ολίγο Everest και βρεθήκαμε σε ένα εγκαταλειμένο εργοτάξιο, τριβείο αμμοχάλικου.

Φαντάζομαι αυτά τα βουνά μετατράπηκαν στις πολυκατοικίες που βλέπαμε χαμηλότερα στην Κυψέλη και τις άλλες συνοικίες.

Ακολουθήσαμε έναν ακόμα ασφαλτόδρομο και βρήκαμε ένα συρματόπλεγμα που μας έφραζε το από δω βουνό από το από κει βουνό. Δεν κατάλαβα γιατί αυτός που το έφραξε μπήκε στον κόπο να το κάνει, μας ανάγκασε όμως να κατέβουμε στον πρώτο δρόμο του Γαλατσιού και να παρακάμψουμε το συρματόπλεγμα και να ξανά ανεβούμε το Γαλατσιώτικο βουνό.

Η σκύλα μου η Ζωζώ που ερχόταν από κουτάβι εδώ και ήταν μαζί μας πήρε το γνωστό της μονοπάτι κι εμείς ακολουθήσαμε.

Βρήκαμε και κάποιες αμυγδαλιές που μας φιλεύανε κανένα αμύγδαλο, αλλά φέτος τα αμύγδαλα ήταν κούφια. Μαζεψα λίγο μάραθο που υπήρχε άφθονος, τώρα που γράφω μαγειρεύονται τα φρέσκα κουκιά με τον μάραθο, ένα θεϊκό φαγητό που μυρίζει άνοιξη. Δείτε την συνταγή εδώ..
Κατεβήκαμε μερικά μέτρα τον λόφο διασχίσαμε ένα δασάκι και συνεχίσαμε την άκρη του πάρκου που αγγίζει την άκρη του Ψυχικού. Από κει έχει μια ανάβαση για την κορυφή, βρήκαμε άλλες δυο χελώνες και ένα όργιο ανθισμένων φυτών.

Στην κορυφή έχει μια καταπληκτική θέα προς την απέραντη θάλασσα των πολυκατοικιών, μια και βρίσκεται στο κέντρο βλέπεις σχεδόν όλου του λεκανοπεδίου. Στην κορυφή υπάρχει ένα κτίσμα που θεωρείται οτι είναι τα θεμέλια του ναού του Διός Αγχεσμίου.

Κατηφορίσαμε από κει και αφου γυρίσαμε από την ίδια διαδρομή ως το τέλος του γαλατσιώτικου βουνού μπήκαμε στην πόλη μια και πέρασε το μεσημέρι και κάποιες μυρωδιές από τα γύρω σπίτια έκαναν το στομάχι να γουργουρίζει, αποφασίσαμε να πάρουμε τον συντομότερο δρόμο μέσω Αγίας Γλυκερίας  και καταλήξαμε στην Κυψέλη. 

Ήταν μια διαδρομή, που παρόλο βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της μεγάλης πόλης πέρασε την άνοιξη μέσα μας και μας γέμισε αισιοδοξία.

Η διαδρομή

Πάρνηθα: Λημέρια, Σκάλα, κορυφή Κυρά, Άγιος Γεώργιος

Μια διαδρομή που οι περισσότεροι δεν την είχαμε ξανακάνει είναι προς Λημέρια, Σκάλα. Θα ήταν αυτονόητο να την ξέρουμε γιατί είναι εκεί μπροστά στα πόδια μας.

Ξεκινάει από την αρχή της ασφάλτου που ανεβαίνει στην Πάρνηθα. Βέβαια στην ανάβαση βρίσκαμε αρκετούς που δεν ανήκαν στην ομάδα μας, που σημαίνει ότι μόνο για μας ήταν άγνωστη. Είναι ένα μονοπάτι πολύ ανηφορικό, σε μερικά κομμάτια είναι λιθόστρωτο και καλά σημαδεμένο με κίτρινο σημάδι.

 Πολλές φορές διακόπτεται από την άσφαλτο, τον κύριο δρόμο της Πάρνηθας που πάει ζιγκ ζαγκ και χρειάζεται να καβαλήσεις τα στηθαία του δρόμου για να περάσεις.

Σε μερικά μέρη είναι φαρδύς και μοιάζει με τις δημοσιές, τους παλιούς μουλαρόδρομους, πρέπει να ήταν ο κύριος δρόμος για να ανέβει κάποιος στην Πάρνηθα πριν γίνει η άσφαλτος.

Είναι μονοπάτι με μεγάλα δένδρα που σε προστατεύουν από τον ήλιο και έτσι η ανηφόρα γίνεται υποφερτή. Στην τελευταία στροφή του ασφάλτινου δρόμου συνεχίζουμε αριστερά σε μια καμμένη έκταση ως τη θέση Σκάλα. Είναι το διάσελο μεταξύ της Κυράς και της κορυφής Αέρας.
Από κει συνεχίσαμε προς την κορυφή Κυρά. Εδώ η θέα είναι καταπληκτική. Βοηθάει βέβαια και η καθαρή ατμόσφαιρα.

 Στην κορυφή του βρίσκεται το πυροφυλάκιο, περιμέναμε λίγο τους καθυστερημένους και κατηφορίσαμε για τον Αη Γιώργη το εκκλησάκι που έχω περιγράψει σε άλλες αναβάσεις.

Πιάσαμε νερό στην πηγή και στρωθήκαμε στο τραπέζι του προαυλίου για κολατσιό. Συνεχίσαμε μετά από το πανέμορφο μονοπάτι για το πάρκινγκ του τελεφερικ που ήταν η αφετηρία μας.



Διαδρομή

Ανάβαση στον Φαρμακά (Πάλι)

Ένα βουνό δεν το βαριέσαι εύκολα. Πρώτα απ'όλα το καθένα έχει τον χαρακτήρα από τη φύση του. Δεύτερο, έχει κι αυτό διάθεση ανάλογα με τον καιρό. Πότε είναι θυμωμένο, πότε κατσουφιασμένο, πότε λάμπει στην λιακάδα σαν στολισμένη νύφη.

Στον Φαρμακά ανέβηκα πριν 2 χρόνια, όταν είχε αρκετό χιόνι ήδη στρωμένο, αλλά και να πέφτει ζωντανό και άφθονο. Τώρα η μετεωρολογία προέβλεπε αραιή συννεφιά, οπότε σκέφτηκα ότι άξιζε να τον δω και στις καλές του. Όχι πως το χιόνι είναι κακός καιρός, άλλωστε το προτιμώ από την βροχή.

Περνώντας από την Νεμέα βρεθήκαμε σε ένα δρόμο γεμάτο στροφές, μέσα από λόφους με
χαμηλή βλάστηση, μέχρι την πεδιάδα της Αλέας, Αργολίδα. Ένα οροπέδιο με μια  λιμνούλα που έχει νερό μόνο το χειμώνα.

Είναι ένα σπάνιο τοπίο, γιατί περιβάλλεται από ψηλά χιονοσκέπαστα βουνά που συνθέτουν ένα αλπικό τοπίο.

Ένας στενός δρόμος μας οδήγησε στην μέση της πεδιάδας και με μια στροφή αριστερά βρεθήκαμε στο χωριό Άγιος Νικόλαος.

Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι εγκαταλειμμένα σε πολλά στέκονται μόνο τα ντουβάρια με τα παράθυρα να χάσκουν χωρίς κασώματα, έχοντας όμως μια αρχοντιά από το παρελθόν τους.

Έχουν μια αρχιτεκτονική που στην εποχή μας έχει διασωθεί μόνο λόγω της εγκατάλειψης μιας και ο χρόνος πάγωσε εδώ και 100 χρόνια πάνω τους και κανένας δεν τα βελτίωσε με αλουμινένια κουφώματα...

Τα υπέρθυρα είναι μονόλιθοι με άλλες σκαλισμένες πέτρες πάνω τους που σχηματίζουν αψίδα. Τα άψογα σκαλισμένα αγγονάρια τους τους δίνουν μια αυστηρά απλή δωρική γραμμή όπως στους αρχαίους ναούς.

Το πούλμαν μας άφησε στην μέση του χωριού. Ετοιμάσαμε τον ρουχισμό μας και τα σακίδια και ανηφορίσαμε τον δρόμο προς το βουνό περνώντας από κατοικήσιμα, αλλά και εγκαταλειμμένα σπίτια.

 Περάσαμε μπροστά από την εκκλησία του χωριού, που κι' αυτή είχε ένα δικό της αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, με μια βρύση κάτω από το προαύλιο της και φτάσαμε σε μια ρεματιά με άφθονο νερό που την τροφοδοτούσε το κεφαλάρι του χωριού.

Μια πηγή που σου έδινε την εντύπωση ότι παρ'όλο που οι άνθρωποι με διάφορες κατασκευές προσπαθούσαν να τιθασεύσουν τα ορμητικά νερά της, αυτά έβρισκαν τρύπες, ξεπηδούσαν πάνω από εμπόδια σχηματίζοντας μια γιορτή νερού με βουητό και δύναμη.

Η παρουσία του παλιού νερόμυλου από κάτω, θύμιζε ότι χρησιμοποιούταν και σαν πηγή ενέργειας. Γεμίσαμε τα παγούρια μας και πιάσαμε το μονοπάτι που σε μεριές μεριές χανόταν. Δεν ήταν όμως πυκνή η βλάστηση, οπότε έβρισκες τον δρόμο προς τα πάνω.

Στην αρχή η ανάβαση γινόταν με την τεχνική του γαϊδάρου δηλαδή διαδρομή ζιγκ ζάγκ. Αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε βγάλαμε μερικά ρούχα και συνεχίσαμε με την ανηφόρα να παίρνει μεγαλύτερη κλίση μετά από το πρώτο χιλιόμετρο. Κάπου στην μέση της διαδρομής ήταν τόση που νόμιζες ότι θα ακουμπήσει η μύτη σου στο χώμα.

Εδώ τα πουρνάρια και η θαμνώδης βλάστηση έδωσε τη θέση της στα έλατα. Τεράστιοι γίγαντες, μερικοί γερασμένοι που δεν άντεξαν όρθιοι, σωριασμένοι πάνω στα μικρότερα.
Η ανάβαση συνεχιζόταν σε μια ανελέητη ανηφόρα, δεν υπήρχαν όμως καθυστερήσεις, για πολλούς από μας δεν ήταν η πρώτη τους ανάβαση στον Φαρμακά, που σημαίνει ότι μας άρεσε η σκληράδα της. Πονάω αλλά μου αρέσει που λένε.

Σε ένα σημείο είχε ένα πλάτωμα σαν μεγάλο σκαλοπάτι στο βουνό όπου κάναμε μια στάση να πάρουμε ανάσα.
Βγήκαν πάλι τα φαγώσιμα μπινελίκια,έσκασαν μύτη κι άλλα εξωτικά όπως χουρμάδες και λουκούμια, κάποια φρούτα, βγάλαμε και φωτογραφίες.
Απ' εδώ εκτός από ανηφόρα το έδαφος γινόταν σαθρό, όλη η πλαγιά ήταν μια σάρα με νησίδες από μικροκαμωμένους κέδρους, αγριοτριανταφυλλιές και χιονούρες με φρέσκο χιόνι. Φτάσαμε στον αυχένα και κάναμε αριστερά να βρούμε την κορυφή. Συνήθως τα βουνά στο μεγάλο ύψος είναι καραφλά, ο Φαρμακάς όμως έχει δένδρα μέχρι την κορυφή.

Φτάσαμε στο κολονάκι της κορυφής είχε στρωμένο χιόνι γύρω που όμως πατιόταν και θαυμάσαμε την θέα και το μεγαλείο των γύρω βουνών. Έγινε μια προσπάθεια αναγνώρισης τους.

Μερικά τα είχαμε ξαναδεί από άλλη γωνία και μας μπερδεύανε σχετικά με την ταυτότητα τους. Αναγνωρίσαμε με σιγουριά την Ζήρια βόρεια, τον Ολίγυρτο πιο κάτω και την Ντουρντουβάνα χαμηλότερα(;). Ο Χελμός με την κορμοστασιά του μας έκλεισε το μάτι στο βάθος (εντάξει ρε φίλε σε είδαμε).

Είχαμε σκορπίσει στην κορυφή, έψαξα με το μάτι την παρέα μου τους βρήκα πιο κάτω, έπιασαν το απάγγειο έβγαλαν τους "ξηρούς καρποί" και το τσιπουράκι να  κάνουν ατμόσφαιρα. Τελικά μεγάλη υπόθεση να έχεις καλή παρέα στο βουνό.

Η κάθοδος ήταν γρήγορη κουτρουβαλώντας και σερνάμενοι στη σάρα της πλαγιάς βρεθήκαμε στο χωριό σε χρόνο ρεκόρ.

Μπήκαμε στο πούλμαν και πήγαμε στην Σκοτεινή στο χωριό απέναντι από τον Φαρμακά. Στην ταβέρνα του κυρ Κώστα χτύπησα πάλι το κατσικάκι κοκκινιστό με μακαρονάδα, με συνοδεία το υπέροχο κρασί του.

Στο πούλμαν με τις στροφές και την επήρεια του κρασιού μετατράπηκα σε ζόμπι, τι να κάνουμε όμως αυτά έχει η παλιοζωή, μισοκοιμισμένος έφτασα στην Αθήνα, στο τέλος άλλης μιας υπέροχης εξόρμησης.

Η διαδρομή στο sports-tracker

Γεράνεια. Αλκυονίδες μέρες στις Αλκυονίδες νήσους

 Μετά από τους χιονιάδες, κάλιασε να φτιάξει ο καιρός και έτσι από το Μενίδι βρεθήκαμε στον μοναστήρι του Όσιου Πατάπιου στην δυτική πλευρά των Γερανείων να χαιρόμαστε μια ανοιξιάτικη μέρα.

Το μοναστήρι είναι σαν μια αετοφωλιά πάνω από το Λουτράκι με θέα προς όλη την βόρεια Κορινθία και τον Κορινθιακό κόλπο.

 Έχω πάει αρκετές φορές, αλλά πάντα το χαίρομαι σαν να είναι η πρώτη φορά. Κάθε φορά ανάλογα την εποχή και τις καιρικές συνθήκες έχεις άλλη αίσθηση του χώρου και της περιοχής που βλέπεις.

Κάναμε μια βόλτα στον περίβολο της εκκλησίας, το ασκητήριο του Αγίου, βγάλαμε φωτογραφίες από το εκπληκτικό μπαλκόνι και ξεκινήσαμε τον ανήφορο από το δρομάκι που περνάει μέσα από το μοναστήρι.

Το μοναστήρι μοιάζει με χωριουδάκι. Ένα πλήθος γάτες, άλλα ζώα μας καλωσόρισαν με απορία, δεν θα βλέπουν και πολλές φορές φαντάζομαι πλήθος βιαστικών ανθρώπων να διαταράσσουν την ήρεμη ρουτίνα τους.

 Μια μοναχή μεγάλης ηλικίας πιο πάνω μας ρώτησε με απορία για που το βάλαμε, μας έδωσε την ευχή της και μπήκαμε στο μονοπάτι μέσα από κοντή βλάστηση, απ' όπου ξεπηδούσαν σκόρπια μερικά πεύκα, πιθανόν διασωθέντα από θαύμα μετά από τόσες πυρκαγιές.

Την προηγούμενη ανάβαση την είχαμε κάνει αρχές Σεπτέμβρη με πολλή ζέστη  Σήμερα όμως είχε ένα γλυκό καιρό, με ένα ξερό αεράκι που δρόσιζε. Θυμήθηκα ότι διανύουμε τις Αλκυονίδες μέρες και βρεθήκαμε στο κατάλληλο μέρος.

Σύμφωνα με τον μύθο ο Δίας όταν μεταμόρφωσε την Αλκυόνη σε πουλί τις χάρισε μερικές μέρες με καλό καιρό τον Γενάρη να κλωσήσει τα αυγά της.

Έτσι δικαιολογείται το όμορφο μικρό καλοκαιράκι που απολαμβάναμε.'

Οι Αλκυονίδες νήσοι είναι τα νησάκια στον κόλπο πίσω από τα Γεράνεια

Η ανάβαση συνεχίστηκε όλο και ψηλότερα με τον Κορινθιακό στην πλάτη μας να κατεβαίνει ώσπου χωθήκαμε σε μια μικρή κοιλάδα που υπάρχουν οι εγκαταστάσεις ενός μοναστηριού. Των Αγίων Αποστόλων.
Μας εξήγησε κάποιος ότι η εκκλησία βρίσκεται πιο πάνω  Δεν την βρήκαμε όμως. Κάποιος είπε ότι τα Γεράνεια είναι το βουνό με τα περισσότερα μοναστήρια μετά  το Άγιο Όρος. Υπερβολικό μου φάνηκε.

Ξεκουραστήκαμε λίγο εκεί μέχρι να έρθουν κι' αυτοί που είχαν μείνει πίσω και συνεχίσαμε με λιγότερη τώρα ανηφόρα γιατί την πολλή την φάγαμε.

Διασταυρωθήκαμε με κάποιες μηχανές που κατηφόριζαν το μονοπάτι εξοργίζοντας μερικούς δικούς μας με τον θόρυβο που έκαναν αλλά εξαφανίστηκαν πίσω μας

Ένας χαδιάρης σκύλος ξεπρόβαλε από το πουθενά, καλοζωισμένος με το λουρί του και μας ακολούθησε λες και μας ήξερε από τα παλιά.

Κάνα δυο χιλιόμετρα ακόμα και φτάσαμε στην κορυφή, στο κολονάκι  ο μικρός μας στόχος της ημέρας. Βγάλαμε φωτογραφιές και κατεβήκαμε 100 μέτρα στην βόρεια πλευρά του βουνού, όπου υπάρχει μια πηγή (με νερό Λουτρακίου;).

 Η θέα τώρα άλλαξε προς τον κόλπο των Αλκυονίδων με τον Ελικώνα απέναντι και τον Παρνασσό στο βάθος που ξεμύτιζε κάτασπρος μέσα από τα σύννεφα.

 Άλλοι βρήκαν μια πέτρα να καθίσουν άλλοι ξάπλωσαν στο παχύ χορτάρι. Ο ήλιος ήταν απόλαυση. Είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου να τον χαρείς. Φαντάζομαι οι αρχαίοι κάτι τέτοιες μέρες σκέφτηκαν να τον θεοποιήσουν και να τον ταυτίσουν με τον Απόλλωνα.

Μετά από ένα μισάωρο πήραμε τον κατήφορο με τον Απόλλωνα να μας χαμογελά ακόμα και μέσα από ένα μικρό ελατοδάσος με θαμνοειδείς κέδρους σκορπισμένους εδώ κι εκεί φτάσαμε στα Πίσια. ένα όμορφο χωριό με κατοίκους που μας καλωσόρισαν και με αρκετό  χιούμορ μας εξήγησαν διάφορα σχετικά με την περιοχή.

Εκεί περιμέναμε τους τελευταίους κάτω από κάποιες αμυγδαλιές που τα μύγδαλα μιας και δεν τα μάζεψε κανείς ήταν πεσμένα στο έδαφος΄Εγώ και ο Περικλής πήραμε από μια πέτρα και σπάζοντας τα, τα τιμήσαμε.

Από τα Πίσια με το πούλμαν αφήνοντας τον φουκαρά τον σκύλο που πιθανόν περίμενε κανενα μεζεδάκι, διανύσαμε μια σχετικά μικρή απόσταση μέχρι το ακρωτήριο Μελαγκάβι.

 Από το 1897 εκεί βρίσκεται ένας φάρος που συνθέτει ένα όμορφο σκηνικό πάνω στα επιβλητικά βράχια όπου κάθεται.
Δίπλα είναι τα ερείπια του αρχαίου ναού της Ήρας με τον πανέμορφο κολπίσκο μπροστά και πελώρια βράχια ολόγυρα.

Το Ηραίο αποτελείται από δύο τμήματα, αφιερωμένα στην Ήρα Ακραία και στην Ήρα Λιμενία αντίστοιχα. Η λατρεία της θεάς άρχισε στη Γεωμετρική περίοδο, ενώ το 800 π.Χ. οικοδομήθηκε προς τιμήν της ο πρώτος αψιδωτός ναός.

Ανεβήκαμε - κατεβήκαμε τα βράχια, βγάλαμε φωτογραφίες και μετά κατευθυνθήκαμε προς την λίμνη της Βουλιαγμένης. Μια λίμνη που επικοινωνεί με την θάλασσα με ένα μικρό κανάλι και με πολύ διαυγή νερά για λίμνη.

Την προηγούμενη φορά είχα κολυμπήσει σ' αυτήν σκέφτηκα πως αν είχα μαγιώ θα τολμούσα μια βουτιά, άλλωστε ο καιρός δεν ήταν απαγορευτικός.

Η ταβέρνα που καθίσαμε δίπλα στον γιαλό της λίμνης μας απάλλαξε από τέτοιες σκέψεις. Δοκιμάσαμε γαρίδες, μαρίδα, μπακαλιάρο φρέσκο τηγανητό, και υπέροχο κρασί.

Τέλος για σήμερα.
Χωθήκαμε στο πούλμαν γεμάτοι ενέργεια να περάσουμε όλη την βδομάδα.